Λοιπόν μια και αναφερθήκαμε στην ομορφιά, ας επεκταθούμε λιγάκι...
Αγαπάμε τους όμορφους ανθρώπους ή αυτοί που αγαπάμε μας φαίνονται όμορφοι;; Θα προσπαθήσω να μην το εμβαθύνω φιλοσοφικά ,δεν έχω τις γνώσεις και θα έπρεπε να μελετήσω και δεν είναι του παρόντος… ας αφήσουμε λοιπόν τον Πλάτωνα και ας μιλήσουμε απλά… από καρδιάς…
Τι είναι ομορφιά όμως;; Ας το περιορίσουμε..ας σκεφτούμε όμορφα χέρια…
Σαφώς μπορούμε να δούμε δυο χέρια ,που η πρώτη μας σκέψη να είναι.. « Πόσο όμορφα ..χέρια!!» γιατί είναι αντικειμενικά όμορφα! Περιποιημένα, νεανικά με μακριά δάχτυλα και πολλά άλλα….
Όμως… αν φέρουμε στη σκέψη μας τα χεράκια ενός μωρού, θα νιώσουμε έναν άλλο θαυμασμό..διαφορετικό από τον πρώτο. Αν μάλιστα θυμηθούμε του δικού μας μωρού, ο θαυμασμός θα γίνει λατρεία…
Ας φανταστούμε τώρα, δυο γερασμένα, κουρασμένα χέρια, που πέρασαν χρόνια δουλειάς και προσφοράς… που είναι σκαμμένα από ρυτίδες και φροντίδα για τους άλλους. Ένας άλλος θαυμασμός θα ξεχειλίσει μέσα μας, μαζί με εκτίμηση και σεβασμό..
Και ακόμα… σκεφτείτε τα χέρια κάποιου που παίζει ένα όργανο… τα δάχτυλα να κυλούν στα πλήκτρα ή στις χορδές ή να κρατούν ένα δοξάρι.. και θα μαγευτείτε..
Τώρα ας αναλογιστούμε τα χέρια κάποιου που αγαπά… τον τρόπο που δίνουν άπειρα μικρά ή μεγάλα πράγματα… που χαϊδεύουν, που κρατούν, που περιποιούνται … θα γεμίσουμε συγκίνηση …
Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τον κατάλογο για πολύ ακόμα… Το ερώτημα όμως παραμένει…. Ποια χέρια είναι τα πιο ΟΜΟΡΦΑ ; Ποια χέρια θα εκτιμούσαμε, σεβόμασταν, θαυμάζαμε…; και τέλος ποια θα επιλέγαμε να αγαπήσουμε περισσότερο;;;
Δεν θα απαντήσω … θα αφήσω όλους μας να αναλογιστούμε, τι στ’ αλήθεια είναι όμορφο στη ζωή μας… Ας απαξιώσουμε τα κοινωνικά ψεύτικα ζητούμενα, ας κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά, στις σειρήνες που μόνο σκοπό έχουν να μας παρασύρουν μακριά από το αληθινά και ατόφια όμορφο και να μας οδηγήσουν σε κάλπικα , κούφια καλούπια που θα γίνουν αργά ή γρήγορα κομμάτια…
