Οπως αναφέρει στο βιβλίο του «ΕΑΜ – Τα γλυπτά» ο διευθυντής του μουσείου κ.Νίκος Καλτσάς το ανάγλυφο συγκολλήθηκε από δύο κομμάτια και συμπληρώθηκε σε ορισμένα σημεία. Επιπλέον η επιφάνεια του πωρόλιθου έχει αρκετές αποκρούσεις και η μορφή του παιδιού είναι φθαρμένη. «Θα πρέπει να αποτελούσε παραστάδα τάφου λαξευτού σε βράχο, τύπος συνηθισμένος στην περιοχή της Λυκίας», σημειώνεται στο βιβλίο. Και στη συνέχεια: «Παριστάνεται ένα γυμνό παιδί, όρθιο. Με το αριστερό χέρι κρατά ραβδί και με το δεξί άνθος. Πετυχημένη η απόδοση του πλαδαρού παιδικού κορμιού με τη φουσκωμένη κοιλιά. Χαρακτηριστικό έργο της τέχνης της ανατολικής Ελλάδας, χρονολογείται γύρω στα 460 π. Χ.». Η εκτίμηση επομένως είναι σαφής, ότι πρόκειται για έργο σύνηθες, που απέχει πολύ από το να χαρακτηρίζεται ως μοναδικό. Σε καμία περίπτωση δηλαδή, δεν μπορεί συγκριθεί με την Σφίγγα του Μπογιάζκιοϊ, που επιστράφηκε πρόσφατα στη Τουρκία ή το άγαλμα του Ηρακλή, τα οποία αναφέρει ως παραδείγματα «επιτυχιών» η εφημερίδα.
Εν τέλει όμως για μία ακόμη φορά η γειτονική χώρα _ δυστυχώς και οι επιστήμονές της _ βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου. Θα μπορούσαν να σκεφτούν τι θα γινόταν αν ζητούσαν οι χώρες της Μεσογείου με τους αρχαίους πολιτισμούς _στους οποίους δεν συμπεριλαμβάνεται η Τουρκία φυσικά_ να τους επιστραφούν όλες οι αρχαιότητες, που βρίσκονται εκτός της επικράτειάς τους. Επίσης θα μπορούσαν να θυμηθούν ότι υπάρχει μία συνθήκη της Ουνέσκο σύμφωνα με την οποία η επιστροφή πολιτιστικών αγαθών στις χώρες προέλευσής τους ισχύει για όσα έχουν εξαχθεί παρανόμως μετά από το 1970! Το παιδί από τα Μύρα επισήμως αγορασμένο δεν ανήκει σ΄ αυτά.
