ΜΙΑ δολοφονία πυρηνικού επιστήμονα και να, στο προσκήνιο, το ξεχασμένο(;) Ιράν. Με την ιστορία του απέναντι στην πανσπερμία των ΗΠΑ με μωσαϊκό από…
ιστορίες. Είναι η μέθοδος. Προϊδεάζουμε, ως αφέντες, την παγκόσμια κοινότητα για την «τρομοκρατία» του…εμπλουτισμένου ουρανίου και τα παρατάμε. Στο μεταξύ, η «ζύμωση" στα μυαλά έχει προχωρήσει, τα τύμπανα της «τρομοκρατίας» ηχούν και το θέμα ξανάρχεται στην επικαιρότητα. Θα καλύψει δελτία ειδήσεων σαν δεύτερο και τρίτο θέμα μέχρι που να γίνει πρώτο κι ίσως, την άλλη μέρα, γουρλώσουμε τα μάτια. Όταν θα πέσουν οι πρώτες Νατοϊκές(!) βόμβες στο Ιράν. Κατακέφαλα στον σημερινό Ραχμπάρ Αλί Χαμενεΐ, που πήρε την ιδεολογική (θεοκρατική) σκυτάλη απ’ τον Αγιατολλάχ Χομεϊνί. Οι βόμβες made in USA, απειλητικές και «συμμορφωτικές» (διάβαζε τρομοκρατικές) θα περάσουν ξυστά κι απ’ την παγκόσμια συνείδηση. Θα τη διαμορφώσουν κατάλληλα, για να ριζώσει μέσα της πως η «τρομοκρατία» έχει μέλλον και περιοχή προέλευσης.
ΤΑ μεγάλα παιχνίδια παίζονται και με αντίστοιχο «μυαλό». Και με ανθρώπους σε κατάλληλα πόστα. Και με πράκτορες, που το παίζουν πρόεδροι και πρωθυπουργοί. Ο αμερικανοσπούδαστος Μαχμούτ Αχμεντινετζάντ επισημάνθηκε νωρίς από τα λαγωνικά των Αμερικανών. Για 44 μέρες, 52 Αμερικάνοι τέθηκαν σε ομηρία και ο Μαχμούτ ήταν άμεσα εμπλεκόμενος στο συμβάν. Με ρόλο εποπτικό («ύποπτο», και ο αναγραμματισμός δικός μας) στη διαδικασία των ανακρίσεων. Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα τη δεκαετία του 1980, δήμαρχος Τεχεράνης (2003) και, απ’ το 2005 μέχρι σήμερα Πρόεδρος.
ΜΠΟΡΕΙ να φίλησε, συμβολικά και…ευλαβικά το χέρι του Αλί Χαμενεΐ (ανώτερου θρησκευτικού ηγέτη), αλλά εμείς διαβάζουμε στο σκοτεινό του βλέμμα (σκοτεινότερο εκείνου του Σαντάμ) έναν άνθρωπο των Αμερικανών για τα παιχνίδια τους. Στη Μ. Ανατολή των πετρελαίων και του φονταμενταλισμού, όπου το Ιράν θα στήνει πετρελαιαγωγούς για να αποφύγει τα στενά του Ορμούζ, για να τους κάνουν σκόνη «κατά λάθος» βόμβες νατοϊκές.
ΜΕΧΡΙ τότε, ο Αχμαντινετζάντ θα «απειλεί» το Ισραήλ, θα «βρίζει» τους Αμερικανούς (“Αμερικανική συνωμοσία η 11η Σεπτεμβρίου” δήλωσε) κι εμείς θα τρώμε το παραμύθι της «τρομοκρατίας», χωρίς να ξεχνάμε όμως τις ρήσεις δυο «Μεγάλων»:
· Αυτή η χώρα πέρασε από τη βαρβαρότητα στην παρακμή, χωρίς να γνωρίσει τον πολιτισμό (Τσώρτσιλ για τις ΗΠΑ).
· Υπάρχει Θεία Πρόνοια που προστατεύει τους ηλίθιους, τα παιδιά, τους μεθυσμένους και τις ΗΠΑ (Μπίσμαρκ, Γερμανός Καγκελάριος, 1815-1898).
