Σύμφωνα με τον Νίκο, τον έφαγε η… «υπερδημοκρατία» του. Η έμφυτη τάση του να λειτουργεί «σε κλίμα συναίνεσης» και η αδυναμία των υπουργών του να... καταλάβουν και να μάθουν να μην λειτουργούν ως… «ραγιάδες»! Δεν ξέρω αν ό,τι ο αδελφός του λέει, καλύπτουν και τον ίδιο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να θυμίσει πάντως κάποιος στους εκπροσώπους της αγίας οικογενείας, ότι τα τραγικά πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν της κυβέρνησης Παπανδρέου, συνεχίζουν να κρατούν τους υπουργικούς θώκους τους, συνεχίζουν να διαπιστώνουν πόσο αναποτελεσματικές υπήρξαν οι επιλογές τους και πόσο καταλυτικές για την πλήρη αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, ήταν η πολιτική τους.
Δεν ξέρω επίσης εάν αυτή η σύμφωνα με τον αδελφό του Νίκο, έμφυτη ροπή του στις δημοκρατικές διαδικασίες, είναι εκείνη που τον οδήγησε να παραδώσει τη χώρα στις αγκάλες του ΔΝΤ, χωρίς να διαπραγματευτεί ο,τιδήποτε, πέραν φυσικά όσων κρυφίως μεθοδεύθηκαν με τον Στρος Καν και τους εξπέρ των οικονομικών ανά την υφήλιο, φίλους του… Αυτό που ξέρω είναι πως δυο χρόνια μετά, έφυγε κακήν κακώς παραιτούμενος ενός αξιώματος που δανείστηκε διατυπώνοντας αίολους ισχυρισμούς, υποθηκεύοντας το μέλλον αυτής της δύσμοιρης χώρας και των τραγικών πολιτών της για πολλές δεκαετίες. Απόδειξη ότι το έλλειμμα σε ότι αφορά στα δημόσια έσοδα -και όχι σε όλα τ’ άλλα…- συνεχίζει να κινείται σε απαγορευτικά επίπεδα, ενεργοποιώντας τ’ αντανακλαστικά των δανειστών που μιλούν και πάλι για απομάκρυνση της χώρας από το ευρώ και φυσικά τι άλλο; Νέα μέτρα…
Συσκέψεις επί συσκέψεων κι ασκήσεις επί χάρτου, που δεν έχουν στόχο ακριβώς τη διαχείριση της κρίσης, τα πιθανά αίτιά της και τρόπους αντιμετώπισής της, αλλά την διαρροή «πληροφοριών» στην κοινή γνώμη που αν γίνουν πιστευτές θα διευκολύνουν την επικοινωνιακή διαχείριση της παραμονής τους στα πράγματα, παρέχοντάς τους νέα πίστωση χρόνου, για την προσφυγή στις κάλπες όταν ή όποτε κριθεί επωφελές για τους ίδιους… Ξέρουν για την ψυχρολουσία, ή τέλος πάντων αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως η όλη εμπειρία θα έχει πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα που μέχρι σήμερα είχαν συνηθίσει.
Σκέφτομαι καμιά φορά πως το μόνο που τους σώζει ακόμα είναι οι πολλές φαεινές του αδελφού του Νίκου, ξέρετε του επιφανέστερου της αγίας οικογενείας, που ενεχείρισε στην κυβέρνηση Παπαδήμου την πολιτική και τους υπουργού του, εξασφαλίζοντας έτσι με το καλύτερο δυνατό τρόπο ότι δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο επιτυχίας… Διότι εάν έσπαγε ο διάβολος το πόδι του κι επετύγχανε, γιατί διέθετε την επάρκεια και δεν περιοριζόταν σε ότι οι ανάγκες των τραπεζικών ιδρυμάτων, των heads funds και των δανειστών υπαγορεύουν, τότε οι ίδιοι θ’ ακυρώνονταν αυτομάτως. Και αν μη τι άλλο, το πότε θα προσφύγουμε ως χώρα στην λαϊκή βούληση, θα ’χε νόημα, θ’ αποκτούσε περιεχόμενο και ουσία. Τώρα όμως…
