οικονομίας, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Ραγκούσης θεωρεί, εμμέσως πλην σαφώς, πετυχημένο τον εαυτό του ως υπουργό και «αθωώνει» τον πολιτικό του ευεργέτη Γ. Παπανδρέου για τον οποίο λέει πως «η τελική, η καθοριστική ζημιά δεν είχε γίνει μέχρι τον Ιούλιο του 2011.
Μέχρι και τότε η Ελλάδα προλάβαινε, η κυβέρνηση Παπανδρέου μπορούσε, το ΠΑΣΟΚ άντεχε».
Ο βοηθός του Αβραμόπουλου στο υπ. Άμυνας σε συνέντευξή του, θέλοντας να το παίξει μεταρρυθμιστής επιρρίπτει τις ευθύνες στους… άλλους, τους κακούς υπουργούς!
«Σε όποιους τομείς κάναμε ασκήσεις οικοδόμησης προσωπικού φιλολαϊκού προφίλ των υπουργών, επιχειρώντας να κοροϊδέψουμε ή να χαϊδέψουμε αυτιά, καθυστερώντας τη λήψη επώδυνων αλλά σωτήριων αποφάσεων για την ελληνική κοινωνία, εκεί χάσαμε τον μπούσουλα, χάσαμε χρόνο, απογοητεύσαμε και εξοργίσαμε τη διεθνή κοινότητα, προκαλέσαμε την αγανάκτηση των Ελλήνων πολιτών και στο τέλος πλήξαμε πολύ πιο βίαια τα εισοδήματά τους και οδηγήσαμε την ελληνική οικονομία σε ύφεση» δηλώνει χαρακτηριστικά.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του αφήνει αιχμές για Ρέππα και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις λέγοντας πως «ενώ το Μνημόνιο είχε εξαρχής δύο πυλώνες, τον δημοσιονομικό και τον διαρθρωτικό, φτάσαμε στο ακατανόητο και αδικαιολόγητο σημείο την ίδια στιγμή που υπουργοί και βουλευτές νομοθετούσαν τη λήψη μέτρων που μείωναν το εισόδημα εκατομμυρίων Ελλήνων, οι ίδιοι αυτοί να υποχωρούν σε πιέσεις ισχυρών συνδικάτων και συντεχνιών αναβάλλοντας τη λήψη διαρθρωτικών μέτρων.
Εφαρμόστηκε λοιπόν ο ένας πυλώνας και εγκαταλείφθηκε ο άλλος, εφαρμόστηκε ο πιο «δυσάρεστος», που αφορούσε το εισόδημα όλων των Ελλήνων, ενώ αυτός που έθιγε τις «μικρές ολιγαρχίες» έμεινε ανενεργός. Μπροστά στις «μικρές ολιγαρχίες», σηκώθηκαν από ορισμένους τα χέρια ψηλά».
