Πριν πέντε μήνες (Αύγουστος 2011), ένα αγαπητό πρόσωπο, 25 ετών, είχε ένα ατύχημα. Η διάγνωση ήταν βαριά: διατομή νευραξόνων.
Στις αγωνιώδεις ερωτήσεις μας οι γιατροί απαντούσαν ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Ο εγκέφαλος είναι κατεστραμμένος και τα όργανα είναι σε περίφημη κατάσταση. Καμία ενημέρωση για το σπασμένο πόδι, αυτό το μάθαμε μόνον μια βδομάδα αργότερα. Πήγε οικογενειακός γιατρός, τον οποίο μόνο που δεν κλώτσησαν κι έτσι ζητήσαμε να παραμείνει στα μηχανήματα εφόσον πρόκειται για 25 χρονών, νέο άνθρωπο. Σήμερα δίνουμε ακόμη τη μάχη με φυσιοθεραπείες για την αποκατάστασή του. Το παιδί έχει κινήσεις και καταλαβαίνει τον κάθε έναν ξεχωριστά. Η διάγνωση περί διατομής δεν υφίσταται καν από τους νευρολόγους, τους οποίους παραδόξως η Ανάνηψη δεν κάλεσε ποτέ! Δεν υπάρχει ακόμα ούτε μια διάγνωση νευρολόγου στον φάκελο του ασθενούς. Ποιος εγκέφαλος ήταν άραγε κατεστραμμένος; Τί θα γινόταν εάν οι γονείς δεν καλούσαν εξωτερικό γιατρό;
Δεν αμφιβάλω για την χρησιμότητα των μεταμοσχεύσεων. Όμως γνωρίζω ότι φθάσαμε στο παραπέντε να μετατραπεί η δυσβάστακτη αγωνία και ο πόνος των γονιών σε ηρωική στάση, πλην όμως καθοδηγούμενο ηρωϊσμό, από γιατρούς που ενδιαφέρονται ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ για μεταμοσχεύσεις. Μήπως το πλαίσιο των μεταμοσχεύσεων είναι διάτρητο μπροστά στην ελληνική ανοργανωσιά και τον καιροσκοπισμό κάποιων γιατρών;
Γιατί αγωνιούν οι γιατροί να πάρουν τα όργανα και δεν αγωνιούν να παλέψουν πρώτα για τη ζωή;
Αναρωτιέμαι...
pentapostagma.gr
