σέβεται τον εαυτό της. Και να την σέβονται και οι υπόλοιποι. Χαράσσοντας εκ των προτέρων «κόκκινες γραμμές», όχι για να υπάρχουν, αλλά για να μην τις… προσπερνάει.
Με τα εθνικά θέματα, η Ελλάδα «πληρώνει» το γεγονός ότι εξαιτίας του Μνημονίου, άλλοτε άσπονδοι φίλοι εκτιμούν ότι έχουν πετύχει την Αθήνα σε αδυναμία. Με την κοινωνική συνοχή, ας το αφήσουμε καλύτερα, καθώς επίσης εξαιτίας του Μνημονίου, ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαρραγεί. Και εμείς… άδουμε περί μεταρρυθμίσεων.
Η Δικαιοσύνη ήταν το τελευταίο οχυρό. Και φαίνεται να έπεσε, με την υπόθεση των οικονομικών εισαγγελέων Πεπόνη και Μουζακίτη, οι οποίοι παραιτήθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα καταγγέλλοντας παρεμβάσεις, για να… επιστρέψουν στο πόστο τους μετά την απόσυρση της επίμαχης διάταξης του υπουργείου Οικονομικών, που εκτιμούσαν ότι αφαιρούσε το σημαντικότερο μέρος των αρμοδιοτήτων τους.
Η υπόθεση φάνηκε να κλείνει όταν από τον Άρειο Πάγο την έβαλαν στο αρχείο, και οι εισαγγελείς επέστρεψαν στο πόστο τους, ασκώντας μάλιστα σήμερα ποινική δίωξη κατά του Γιάννη Καπελέρη, Γενικού Γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, και πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ.
Κάπου εκεί, έσκασε η «βόμβα». Ο Σπύρος Μουζακίτης υποστήριξε ότι ο ίδιος και ο Γρηγόρης Πεπόνης έχουν δώσει προφορικά στους ανωτέρους τους ονόματα και στοιχεία για τις παρεμβάσεις που κατήγγειλαν ότι έχουν δεχθεί στο έργο τους. Και αναρωτήθηκε «με ποιο δικαίωμα και με ποιο σκεπτικό είπαν ότι δράσαμε παρορμητικά».
Αυτή τη φορά, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Απαιτείται παρέμβαση σε ανώτερο επίπεδο, ώστε να μην υπάρχει καμία σκιά. Πόσο μάλλον υπόνοιες. Η κάθαρση συνιστά εθνική αναγκαιότητα. Για να μην… προσπεράσουμε και αυτή την «κόκκινη γραμμή». Για να μην θρυμματιστεί κι άλλο η εικόνα μιας Ελλάδας σε πολυεπίπεδη κρίση θεσμών.
