Από αυτό το παιγνίδι κανείς δεν θα βγει κερδισμένος. Το ερώτημα είναι ποιος θα χάσει τα λιγότερα. Και βέβαια η απάντηση σε αυτό εξαρτάται από το ποιος και για ποιον ρωτάει. Στην παρούσα φάση πρώτοι κόβουν, μοιράζουν και παίζουν οι τραπεζίτες και οι επενδυτές. Οι πολιτικοί μπαινοβγαίνουν στην αίθουσα, νευρικοί ή αμήχανοι, αλλά στην ουσία περιμένουν να μπουν στο παιγνίδι όταν πια οι πρώτοι θα έχουν σηκωθεί από το τραπέζι...
Το παιγνίδι, εξ ορισμού αδιέξοδο, θα μπορούσε να ονομάζεται «ισοσκελισμός απωλειών». Άλλοι το παίζουν με καλή θέληση και άλλοι υστερόβουλα. Αλλά, εδώ, η διέξοδος δεν βρίσκεται μόνο σε έναν καλόβουλο εθελοντικό ισοσκελισμό μιας προαναγγελθείσας πολύπλευρης απώλειας. Αυτό θα είναι απλά η αρχή της διεξόδου και εφόσον, βέβαια, οι εκατέρωθεν «διπλωματικοί» εκβιασμοί δεν οδηγήσουν στη μέγιστη δυνατή απώλεια, δηλ. την απώλεια του ελέγχου που θα ανοίξει το δρόμο για πιο σύνθετες απρόβλεπτες και επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρωζώνη και τον κόσμο.
Αν ο τραπεζίτης Παπαδήμος γνωρίζοντας τη γλώσσα, τους θεούς και τους δαίμονες των συναδέλφων του, καταφέρει να κερδίσει αυτήν την παρτίδα από τον Edward, τον Parker, τον Kraemer, τον Gross, τον Donovan και όλους τους άλλους παίκτες που θα μπαίνουν ορμητικοί στην αίθουσα και θα ποντάρουν τα ρέστα τους μέχρι την τελευταία στιγμή, τότε πια η διέξοδος θα βρίσκεται στην πολιτική δράση που θα διεξαχθεί στο οικονομικό σκηνικό μιας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης που θα έχει επιτευχθεί. Αν και σε αυτό το οικονομικό σκηνικό συνεχιστεί η πολιτική αδράνεια τότε η ολική απώλεια του ελέγχου θα είναι απλώς θέμα χρόνου.
Στο όνομα της ανθρωπιστικής πια κρίσης που αρχίζει να μαστίζει και να ταπεινώνει τη χώρα μας, οι πολιτικοί οφείλουν να απαρνηθούν τον κομματικό καταστροφικό ναρκισσισμό τους που διέλυσε τον τόπο και μέσα από μια πολυκομματική και δημοκρατικά εκλεγμένη διακυβέρνηση να εμπνεύσουν στο λαό την κοινή προσπάθεια για μια νέα και πραγματική ένταξή μας στην Ευρώπη. Με αυστηρότητα (και αναδρομική) για τους κλέφτες και ευαισθησία για τους αδύναμους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να δοθεί ελπίδα και προοπτική στα παιδιά μας και να αποκατασταθεί η χαμένη τιμή της πατρίδας μας.
Το παιγνίδι, εξ ορισμού αδιέξοδο, θα μπορούσε να ονομάζεται «ισοσκελισμός απωλειών». Άλλοι το παίζουν με καλή θέληση και άλλοι υστερόβουλα. Αλλά, εδώ, η διέξοδος δεν βρίσκεται μόνο σε έναν καλόβουλο εθελοντικό ισοσκελισμό μιας προαναγγελθείσας πολύπλευρης απώλειας. Αυτό θα είναι απλά η αρχή της διεξόδου και εφόσον, βέβαια, οι εκατέρωθεν «διπλωματικοί» εκβιασμοί δεν οδηγήσουν στη μέγιστη δυνατή απώλεια, δηλ. την απώλεια του ελέγχου που θα ανοίξει το δρόμο για πιο σύνθετες απρόβλεπτες και επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρωζώνη και τον κόσμο.
Αν ο τραπεζίτης Παπαδήμος γνωρίζοντας τη γλώσσα, τους θεούς και τους δαίμονες των συναδέλφων του, καταφέρει να κερδίσει αυτήν την παρτίδα από τον Edward, τον Parker, τον Kraemer, τον Gross, τον Donovan και όλους τους άλλους παίκτες που θα μπαίνουν ορμητικοί στην αίθουσα και θα ποντάρουν τα ρέστα τους μέχρι την τελευταία στιγμή, τότε πια η διέξοδος θα βρίσκεται στην πολιτική δράση που θα διεξαχθεί στο οικονομικό σκηνικό μιας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης που θα έχει επιτευχθεί. Αν και σε αυτό το οικονομικό σκηνικό συνεχιστεί η πολιτική αδράνεια τότε η ολική απώλεια του ελέγχου θα είναι απλώς θέμα χρόνου.
Στο όνομα της ανθρωπιστικής πια κρίσης που αρχίζει να μαστίζει και να ταπεινώνει τη χώρα μας, οι πολιτικοί οφείλουν να απαρνηθούν τον κομματικό καταστροφικό ναρκισσισμό τους που διέλυσε τον τόπο και μέσα από μια πολυκομματική και δημοκρατικά εκλεγμένη διακυβέρνηση να εμπνεύσουν στο λαό την κοινή προσπάθεια για μια νέα και πραγματική ένταξή μας στην Ευρώπη. Με αυστηρότητα (και αναδρομική) για τους κλέφτες και ευαισθησία για τους αδύναμους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να δοθεί ελπίδα και προοπτική στα παιδιά μας και να αποκατασταθεί η χαμένη τιμή της πατρίδας μας.
