Τεράστια βήματα για την πάταξη της βίας στα γήπεδα έχουν γίνει στην Ελλάδα και πλέον το ποδόσφαιρό μας μπορεί να χαρακτηριστεί …πολιτισμένο. Η Πολιτεία, η αστυνομία, οι διοργανώτριες αρχές και όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, δούλεψαν σκληρά όλα αυτά τα χρόνια και τελικά βρήκαν τη λύση.
Μια λύση όχι και πολύ σύνθετη εδώ που τα λέμε. Απαγόρευσαν τις μετακινήσεις οπαδών, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις αγώνων πολύ χαμηλής επικινδυνότητας. Από τη στιγμή λοιπόν που στα μεγάλα παιχνίδια υπάρχει κόσμος μόνο της γηπεδούχου ομάδας, αυτομάτως ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες για έκτροπα.
Αν, τώρα οι πιτσιρικάδες οπαδοί κλεινουν ραντεβού για να σκοτωθούν στους δρόμους, αν κυκλοφορούν με μαχαίρια, βόμβες μολότοφ και αν έχουν μεταμορφωθεί σε εμπρηστές χρωματιστών κτηρίων, ουδόλως μας απασχολεί. Αφού δεν τα κάνουν μέσα στα γήπεδα, όλα μια χαρά!
Γιατί, ρε λεβέντες, πότε τα έκαναν μέσα στα γήπεδα; Πότε κατάσχονταν μαχαίρια, σιδερογροθιές, ρόπαλα και βόμβες μολότοφ κατά τον έλεγχο στις θύρες ενός γηπέδου; Η υποκρισία έχει και τα όρια της! Τη βόλεψή τους και μόνο κοιτάζουν όλοι αυτοί που δεν επιτρέπουν παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων σε ένα ντέρμπι. Το κεφάλι τους ήσυχο θέλουν να έχουν κι αν ήταν στο χέρι τους, θα έκαναν όλα τα ματς κεκλεισμένων των θυρών. Με το να κρύβουμε όμως τα σκουπίδια κάτω από το… χαλάκι, δεν σημαίνει ότι καθαρίσαμε.
Το φαινόμενο είναι κοινωνικό και έχει πολύ μεγαλύτερες προεκτάσεις. Όσο π.χ. οι Παναθηναϊκοί δεν βλέπουν απέναντί τους στην εξέδρα τους Ολυμπιακούς, τόσο το μίσος μεγαλώνει! Όσο δεν εκτονώνονται με συνθήματα και μπινελίκια, όσο η κόντρα τους δεν περιορίζεται στο ποιος φωνάζει περισσότερο, τόσο θα ψάχνουν άλλες διεξόδους για να λύσουν τις διαφορές τους. Κι επειδή δεν είναι δυνατόν να μαζευτούν σε μια πλατεία και να τραγουδάνε, θα… διαγωνιστούν σε άλλα, πολύ χειρότερα πράγματα. Μέχρι και τι είδους χτυπήματα επιτρέπονται, ορίζονται πλέον στα ραντεβού.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι οπαδοί των ομάδων απανταχού της γης μισιούνται και θα μισιούνται μεταξύ τους. Αυτό δεν αλλάζει και ούτε υπάρχει λόγος να αναλυθεί περισσότερο. Είναι δεδομένο και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε. Δεδομένο είναι επίσης ότι η θέση των οπαδών είναι στο γήπεδο και όχι στους δρόμους. Εκεί θα πρέπει να «λύνουν» τις διαφορές τους. Με συνθήματα και πανώ. Να βγάζουν τα απωθημένα τους μέσα από τη φωνή, να «αδειάζουν». Από κει και πέρα και κάμερες υπάρχουν και δεκάδες τρόποι, ώστε να απομονώνεται επιτόπου όποιος υπερβαίνει τα όρια. Απλώς, αυτά τα πράγματα χρειάζονται πολλή δουλειά και πραγματική θέληση. Στοιχεία δύσκολα για τη χώρα μας…
Σε λίγο θα δημιουργηθεί ολόκληρη γενιά φιλάθλων που δεν θα έχει δει γήπεδο με κόκκινα και πράσινα ή με κίτρινα και ασπρομαύρα χρώματα. Ε, αυτή η γενιά θα είναι πιο οργισμένη και βίαιη απ’ όλες τις προηγούμενες. Ο πιτσιρικάς αυτής της γενιάς θα οπλίζει πολύ εύκολα το χέρι του υπό τον φόβο να συναντηθεί με αντίπαλο οπαδό. Διότι, πολύ απλά, δεν θα του έχει δοθεί η δυνατότητα να εξοικειωθεί μαζί του…
πηγή: www.sportdog.gr
