Πόσες φορές στη ζωή μας νιώθουμε ότι δεν έχουμε ανθρώπους να μοιραστούμε τις ανησυχίες μας, τους προβληματισμούς μας... τις χαρές και τις λύπες μας. Εν γένει ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και η ανάγκη για επικοινωνία είναι ζωτικής σημασίας. Είτε πρόκειται για κάτι ευχάριστο, είτε για κάτι δυσάρεστο θέλουμε να το μοιραστούμε, να το αναλύσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τον τελευταίο αιώνα οι μεγαλύτερες τεχνολογικές εφευρέσεις άπτονται με το κομμάτι της επικοινωνίας, αλλά και τα επαγγέλματα που ανθίζουν και εξελίσσονται πάλι έχουν να κάνουν με την επικοινωνία, όπως η τηλεόραση, οι κοινωνικές επιστήμες, ο Τύπος και πολλά άλλα.
Όμως πολλοί από εμάς μπορεί να έχουμε αισθανθεί μόνοι γιατί δεν έχουμε κάποιον να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε. Άλλοι μπορεί να μας αποφέυγουν με κάποιο κομψό τρόπο, άλλοι μπορεί απλά να μας βάζουν πάγο και να μας κλείνουν κάθε θύρα επικοινωνίας. Κι έτσι η ανάγκη μας δεν καλύπτεται και αυξάνεται η μοναξιά που αισθανόμαστε. Αναρωτηθήκαμε ποτέ όμως γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Ακούμε τους γύρω μας με την υπομονή που αυτοί μας ακούν; Όταν μας μιλούν οι άλλοι και μοιράζονται μαζί μας τις ανησυχίες τους είμαστε παρόντες στη συζήτηση, προσπαθούμε να ταυτιστούμε με το θέμα ή αντιθέτως τα συνδυάζουμε όλα με τη ζωή μας και συμμετέχουμε με ένα τρόπο εγωκεντρικό χωρίς να επιτρέπουμε στον άλλον να εκφράσει πλήρως τα συναισθήματα του και τις εμπειρίες του;
Έχει τύχει να επικοινωνούμε με φίλους και αυτοί να αφουγκράζονται και να γίνονται ένα με το θέμα της συζήτησης, να δείχνουν με λίγα λογια ενσυναίσθηση προς εμάς, να βγάζουν τον εαυτό τους έξω από αυτό που συμβαίνει και να προσπαθούν με όμορφο τρόπο να μπουν στη θέση μας; Αν το έχουμε αισθανθεί παραπάνω από μία φορά αυτό, καλό θα είναι να αναλογίστουμε με ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας πόσες φορές έχουμε κάνει κι εμείς το αντίστοιχο. Κυριαρχεί ο εγωκεντρικός τρόπος συμμετοχής σε μια κατάσταση επικοινωνίας ή ο ενσυναισθητικός;
Καλό είναι να κάνουμε αυτή την κριτική, χωρίς να προσπαθούμε να κατηγορούμε τους άλλους για το ότι δεν είναι κοντά μας για να μας ακούν. Πρέπει να σκεφτούμε ότι πρέπει κι εμείς να ακούμε τους άλλους για να το πάρουμε πίσω. Η απαίτηση για επικοινωνία είναι αμφότερη και καλό είναι να θυμόμαστε πως όταν κάνουμε μια τέτοιου είδους κριτική, πρώτα δημιουργούμε μια καλή ατμόσφαιρα επικοινωνίας με τον εαυτό μας και στη συνέχεια με τους άλλους.
Η αρχή κάθε καλής σχέσης, φιλικής, επαγγελματικής, ερωτικής έχει τη βάση της σε αυτά που λεκτικά και σωματικά μοιράζονται δύο ή περίσσοτεροι άνθρωποι. Αν στις σχέσεις δημιουργηθεί ένα χάσμα τότε ναι μπορούμε με σιγουριά να μιλάμε για σχέσεις με ημερομηνία λήξης. Αλλά επειδή αυτό έχει σίγουρα συμβεί, καλό θα είναι να κάνουμε μια λίστα με σχέσεις που έχουν τελειώσει, βάζονταςτον εαυτό μας στη θέση του «κατηγορούμενου» και να ελέγξουμε που βρίσκονται τα λάθη μας και κατά πόσο επεναλαμβάνονται.
Το να ακουγόμαστε είναι εύκολο, το να ακούμε είναι εξαιρετικά δύσκολο, το να ακούμε και να ακουγόμαστε είναι αρμονία και ευτυχία.
