Μπαϊλντισμένος από μία πολύ κουραστική και γεμάτη σκοτούρες ημέρα, κάθησα αργούτσικα το βράδυ της Δευτέρας και άνοιξα...
το «χαζοκούτι», επιδιδόμενος στο προσφιλές σπορ του ζάπιγκ, να χαζέψω κάτι – ο,τιδήποτε για να χαλαρώσω. Και, όλως τυχαίως, κατά ευτυχή συγκυρία «έπεσα» στην εκπομπή της Στάη στη ΝΕΤ, όπου είχε καλεσμένο τον Χρήστο Γιανναρά, εκ των κορυφαίων (και ελαχίστων ομολογώ) σύγχρονων διανοουμένων του έθνους.
Ειλικρινά, από τον τρόπο εκφοράς του λόγου έως τη σκέψη, από το μειλίχιο ύφος του έως τη σταθερότητα της άποψης και την παρρησία του, ο άνθρωπος αυτός σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο περήφανος ως Έλληνας, αλλά συνάμα και τόσο «λίγος» απέναντί του.
Αλλά, όμως, δεν είναι αυτός ο σκοπός του... Ο άνθρωπος δεν υποδύεται τον παντογνώστη, δεν «το παίζει» ανώτερος. Απλά έχει επίγνωση. Σε αντίθεση με το πομπώδες (ενίοτε και «ναπολεόντειο») ύφος και τα στομφώδη λόγια των απόλυτων «τίποτα» που παρελαύνουν καθημερινά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, τους ά-χρηστους πολιτικούς τους α-τάλαντους δήθεν καλλιτέχνες, τους γνωστούς ψευδο-διανοούμενους της «Αριστεράς», τις κραγμένες και τα ξέκωλα των μεσημεριανο-απογευματινών πάνελς, αυτός ο μέγας διανοητής φαντάζει τόσο σεμνός, τόσο προσηνής που σε κάνει ν’ αναρρωτιέσαι πώς ακούγεται η φωνή σε αυτό το «φρενοκομείο» που λέγεται Ελλάδα (για να θυμηθώ και τον Εθνάρχη), όπου όλοι οι παραπάνω φωνάζουν, σκούζουν και κράζουν για να κάνουν ντόρο γύρω από την ασημαντότητά τους.
Τον ακούς να απαντά στην ερώτηση «υπάρχει Θεός;» και βλέπεις έναν άνθρωπο βαθύτατα θρησκευόμενο, αλλά όχι θρησκόληπτο. Όσοι τον γνωρίζουν, θα τον έχουν δει Μεγάλη Εβδομάδα να ψάλλει σε ιστορικό Ι. Ναό των Αθηνών... αλλά, όσοι τον διαβάζουν κάθε Κυριακή στην «Καθημερινή» διαπιστώνουν και έναν σφοδρό πολέμιο του φαρισαϊκού εκκλησιαστικού κατεστημένου.
Τον ακούς να μιλά για τον έρωτα, το θαύμα της ζωής, την Ελλάδα και αγαλιάζει η καρδιά σου. Αδειάζει το μυαλό από τις σκοτούρες και τις έννοιες, το άγχος της δουλειάς, τα δάνεια, τις δόσεις, τις κάρτες, τον ΦΠΑ, την έκτακτη – τακτική εισφορά που σου φαίνονται όλα αυτά τόσο πεζά, τόσο μικρά.
Το ξέρω, το πρωί που θα σηκωθώ τα προβλήματα κι οι έννοιες θα είναι ακόμα εδώ, εκεί έξω. Αλλά, ωστόσο, συνειδητοποιώ, γι’ άλλη μια φορά, ότι υπάρχει ελπίδα.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που προσφέρουν. Προσφέρουν στην πατρίδα με τη δουλειά, την σκέψη και το λόγο τους, Προσφέρουν, ταυτόχρονα, και σε όσους από εμάς έχουν την τύχη να τους ακούμε και τους διαβάζουμε. Διότι μας θυμίζουν όλα εκείνα τα μικρά μα τόσο μεγάλα θαύματα που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, για τα οποία πραγματικά αξίζει να ζεις.
Ναι, το παραδέχομαι. Τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται.
Όμως κάποιοι άνθρωποι μας θυμίζουν ότι σε μια γωνιά του μυαλού μας πρέπει πάντα να είναι φωλιασμένη η ελπίδα. Και για την ελπίδα αυτή πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα.Ο καθένας μας ξεχωριστά στην καθημερινότητά του και όλοι μαζί για τον τόπο μας.
... Και μετά πέσαν οι τίτλοι τέλους και το ζάπιγκ με έβγαλε στο ΟΛΑ12 .... με καλεσμένη την εθνική μπουμπούκα – κατά κόσμον Ευγενία Μανωλίδου – Γεωργιάδου ... Του Υπουργού βεβαίως βεβαίως .
Αυτάαααααααα. Καλή χρονιά σε όλους, για να μην ξεχνιόμαστε. Από αύριο επανέρχομαι και πολιτικά και πάντα σεμνά και ταπεινά!
Υ.Γ. Επί του πιεστηρίου: Ο κ. Χρυσοχοϊδης δήλωσε με δόξα και τιμή ότι ψήφισε το Μνημόνιο, χωρίς να το έχει διαβάσει...
Θου Κύριε...
