Μεταξύ των σπουδαιότερων ρόλων που συναντούμε είναι αυτοί μέσα στην οικογένεια, τον καλλιτεχνικό χώρο, τον επαγγελματικό στίβο, τις αθλητικές δραστηριότητες.
Σε όλους αυτούς τους ρόλους λίγο η πολύ το φυσικό πρόσωπο ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες που διαθέτει, καθοδηγείται από αυτές ,αναφέρεται σε αυτές.
Τι συμβαίνει όμως με τον πολιτικό ρόλο που αναλαμβάνει να διαδραματίσει κάποιος οικειοθελώς;
Συνειδητοποιώντας τάχιστα τις απαιτήσεις του ρόλου και ωθούμενος από υπέρμετρο πάθος για επιτυχία και διάκριση , ο πολιτικός αποστασιοποιείται από θετικά στοιχεία του εαυτού του και οικοδομεί ένα καινούργιο τύπο που να ανταποκρίνεται στις αξιώσεις του κόμματος, τις εντολές του αρχηγού, τις απαιτήσεις του συστήματος.
Η εγκατάλειψη αρχών και αξιών, φίλων και συγγενών είναι η απαρχή του νέου εαυτού που στηρίζεται στην ιδιοτέλεια, την προσδοκία οφελών, την διάκριση.
Οι πολλές μάσκες που αναγκάζεται συνεχώς και αδιαλείπτως να φορά τον αποπροσωποποιούν, τον καθιστούν άγνωστο ακόμη και σε εαυτόν, του επιφέρουν σύγχυση.
Και όταν αναγκασθεί να εξέλθει του πολιτικού χώρου, αποξενωμένος από όλα και όλους και αποποιούμενος τα σφάλματα που έπραξε, τα εγκλήματα πού τέλεσε, τα ψεύδη που άνετα εκστόμισε, πορεύεται καθηλωμένος στην ανυπαρξία.
Η αυτοτιμωρία που μοιραία υφίσταται δεν έχει καμία σχέση ούτε με την αυτοχειρία των πολιτικών στην Άπω Ανατολή, ούτε με τον απαγχονισμό στις χώρες της Αραβίας και της Αφρικής.
Και οι οπαδοί του, αλαλάζοντα παράξενα όντα εναλλάσσουν τις επευφημίες με έντονες αποδοκιμασίες, τις ενοχλητικές ευχαριστίες με αγνωμοσύνη, το χειροκρότημα με ανοικτές παλάμες.
Η αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό δεν πραγματοποιείται με αρρωστημένες εκρήξεις, άκρατο συναίσθημα, οπαδισμό έντονο.
Η τιμωρία των ενόχων πολιτικών και η μη επανεκλογή τους είναι η ελάχιστη υποχρέωση που έχει ο λαός.
*Ο Ε. Ραπτόπουλος είναι Νομικός, Οικονομολόγος, τ. Υποδιευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος
