Επί μήνες, δεν κατάφερνα να κάνω τον συνειρμό, αλλά ήμουν σίγουρος πως ό,τι συμβαίνει σε σχέση με την ύφεση και την διαρκώς επιδεινούμενη λιτότητα...
το έχουμε αντιμετωπίσει και πάλι ως χώρα. Και προφανώς η αιτία κρυβόταν πίσω από την διαπίστωση πως οι χειρισμοί που ακολουθήθηκαν στο πεδίο της οικονομίας, επί σειρά δεκαετιών οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούσαν σε ένα άλλο πεδίο… Σε αυτό της εξωτερικής πολιτικής!
Διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, ο κατάλογος των συζητήσεων, διαρκώς διογκούμενος και το αποτέλεσμά τους τόσο ανατριχιαστικά ίδιο και μονοσήμαντο. Γιατί; Η Ελλάδα ποτέ δεν έβαλε ο,τιδήποτε προς συζήτηση πάνω ή και κάτω απ’ το τραπέζι. Αυτό ήταν ένα προνόμιο που κράτησε με ζηλευτή επιτυχία η Τουρκία για τον εαυτό της… Το αποτέλεσμα; Ενώ καμία πρακτική ή διεθνής συνθήκη δεν φλέρταρε ή άφηνε περιθώρια στις επιδιώξεις της, αυτές να τίθενται, να κυριαρχούν ακόμη κι όταν δεν επιβάλλονταν λύσεις που ευθέως τις εξυπηρετούσαν. Από την στιγμή που έμπαιναν με την ανοχή της Αθήνας στο τραπέζι, ως αίτημα που διατυπωνόταν μονομερώς, αποκτούσε υπόσταση κι αμέσως περιλαμβανόταν στον μακρύ κατάλογο όσων η Τουρκία έθετε και συνεχίζει να θέτει, έχοντας χρόνια μετά εκείνη την πρωτοβουλία της κινήσεων, λόγω ισχύος.
Το ίδιο μας συμβαίνει και την τελευταία διετία στο πεδίο της οικονομίας. Συγκεκριμένα από την στιγμή που ο ευρισκόμενος προς ξεκούραση στο Λονδίνο σήμερα Παπανδρέου, αποφάσισε να πάει στο Καστελόριζο για να μας πει ότι το πιστόλι που έλεγε πως είχε πάνω στο τραπέζι, τελικώς του γλίστρησε από τα χέρια κι εκπυρσοκρότησε… Είχαν προηγηθεί οι προσωπικές παρασκηνιακές διαβουλεύσεις τους με τον Στρος Καν και τους άλλους, ευθέως ανάλογου περιεχομένου και αποτελεσματικότητας με εκείνες που αναλωνόταν με μετρήσιμα αποτελέσματα λίγα χρόνια πριν και ως υπουργός εξωτερικών…
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σήμερα που βλέπουν πως το εγχείρημα της εσωτερικής υποτίμησης οδήγησε τη χώρα στα βράχια, αδύναμη κι ανήμπορη όχι να ξεπληρώσει τα χρεωστούμενα που εκείνοι διατυμπανίζουν πως έχει, αλλά να σταθεί με αξιοπρέπεια, στοιχειώδη έστω, στα πόδια της, συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό έργο τους. Επιμένουν στην νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας που η εργοδοσία επιδόθηκε στον ιδιωτικό τομέα, ιδίως τα τελευταία δυο χρόνια, λες και δεν συμβαίνει ήδη, ότι αξιώνουν να συμβεί με νόμο του κράτους! Το… τσεκούρι, η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα δεν είναι κάτι που θα μας προκύψει εάν συμφωνήσουν οι κοινωνικοί εταίροι, ή οι βουλευτές αποφασίσουν να νομοθετήσουν. Ετέθη στο τραπέζι ως ακραίο σενάριο αρχικώς, αλλά και μόνο που μπήκε, παρεισέφρησε αναπάντεχα και στη ζωή των εργαζομένων. Των υποαμειβόμενων απασχολουμένων όπου και όπως να ’ναι, για ένα κομμάτι ψωμί.
Το αποτέλεσμα; Περαιτέρω ύφεση! Τα ασφαλιστικά ταμεία σε ελεύθερη πτώση, σε περιδίνηση και η αγορά που αρχικώς αδυνατούσε να ξεπληρώσει τις ακάλυπτες επιταγές της και δυο χρόνια μετά ν’ ανταποκριθεί στοιχειωδώς στη φορολογία και στις πάγιες υποχρεώσεις της, δαπάνες που εξασφάλιζε από εκείνους που σήμερα αδυνατούν να καταναλώσουν οτιδήποτε. Αυτοί είναι οι καρποί της πολιτικής τους, ίδια κι απαράλλαχτη με την σημερινή κι ας έχουν τον τραπεζίτη στην προθήκη. Η ίδια που θα παραμείνει επ’ άπειρον εάν οι εργαζόμενοι δεν αποδημήσουν εγκαίρως απαλλαγμένοι, εάν όσοι δεν το κάνουν, ξυπνήσουν ένα πρωί και τους πάρουν με τις πέτρες, ή τέλος, οι ίδιοι αποφασίσουν να διαπραγματευτούν επί της ουσίας.
