Ολη η Ελλάδα θα μετατραπεί σε Χαλυβουργία». Αυτά είπε, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» (24.1.12), ο πρόεδρος των χαλυβουργών Γ. Σιφωνιός, χαιρετίζοντας τα κομματικά στρατά του Περισσού (ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΟΓΕ - ΜΑΣ), που είχαν σύσκεψη στην Αθήνα και μόλις τελείωσαν επισκέφτηκαν τη Χαλυβουργία για άλλη μια κομματική φιέστα. Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, «λίγη ώρα νωρίτερα, στο χώρο της χαλυβουργίας σε ένδειξη αλληλεγγύης έκοψαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα η Επιτροπή Ειρήνης Ελευσίνας και ο Σύλλογος Γυναικών Ελευσίνας» και το φλουρί, «όχι τυχαία, έπεσε στο κομμάτι που κόπηκε για τους απεργούς χαλυβουργούς!».
Την επομένη, πάλι ο «Ριζοσπάστης» μας ενημέρωσε, ότι οι χαλυβουργοί «θα βρεθούν στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα και θα μιλήσουν στις 1.30 μ.μ. στους εργαζόμενους της πρωινής και της απογευματινής βάρδιας. Στη συνέχεια θα έχουν συνάντηση με το εργοστασιακό σωματείο ενώ στις 6 το απόγευμα θα συμμετέχουν σε σύσκεψη που διοργανώνει η τοπική Γραμματεία του ΠΑΜΕ. Και θα συνεχίσουν τις εξορμήσεις την Πέμπτη στο εργοστάσιο της ΠΕΣΙΝΕ στις 2 μ. μ. όπου επίσης θα μιλήσουν με εργαζόμενους των δύο βαρδιών».
Ο στόχος, δηλαδή, που βάζει ο Περισσός στους χαλυβουργούς, ελέγχοντας το σωματείο, είναι «να μετατραπεί όλη η Ελλάδα σε χαλυβουργία». Θυμίζουμε ότι μέχρι τώρα η «κλιμάκωση» ήταν μια 24ωρη απεργία στο Θριάσιο και μια 24ωρη παναττική απεργία, την οποία το ίδιο το ΠΑΜΕ προπαγάνδιζε τελικά σαν απεργία με βασικά αιτήματα «κάτω η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου – εκλογές τώρα»! Η νέα «κλιμάκωση» είναι να γυρίζουν οι χαλυβουργοί στα εργοστάσια του κλάδου του μετάλλου, να καλούν σε κινητοποιήσεις, να παίρνουν μέρος σε συσκέψεις του ΠΑΜΕ και να δημιουργούν μια βάση έκφρασης των ευρύτερων κομματικών δυνάμεων του Περισσού.
Και με την απεργία τι γίνεται; Ασκείται μήπως καμιά πίεση στο βιομήχανο Μάνεση; Ασκείται μήπως καμιά πίεση στην κυβέρνηση, στο σύστημα γενικότερα;
Την περασμένη Δευτέρα συζητήθηκε στη Βουλή μια ακόμη επίκαιρη ερώτηση του Περισσού. Ο υφυπουργός Εργασίας Κουτσούκος αποκάλυψε, ότι στην τριμερή που έγινε στις 21 Δεκέμβρη «το σωματείο προσφέρθηκε να δώσει τη δουλειά του το Γενάρη μήνα, δηλαδή να μη δουλέψουν καθόλου και να βρουν τους συναδέλφους οι οποίοι θα πήγαιναν με οικειοθελή αποχώρηση. Εμείς προσφερθήκαμε να υλοποιήσουμε το νόμο που δίνει τη δυνατότητα να καλύψουμε όσους θα φύγουν με συνταξιοδότηση από τα πενήντα πέντε μέχρι τα εξήντα πέντε και φέραμε τον ΟΑΕΔ για να υποστηρίξουμε την επιχείρηση με διάφορα προγράμματα. Δυστυχώς, στο παραπέντε η συμφωνία χάλασε και εκτίμησα τότε, απευθυνόμενος στην πλευρά της εργοδοσίας, ότι ήταν η πιο κρίσιμη στιγμή και μετά θα έρθουν τα δύσκολα. Δυστυχώς, στις 3 του Γενάρη που κάλεσα τριμερή πάλι με πρωτοβουλία μου, ήρθε η εργοδοσία και είπε “ξέρετε, τώρα άλλαξαν τα επιχειρησιακά μου σχέδια και δεν δεσμεύομαι για τις αρχικές μου προτάσεις”. Και έχουμε φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο».
Ο Κουτσούκος είπε ότι θα καταθέσει και το πρακτικό της τριμερούς, όμως δεν το κατέθεσε. Στη δευτερολογία του, παίζοντας χωρίς αντίπαλο αφού ο Πρωτούλης είπε μόνο αντικυβερνητικές γενικολογίες, ο Κουτσού-κος εκτίμησε ότι «επειδή ο εργοδότης αυτή τη στιγμή έχει ένα εργοστάσιο που δουλεύει, που του βγάζει την παραγωγή, εκτίμησε ότι δεν ήθελε να μπει σ’ αυτή τη διαδικασία» (δηλαδή της συμφωνίας με το σωματείο, που διαφάνηκε στις 21 Δεκέμβρη). Κατέληξε, λέγοντας ότι «ένα τελευταίο όπλο που έχουμε στα χέρια μας, να τον καλέσουμε να παρουσιάσει αυτό που λέει ότι έχει ως υπηρεσιακό σχέδιο, θα το ασκήσουμε. Πέραν τούτου δεν έχουμε άλλες δυνατότητες».
Μολονότι ο Κουτσούκος δεν κατέθεσε το πρακτικό της τριμερούς, εμείς ψάξαμε και το βρήκαμε. Σ’ αυτό, λοιπόν, υπάρχει πρόταση του σωματείου, που στάλθηκε στο υπουργείο με φαξ στις 24 Δεκέμβρη και αποδέχεται τα εξής: Να κλείσει το εργοστάσιο 20 μέρες το Γενάρη και από το Φλεβάρη να επαναλειτουργήσει με 5ήμερο-8ωρο, όπως πρότεινε η εταιρία. Να επαναπροσληφθούν άμεσα 15 από τους 50 απολυμένους (όπως πρότεινε η εταιρία), αλλά να δεσμευτεί η εταιρία ότι θα τους επαναπροσλάβει όλους με παράταση της επαναπρόσληψης μέχρι και την 1η Μάρτη. Τέλος, πρότεινε, στις διαβουλεύσεις που θα γίνουν το Φλεβάρη, «να εξεταστεί το ενδεχόμενο η μείωση προσωπικού που απαιτεί η εταιρία να γίνει με τη συνταξιοδότηση συναδέλφων που εκπληρώνουν τους όρους να βγουν στη σύνταξη στο επόμενο διάστημα (όριο ηλικίας και ημέρες ασφάλισης), χωρίς απώλειες και με κάλυψη από το Υπουργείο».
Τα πράγματα έγιναν όπως ακριβώς τα περιέγραψε ο Κουτσούκος. Ο Μάνεσης στη συνέχεια, όταν είδε ότι δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα στα επιχειρηματικά του σχέδια (δουλεύει φουλ ο Βόλος), υπαναχώρησε από τη συμφωνία και άφησε στα κρύα του λουτρού και το σωματείο και τον Κουτσούκο, που είχε σπεύσει τότε να δηλώσει, ότι «οι διαφορές των δύο μερών έχουν ουσιαστικά μηδενιστεί» και να καλέσει την εταιρία «να αποδεχθεί αυτές τις προτάσεις, να υπάρξει συμφωνία, να λήξει η απεργία και να αξιοποιηθεί ο κενός χρόνος για τις σχετικές διαβουλεύσεις».
Εμείς δεν πρόκειται να κατηγορήσουμε το σωματείο για ξεπούλημα ή υποχωρητικότητα, γιατί δεν προτιθέμεθα να κάνουμε τους μάγκες με τις πλάτες εργατών που συμπλήρωσαν τρεις μήνες απεργία και τα σπίτια τους πεινάνε. Μέσα στο παιχνίδι είναι και οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί. Αλλο είναι το πρόβλημα, άλλα τα ερωτήματα που προκύπτουν.
Δείχνει αυτή η πρόταση του σωματείου ότι εκπροσωπεί απεργούς που μπορούν να τραβήξουν όσο να ‘ναι, που αισθάνονται ότι η ώρα που θα λυγίσουν την καπιταλιστική εργοδοσία είναι κοντά; Οχι βέβαια. Δείχνει σωματείο που αναζητά ένα συμβιβασμό, κάνοντας υποχωρήσεις και μάλιστα ζητά βοήθεια από το κράτος, ώστε να βγουν εργάτες στη σύνταξη και να μειωθεί ο αριθμός του προσωπικού. Γιατί, άραγε, αυτές οι απόψεις δεν κοινοποιήθηκαν προς τα έξω, δεν έγινε προσπάθεια να αξιοποιηθούν προπαγανδιστικά, αλλά η προπαγάνδα παρουσιάζει άλλη εικόνα; Μήπως για να μη το μάθουν ο Μάνεσης και η κυβέρνηση; Αυτοί το ξέρουν, ενώ οι μόνοι που δεν το ξέρουν είναι οι εργαζόμενοι.
Το κυριότερο: πώς είναι δυνατό, σε απεργούς που το Δεκέμβρη επιζητούν ένα συμβιβασμό (με υποχρεωτική άδεια ενός μήνα και μείωση προσωπικού και εκκρεμότητα στην επαναπρόσληψη των 35 από τους 50 και το Φλεβάρη), να βάζεις ένα μήνα μετά το καθήκον να μετατρέψουν όλη την ελληνική βιομηχανία σε χαλυβουργία; Ακόμα και αν αισθάνονταν τόσο δυνατοί οι χαλυβουργοί, είναι ώριμο ένα τέτοιο καθήκον; Αν μιλάγαμε για ζύμωση, κανένας δεν θα είχε αντίρρηση. Ομως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με γενικά πολιτικά ή συνδικαλιστικά καθήκοντα, αλλά με μια απεργία που πρέπει να νικήσει. Και για να νικήσει, μετά και την υπαναχώρηση του Μάνεση στη συμβιβαστική πρόταση, πρέπει να δημιουργήσει τέτοια γεγονότα που να μη μπορεί να τ’ αντέξει όχι ο Μάνεσης, αλλά το σύστημα. Αυτό, όμως, είναι που δεν θέλει ο Περισσός.
Ο Περισσός προσπαθεί να μετατρέψει τους απεργούς χαλυβουργούς σ’ ένα περιοδεύοντα θίασο, που θα στηρίζει όχι μόνο τη συνδικαλιστική του τακτική, αλλά τη γενικότερη προεκλογική του τακτική. Και θα ‘ναι ήττα για ολόκληρη την εργατική τάξη να υπάρξει μια τέτοια εξέλιξη. Γιατί αυτή η εξέλιξη θα σημάνει ότι ο αγώνας για τη νίκη της απεργίας απλά δεν θα υπάρξει.
