Ότι πράγματι το κόστος του εξωτερικού χρέους καθώς και των τρεχουσών ελλειμμάτων δημιουργούσε την ανάγκη βίαιης προσαρμογής της οικονομίας ώστε να αποκαταστήσει την διατάραξη εμπιστοσύνης μεταξύ «δανειστών» και Κράτους.
Επικεντρώθηκαν οι πολιτικές προσαρμογής πάνω σε μια θεώρηση, ότι τάχατες ο διογκωμένος δημόσιος τομέας και η αντίληψη των εξυπηρετήσεων, δημιουργούσε την βάση της κρίσης της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή η παραγόμενη, ως πολιτική ηθική του συστήματος, διαφθορά. Ένα διεφθαρμένο οικονομικό και συνάμα πολιτικό σύστημα ενθυλακωμένο από ένα διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό, είχαν διαμορφώσει ένα σύνολο οικονομικών – κοινωνικών σχέσεων με κύρια χαρακτηριστικά, την φοροδιαφυγή, τις «εξυπηρετήσεις», το μαύρο χρήμα και τις αδιαφανείς συναλλαγές, ένα προστατευόμενο κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό κεφάλαιο και ένα «κομματικό μαιανδρισμό»* στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στον καθαρά Δημόσιο αλλά και στον έμμεσα Δημόσιο οικονομικό τομέα που πολύ γρήγορα «κατάκτησε» και τον ιδιωτικό.
Η ενοχοποίηση του συστήματος διατυμπανίστηκε ως σύνηθες φαινόμενο αλλά και πραγματικότητα, από τους εκπορνευτές του, δηλαδή την πολιτική τάξη εκείνη που διαμόρφωσε την ηθική της διαφθοράς ως ηθική ανάπτυξης και ευημερίας. Έτσι ο πρώτο διαπομπευτής του Κράτους, των συνένοχων πολιτών και του οικονομικού συστήματος, δηλαδή του τρίπτυχου της διαφθοράς, έμελλε να γίνει ο εκ των πρωταιτίων στην εκπόρνευση μετά του κόμματός και του πατρός του για την πολύ νεότερη ιστορία μας – όχι γιατί δεν ήταν έτσι και πριν το ’74- συνεπικουρούμενος με τον άλλον επίσης διεφθαρμένο «πολιτικό» , πρώην στέλεχος της Goldman sachs και εκ των συμβούλων του τέως Πρωθυπουργού Σημίτη, κ. Παπακωνσταντίνου που μαζί με την Goldman, τον Σημίτη και τον σημερινό δοτό Πρωθυπουργό Παπαδήμο, έστησαν την κομπίνα με το δήθεν πλεόνασμα για να αλυσοδέσουν την χώρα ως εταίρα της «Ε.Ε.» και τσιράκι της νεογερμανικής θηριωδίας πάνω στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική αυτοκυριαρχία της χώρα.
Τα πρώτα θύματα αυτής της ενορχήστρωσης, της διαπόμπευση δηλαδή του λαού και της χώρας, ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι.
Το …..πρόβλημα ήταν Δημοσιονομικό, έτσι είπαν, και επομένως θα έπρεπε το κράτος να περιορίσει την σπατάλη και να προσαρμοστεί στις έκτακτες ανάγκες, που όμως για να διατηρήσει ένα θετικό πρόσημο στο μέλλον έπρεπε αυτό να είναι μόνιμο και διαρκώς εξελισσόμενο. Ένα Κράτος μικρό, ευέλικτο και φθηνού κόστους. Ένα Κράτος ανώνυμη εταιρία παραγωγής υπηρεσιών που τις πουλά και όποιος έχει χρήματα τις αγοράζει. Ένα Κράτος κερδοφόρο.
Όσο λοιπόν το «Κράτος» είχε, και έχει, ανάγκη μιας τέτοιας προπαγάνδας, τόσο περισσότεροι έβγαινα από το κάδρο και άλλοι τόσοι και περισσότεροι προαναγγέλλονταν ως επόμενοι στόχοι που θα περνούσαν την βάσανο του εξαγνισμού από την διαφθορά τους.
Οι μόνοι έντιμοι και ηθικοί είναι οι Βιομήχανοι, οι Τραπεζίτες, οι Χρηματιστές, οι Εφοπλιστές, οι Καναλάρχες, οι εκδότες εφημερίδων, οι δημοσιολογούντες «δημοσιογράφοι», καθηγητάδες οικονομικών πανεπιστημίων, στελεχάρες του ιδιωτικού κεφαλαίου κλπ. και οι Κυβερνώντες μαζί με όλους ή η συντριπτική πλειοψηφία των εθνοπατέρων μας.
Καθώς δε γνωρίζουμε, ο ένοχος δια των πράξεών της εξιλέωσης πληρώνοντας το τίμημα της τιμωρίας του εξαγνίζεται. Και επειδή ένοχοι είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που μάθαμε να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε δικαίως πληρώνουμε είτε με την αύξηση των φόρων, είτε με την μείωση μισθών και συντάξεων, είτε με απολύσεις και ενοχοποίηση της ατομικής μας ιδιοκτησίας, είτε γιατί μαζί μεν τα φάγαμε αλλά είμαστε περισσότεροι και κάποιος πρέπει να πληρώσει.
Όσο λοιπόν τα θύματα-ένοχοι βρίσκονταν είτε μέσα στο Κράτος με τις ιδιότητες του δημοσίου υπαλλήλου ή του συνταξιούχου, είτε στις παρυφές του ως υπάλληλοι ΔΕΚΟ είτε ως προστατευόμενα επαγγέλματα ( γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες κλπ) τόσο οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα φαίνονταν να έχουν ιδιαίτερη μεταχείριση.
Σε αυτούς παρεσχέθη το δικαίωμα της «ελεύθερης βούλησης» κατά τας γραφάς Τρόικας και ΠΑΣΟΚ, υπό την βεβαιότητα της απόλυσης στην μη συμμόρφωση. Είναι οι γνωστές «επιχειρησιακές συμβάσεις» στις οποίες οικειοθελώς και ενθουσιασμένοι προστρέχουν οι εργαζόμενοι να μεταβάλλουν σε βάρος τους, τους όρους αμοιβής και εργασίας καθώς και το ύψος των αποδοχών τους ώστε τα αφεντικά τους να μην έχουν μείωση κερδών. Όλα όσα απαντούν στους διακαείς πόθους του ντόπιου και ξένου, Αμερικάνικου κυρίως, κεφαλαίου.
Όλα αυτά και με την σύμφωνη γνώμη της «κομματικής γραφειοκρατίας» ή «κομματικού μαιανδρισμού»* στα συνδικάτα.
Αυτός ο κομματικός μαιανδρισμός είναι μια αμετακίνητη ελιτίστικη φατρία, δημιούργημα των κομμάτων πάνω στην κοινωνία, μια συγκεκριμένη «επαγγελματική πολιτική» τάξη εξουσιαστών, η οποία υπηρετεί το κράτος χρησιμοποιώντας ως επίλεκτο όργανό της τον συνδικαλισμό και υπηρετείται από αυτόν όσο εκείνος «διατείνεται» πως την έχει ανάγκη και την αναγνωρίζει και όσο εκείνη προσφέρεται στις ανάγκες του Κράτους και των κομμάτων του.
Στο να ενταχθεί κάποιος ή κάποια στην ελιτίστικη φατρία του κομματικού μαιανδρισμού, εκτός την διαθεσιμότητας «του υπηρετείν το κράτος» δια του κόμματος ή το κόμμα δια του Κράτους, πρέπει να έχει και την εμπιστοσύνη, την στήριξη και την αναγνώριση της κομματοκρατίας που έχει δημιουργήσει το παρόν πολιτικό – οικονομικό σύστημα και έχει προσαρτήσει στην ιδιοκτησία της το Κράτος.
Να δώσω σχηματικά την εικόνα ένταξης στην ελιτίστικη φατρία του μαιανδρισμού, προς γνώση της πραγματικότητας.
Για την συγκρότηση του Διοικητικού Συμβουλίου ενός πρωτοβάθμιου σωματείου η τοπική οργάνωση το κόμματος επιλέγει ποιοι θα «εκλεγούν» , έτσι λέγεται ο διορισμός, και ποιοι θα αποκτήσουν την ιδιότητα του αντιπροσώπου στα δευτεροβάθμια όργανα. Έτσι δημιουργείται μια κατάσταση ονομάτων που το κόμμα διατάζει την «εκλογή» τους. Αυτή η κατάσταση μαζί με μια πλειάδα άλλων που συγκαταλέγονται στους «κράχτες» συγκροτούν το ψηφοδέλτιο του κόμματος, ως δήθεν συνδυασμός μιας παράταξης συνδικαλιστική, η οποία είναι το κόμμα στους εργασιακούς χώρους.
Για την εκλογή των μελών στο Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου και της Ομοσπονδίας, το κόμμα κεντρικά πλέον αποφασίζει ποιοι θα οριστούν στις διοικήσεις. Και εδώ πάλι γίνεται η ίδια διαδικασία. Επιπλέον εδώ, σε αυτό το επίπεδο, το κόμμα αποφασίζει ανάλογα με τους εγκλωβισμένους σε αυτό εργαζόμενους ποιος ή ποια θα έχει αξίωμα και ποιο αξίωμα συγκεκριμένο. Όσο κάποιος ή κάποια είναι πιο κοντά στην ηγεσία του κόμματος τόσο πιο σίγουρα «εκλέγεται» ( διορίζεται) και τόσο πιο σίγουρα αποκτά καρέκλα.
Από τους έχοντες καρέκλα και στενούς δεσμούς με την ηγεσία του κόμματος, κάποιοι επιλέγονται για την «αριστοκρατική μαιανδρία». Είναι οι εκλεκτοί. Από εκεί θα διοριστούν σε διάφορες αμειβόμενες θέσεις κλειδιά στην Δημόσια Διοίκηση και σε Οργανισμούς, καθώς και σε ανώτερα κλιμάκια του κόμματος, όπως επίσης και στην διοίκηση και στα αξιώματα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, μέχρι κάποιοι από αυτούς να γίνουν Βουλευτές και Υπουργοί.
Κατά τον ίδιο τρόπο συγκροτείται και η «αριστοκρατική μαιανδρία» στην οικονομική ελίτ των εμπόρων, των βιοτεχνών, των επιστημονικών φορέων, των ελευθέρων επαγγελματιών.
Μετά την παρένθεση αυτή για την συγκρότηση της κομματικής μαιανδρίας και της αριστοκρατίας της, ας επανέλθουμε στο ζητούμενο.
Επειδή λοιπόν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν προσήλθαν αυτοβούλως , ενθουσιώδεις και ως «γαϊδούρια» του Χότζα και επειδή δεν τελεσφόρησε το εφεύρημα των επιχειρησιακών συμβάσεων, όπου δεν πίπτει ο λόγος πίπτει η ράβδος.
Δεν είναι δυνατό όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, όλος ο άλλος λαός να βάζει πλάτη, να κάνει θυσίες και οι εργάτες της Χαλυβουργικής να απεργούν γιατί κάποιοι που δεν συνεμμορφώθησαν ως προς τας υποδείξεις και σοφά και ορθώς η εργοδοσία τους απέλυσε για προστασία των υπολοίπων πατριωτών εργαζομένων που θυσιάζουν τον μισθό τους για τα κέρδη του βιομήχανου, αυτό να επιτραπεί να ‘βρει και άλλους μιμητές και να χρεοκοπήσει η χώρα!!!
Ποιος είναι αυτός που θα πει πως δεν θα χάσει το δώρο Πάσχα, το δώρο Χριστουγέννων, το επίδομα αδείας για να σωθεί η χώρα;
Που ακούστηκε οι εργαζόμενοι να παίρνουν και δώρα από πάνω; Δεν φτάνει που δουλεύουν έχουν και παράλογες απαιτήσεις;
Δεν βλέπουν τους συναδέλφους τους στην Αμερική; Πληρώνουν οι Αμερικανοί επιχειρηματίες δώρα Χριστουγέννων, δώρα Πάσχα, αρνί, γαλοπούλα, επίδομα αδείας, αποζημίωση, ασφαλιστικές εισφορές, εργατική εστία;
Αν όλα αυτά οι Αμερικάνοι επενδυτές δεν τα πληρώνουν στην χώρα τους γιατί θα έρθουν στην Ελλάδα να κάνουν επενδύσεις; Και αν δεν έρθουν να κάνουν επενδύσεις, τότε πως θα σωθεί η χώρα;
Μετά τα παραπάνω ποιος ή ποια πιστεύει πως θα ανατραπεί η κατάσταση και δεν θα υποστεί μεγαλύτερη υποδούλωση και εξαθλίωση η Κοινωνία των εργαζομένων και όλων των εκτός συστήματος πολιτών αυτής της χώρας;
Το κόψιμο του δώρου Χριστουγέννων και Πάσχα δεν είναι τίποτα μπρος στην εξαθλίωση που θα ζήσουμε όπως ζουν σε αρκετά άλλα κράτη τρίτων χωρών ή των κοντινών μας, Βουλγαρία και Ρουμανία.
Παλιά μας φόβιζαν ότι αν δεν κάναμε ό,τι μας έλεγαν θα γινόμασταν Αλβανία, Ρουμανία και Βουλγαρία.
Σήμερα μας λένε, πως για να σωθεί η Πατρίδα πρέπει να γίνουμε Αλβανία, Ρουμανία και Βουλγαρία.
Το βέβαιο είναι πως η χρεοκοπία της χώρας οδηγείται μέσα από την οικοδόμηση της νεογερμανικής βαρβαρότητας στην εσωτερική οικονομία και την εξαθλίωση των συντελεστών της.
Η λύση δεν βρίσκεται εκεί που μας δείχνουν, εκεί που θέλουν να μας οδηγήσουν.
Αν παρ’ ελπίδα επιθυμείτε να αλλάξετε τα πράγματα, τότε μην περιμένετε πότε θα γίνουν εκλογές γιατί πάλι μαλακίες θα κάνετε.
Φτιάξτε καινούργια σωματεία, καινούργια ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έξω από κόμματα και εναντίων των κομματικών Μαιάνδρων.
Η κατάργηση αυτού του ένοχου πολιτικού συστήματος περνάει μέσα από την κατάργηση των κομμάτων και των δορυφόρων τους, στην κοινωνικοποίηση του Κράτους και στην χειραφέτηση των πολιτών με την συγκρότηση Κοινωνιών οργανωμένων Πολιτών, Δήμων και Κοινοτήτων.
Αλλιώς σκύψτε το κεφάλι και τσιμουδιά. Πάρτε όσα σας δίνουν και για όσο θα σας τα δίνουν, χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα και χωρίς μέλλον.
Καλή είναι η ελευθερία, αλλά αν δεν ξέρεις τι να την κάνεις και αν δεν μπορείς να την υπερασπιστείς, τότε καλλίτερα σκλάβος παρά ελεύθερος.
* κομματικός μαιανδρισμός: η «Χειρώνια λαβή των κομμάτων πάνω στις κοινωνίες και το κράτος διαμέσου μιας φράξιας κομματικών που υποβάλλουν σε καταναγκασμούς την ελεύθερη βούληση και την αυτοδιάθεση του ατόμου και της κοινωνίας του.
