Αναπαράγεται στα ΜΜΕ η φράση του: «Είτε θα μείνουμε στο ευρώ μειώνοντας το επίπεδο διαβίωσης όλοι μας, είτε θα αποχωρήσουμε από το ευρώ γυρνώντας δεκαετίες πίσω».
Τι να εννοεί ο κ. Ράπανος άραγε; Όλοι μας;; Ποιοι;
Αυτοί που ήδη βρίσκονται στα συσσίτια, να μην τρώνε δύο μερίδες την ημέρα, αλλά μία;
Μήπως αυτοί που έχουν βάλει λουκέτο στις επιχειρήσεις τους και το δημόσιο και οι τράπεζες τους κυνηγούν με πλειστηριασμούς και αυτόφωρο, αυτοί τι να κόψουν;
Μήπως οι συνταξιούχοι, να μάθουν να ζουν με 30 ευρώ;
Ας μειώσουν το «επίπεδο διαβίωσης» αυτοί που έχουν, γιατί αν το κάνουν όλοι, κάποιοι, έτσι απλά θα πεθάνουν.
Ίσως ο κ. Ράπανος αναφερόταν στη μείωση του «επίπεδου πολυτέλειας», ίσως δεν το διατύπωσε σωστά..
Το ότι η χώρα μας πρέπει να αντιδράσει επιτέλους, υπέρ του Δημοσίου συμφέροντος, υπέρ της Εθνικής αυτοτέλειας, υπέρ της παραμονής της χώρας εντός της ευρωζώνης, αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Στη μεθοδολογία έχουμε θέμα. Και μάλιστα σοβαρό. Κι ακόμη σοβαρότερο, όταν η περαιτέρω λιτότητα, προτάσσεται ως λύση από εκπρόσωπο ενός οικονομικού συστήματος που σαφώς ευθύνεται για την κρίση μας.
Έχουμε πρόβλημα, γιατί δεν προτείνεται ως Εθνική λύση, η στόχευση, για ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, όπως του τουρισμού, της ενέργειας, που μπορούν να έχουν άμεσα έσοδα.
Έχουμε πρόβλημα, γιατί δεν αξιοποιείται η Δημόσια περιουσία.
Έχουμε πρόβλημα, γιατί κάποιες χιλιάδες συμπολίτες μας του Δημοσίου, συνεχίζουν να πληρώνονται για υπηρεσίες που ποτέ δεν προσέφεραν κι ούτε θα πράξουν στο μέλλον. Κι αρνούνται για την μετάταξή τους σε κάτι πιο παραγωγικό..
Έχουμε πρόβλημα, γιατί το φοροεπιδρομικό σύστημα της Ελλάδας δεν επιτρέπει καμία επένδυση και άρα ανάπτυξη.
Έχουμε πρόβλημα, για πολλά ακόμη.., τα λένε όλοι όσοι έχουν κοινή συνείδηση, κάθε μέρα..
Η αδυναμία της επιστροφής των «κλεμμένων» και των «μιζών», η ανικανότητα σύγκρουσης με συμφέροντα που επί δεκαετίες έχουν λεηλατήσει τη χώρα και σήμερα ζουν στο απυρόβλητο, αυτή η πολιτειακή αναποτελεσματικότητα, δεν εξουσιοδοτεί κανέναν θεσμικό ή άλλο παράγοντα που ασκεί εξουσία και πίεση, να οραματίζεται τον πλήρη αφανισμό μικρομεσαίας τάξης, υπέρ κάποιων, ή υπό τον εκβιασμό της αποχώρησης από το ευρώ.
Όσοι έχουν αποκτήσει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, όσοι παραμένουν αφορολόγητοι.. αυτοί να πληρώσουν. Δεν μας ενδιαφέρει να πάνε φυλακή. Μας ενδιαφέρει να πληρώσουν. Η φυλακή δεν είναι κοινωνικό ισοδύναμο της ανέχειας ενός ηλικιωμένου. Ή της ασιτίας ενός παιδιού. Τα λεφτά τους θέλουμε, κι όχι τη φυλάκισή τους.
Όμως, ας μην είμαστε απαισιόδοξοι, ο κ. Ράπανος είπε πως αν βγούμε από το ευρώ, θα γυρίσει η Ελλάδα 20-25 χρόνια πίσω.
Μα τότε δεν ήταν που η χώρα βίωνε το σοσιαλιστικό της όραμα, που ζούσαμε από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, που όλοι διορίζονταν στο Δημόσιο και που ετοιμαζόμασταν ολοταχώς για τη χρυσή εποχή του …χρηματιστηρίου των εκσυγχρονιστών;
