πολιτικό τακτ δεν περιλαμβάνεται στη φαρέτρα των ηγετικών προτερημάτων της. Ούτε φυσικά η έννοια της κοινοτικής, ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, η οποία στο δικό της, στριφνό και «βαρύ» ως προς το περιεχόμενό του λεξιλόγιο, έχει αντικατασταθεί από τον εκβιασμό.
Κάτι που επανέλαβε και απόψε, στο περιθώριο της συνάντησης που είχε στο Βερολίνο με τον Νικολά Σαρκοζί, συνδέοντας ευθέως την εκταμίευση της επόμενης δόσης της οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα, με την προώθηση επώδυνων αλλαγών. Η ίδια τις «ντύνει» με τον μανδύα των μεταρρυθμίσεων, στην πραγματικότητα ωστόσο πρόκειται για βίαιες παρεμβάσεις στον κοινωνικό ιστό της χώρας.
Δεν περιορίζονται σε ανατροπές και ρήξεις με τα κακώς κείμενα και τις στρεβλώσεις, αλλά προχωρούν πολλά βήματα παραπέρα. Ουσιαστικά, υπονομεύουν τη δυνατότητα της ελληνικής κοινωνίας να επιβιώσει, να μάθει από τα λάθη της, να σταθεί στα πόδια της και μακροπρόθεσμα να ανακάμψει.
Αφαιρούν δηλαδή από τις γενιές που έρχονται, και όσες δεν ανήκουν ακόμη στην κατηγορία των… τελειωμένων, το δικαίωμα στην ελπίδα. Η μυωπική προσήλωση σε στόχους δημοσιονομικής προσαρμογής και πειθαρχίας, που ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί δυσκολεύονται να επιτύχουν, μαρτυρά είτε πλήρη αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας και των ιδιαιτεροτήτων κάθε λαού, είτε συνειδητή προσπάθεια ομογενοποίησης λαών και κοινωνιών. Ώστε το μέλλον να… μιλάει γερμανικά.
Θα ήταν αφελές να υποστηρίξει κανείς ότι οι στόχοι του Μνημονίου είναι λανθασμένοι. Οι ποιοτικές στοχεύσεις του είναι σωστές. Δείχνουν στην κατεύθυνση μιας άλλης, περισσότερο ευέλικτης και συνεκτικής Ελλάδας. Μόνο που… αφορούν κάποια άλλη χώρα. Δεν έχουν λάβει υπόψη τις ιδιαίτερες καταστάσεις και συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα.
Υπονοούν αλλαγές ερήμην της κοινωνίας. Κόντρα στο μέλλον του τόπου. Γιατί, αν… κάποιοι επιβιώσουν, προφανώς δεν θα είναι αρκετοί για να συνιστούν έθνος. Αλλά… κρατίδιο των Ενωμένης Γερμανίας.
