Δεν το ξέρω, αλλά θα μπορούσα ανέτως να συμφωνήσω με την διαπίστωσή του ότι, αυτοί που θέλουν την επιστροφή...
στη δραχμή είναι οι πλούσιοι Ελληνες. Είναι, πράγματι, ο καλύτερος τρόπος για ν’ αποπληρώσουν τις όποιες αμαρτίες του παρελθόντος με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Αυτό που δεν είπε ο Τζωρτζ Σόρος, γιατί δεν τον απασχολεί ή απλούστατα τον αφήνει παγερά αδιάφορο, είναι το τι θέλει η πλειοψηφία των Ελλήνων. Και αυτό που φαντάζομαι θέλει και το έχει διαμηνύσει παντοιοτρόπως και σε κάθε ευκαιρία, είναι να δοθεί ένα τέλος στην όλη ιστορία. Να σταματήσει αυτή η αιμορραγία. Η κατρακύλα με την δεδομένη κατάληξη, είτε επιλεγεί ως σημείο εκκίνησης η δραχμή, είτε επικρατήσουν οι δανειστές και οι εγχώριοι υπερασπιστές τους και παραμείνουμε στο ευρώ.
Προσωπικά δεν είμαι πεπεισμένος για το αν το ένα ή το άλλο σενάριο, εξυπηρετεί την μειοψηφία και ως εκ τούτου το άλλο, την πλειοψηφία. Υποψιάζομαι, φοβάμαι βασίμως, πως η κρατούσα άποψη που θέλει τη χώρα να παραμένει στο ευρώ που δεν θα μπορεί να πληρώσει, παρότι θα έχει δεσμεύσει τις επόμενες πολλές γενιές των Ελλήνων να το κάνουν γι’ αυτήν, δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πλειοψηφίας.
Κι αν δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι πράγματι οι πλούσιοι Ελληνες είναι εκείνοι που επιδιώκουν την επιστροφή στη δραχμή, έτσι ώστε με τα κρυμμένα κάτω από το μαξιλάρι ευρώ που διαθέτουν, να ξεχρεώσουν και ν’ αγοράσουν μισοτιμής, τότε η άσκηση λογικής οδηγεί στο συμπέρασμα ότι και οι άλλοι πλούσιοι ανά την υφήλιο από την πλευρά τους, επιδιώκουν το ακριβώς αντίθετο, όχι για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της ούτως ή άλλως χαμένης από χέρι ελληνικής κοινωνίας, αλλά για να πληρωθούν πολλαπλάσια εκείνα που μας δάνεισαν για να αποπληρώσουμε(!) και στην συνέχεια με τα υπέρογκα υπερκέρδη τους ν’ αγοράσουν μισοτιμής με ευρώ, ότι δεν θα μπορούν οι Ελληνες…
Αδιέξοδο; Προφανώς εάν δεχθούμε ότι οι μόνες πρόσφορες λύσεις είναι εκείνες που συνεχίζουν να διατυμπανίζουν όλοι εκείνοι που ως προσκεκλημένοι εισήλθαν στη χώρα προ διετίας προκειμένου να την σώσουν και την πέταξαν στα βράχια. Εκείνοι των οποίων οι συνταγές απέτυχαν παταγωδώς, επιτυγχάνοντας ύφεση σε δυσθεώρητα ύψη και πάντως τέτοια που να μην σηκώσουμε κεφάλι τουλάχιστον για τα επόμενα πενήντα χρόνια!
Θα πρέπει να είναι οι ίδιοι που τώρα δυσφορούν που οι Ελληνες, πένητες και πλούσιοι, διαπιστώνουν πως οι ολιγαρχίες με ή χωρίς κερασάκι ή επιθετικό προσδιορισμό, εφόσον δεν έτυχαν νομιμοποίησης μέσω της κάλπης, δεν έχουν καμία θέση στα δημόσια πράγματα. Πως δεν μπορούν να συνεχίζουν με ή χωρίς άλλοθι, να υποκαθιστούν τους εκλεγμένους εκπροσώπους (όσο τραγικοί κι αν αυτοί αποδείχθηκαν) κι ας ξύπνησαν εκείνοι μόλις και τους έπιασε σύγκρυο…
