δεν ξεκίνησε ποτέ, στα χρόνια της πολιτικής ηγεμονίας του Κώστα Σημίτη.
Μετά το 2004, και τη θυελλώδη επέλαση του πολιτικού imperium του Γιώργου Παπανδρέου, το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που πιστώθηκε την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη», και προαλειφόταν από τον Κώστα Σημίτη για διάδοχός του, έχοντας συμβάλλει στην αποστρατεία του Κώστα Λαλιώτη, κατάφερε να συγκρατήσει τον παρορμητικό χαρακτήρα του.
Να διατηρήσει σχεδόν ακέραιο το προσωπικό πολιτικό κεφάλαιό του, όχι μόνο στα δύσκολα χρόνια της αντιπολίτευσης, από το 2004 μέχρι το 2009, αλλά και στην περίοδο της διακυβέρνησης που ακολούθησε. Όλα αυτά πήγαν στράφι, από την ημέρα που επιχείρησε άγαρμπα να εξαιρέσει τον δικό του πολιτικό ίσκιο από το μωσαϊκό των ευθυνών για το Μνημόνιο.
Δήλωσε στην τηλεόραση ότι… δεν το διάβασε. Στη συνέχεια, επιχείρησε να ανασκευάσει. Αργότερα, προχώρησε ακόμη πιο βαθιά, μιλώντας για «πιστόλι στον κρόταφο». Και χθες, ολοκλήρωσε τη διαδρομή της αυτοκαταστροφής, με μήνυμα στην προσωπική σελίδα του στο Facebook. Όπου κάνει λόγο για «υποκρισία στο ανάθεμα», το οποίο συνόδευσε τη δημόσια εξομολόγησή του, και επιρρίπτοντας τις ευθύνες στην «πρωθυπουργοκεντρική δημοκρατία» η οποία έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα.
Είναι λίγα τα παραδείγματα, όχι μόνο από το πολύ πρόσφατο, αλλά και από το μακρινό παρελθόν, όπου ένα πολιτικό ταλέντο σπαταλήθηκε τόσο άγαρμπα, βιαστικά και αλόγιστα, μέσα σε μερικές μόλις μέρες. Για να επιβεβαιωθεί η μάλλον μοιρολατρική διαπίστωση πως όσα φέρνει η στιγμή…
