Δεν συμμεριζόμαστε την άποψη αυτή. Αντιθέτως!
Εάν δεν μπολιάσουμε το νέο που ανατέλλει με τη διδαχή από τα λάθη της γενιάς αυτής, δεν θα τα καταφέρουμε.
Αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι πολιτικούς, ανεξαρτήτως γενιάς, που παριστάνουν – ακόμα και τώρα – τους αλάνθαστους.
Χρειαζόμαστε όμως για την εθνική προσπάθεια πολιτικούς της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Η ελληνική κοινωνία ψάχνει έναν ηγέτη που ανήκει σε αυτή.
Που θα έχει το θάρρος να κάνει την αυτοκριτική του, αλλά και της γενιάς του.
Που θα αναγνωρίσει, θα αναλάβει την ευθύνη και θα εξιλεωθεί για τα λάθη της.
Που δεν θα αναζητήσει κάποιο επικοινωνιακό τέχνασμα ή μια έξυπνη καμπάνια για να πείσει έναν ταλαιπωρημένο λαό ότι είναι ή έστω πρεσβεύει το καινούργιο, το διαφορετικό, «το αύριο».
Ο ελληνικός λαός είναι σήμερα πιο ώριμος από ποτέ.
Είναι έτοιμος να ακούσει έναν πολιτικό να του λέει:
«Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι το αύριο.
Έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης για τα λάθη του χθες.
Μπορώ όμως να είμαι η γέφυρα με την Ελλάδα του αύριο.
Χωρίς αλαζονεία και εγωπάθεια, πρέπει να διορθώσουμε τα λάθη που ΟΛΟΙ έχουμε κάνει. Και κυρίως, εμείς οι πολιτικοί.
Να μάθουμε από αυτά, να περάσουμε ενδεχομένως κάποια δύσκολα χρόνια, αλλά να ξεριζώσουμε τη νοοτροπία που μας οδήγησε στην παρακμή και να οδηγήσουμε την πατρίδα μας στην ανάπτυξη και την πρόοδο.
Έτσι, μέσα σε πνεύμα εθνικής συνεννόησης, μπορούμε να βγούμε από την κρίση καλύτεροι και δυνατότεροι.
Το χρωστάμε στις γενιές που έρχονται».
Ο Βίκτωρας Ουγκώ είχε πει ότι «τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει ή ώρα της».
Η ώρα έχει έρθει. Ας βρούμε την ιδέα που θα μας οδηγήσει στην εποχή της Νέας Μεταπολίτευσης.
