Τις γιορτές φιλοξενούσαμε μια πολύ καλή μας φίλη Ιταλίδα, που μένει μόνιμα στην Ισπανία. Ο φίλος της, είναι από το Μεξικό, ο οποίος μένει επίσης στην Ισπανία αλλά είχε πάει στην πατρίδα του για διακοπές.
Παραμονή πρωτοχρονιάς, η Αουρόρα μπήκε στο Skype για να μιλήσουν. Μόλις κάναμε την κλήση και εμφανίστηκε στην οθόνη του υπολογιστή μου, ο Ρομπέρτο έδειχνε λίγο κακόκεφος. Κι εδώ αρχίζει η ιστορία μας...
Πριν ένα περίπου μήνα, ο πατέρας του Ρομπέρτο γύριζε από τη δουλειά του, όταν την ώρα που περπατούσε ένιωσε δύο χέρια να του κλείνουν στόμα και μάτια. Ξύπνησε λίγες ώρες μετά σε ένα χωράφι που είχε γύρω του μόνο κάτι εγκαταλειμμένες αποθήκες. Μόλις έστρεψε το βλέμμα του έξω από την πόρτα του δωματίου που βρισκόταν, αντίκρισε μια ομάδα δέκα νεαρών Μεξικανών, ηλικίας από 20 έως 25 ετών το πολύ.
Γύρω τους υπήρχαν πολλές κοπέλες με εμφανέστατες μελανιές από χτυπήματα στο πρόσωπο, ενώ το σκηνικό αγρίευε πάρα πολύ καθώς αντίκριζε κρεμασμένους άντρες κάθε ηλικίας, πάνω στα δέντρα. Οι πιτσιρικάδες, όλοι έκαναν χρήση κρακ και οι απαγωγές ήταν η κύρια πηγή των εσόδων τους. Με τα πολλά, τον ρώτησαν τι περιουσία έχει σπίτι του που μπορεί να τους δώσει με αντάλλαγμα την ελευθερία του.
Εκείνος αποκρίθηκε πως στο σπίτι του το πιο ακριβό πράγμα, ήταν ένα κομπιούτερ. Με τα πολλά, οι πιτσιρικάδες αφού του έκαναν πολλές ερωτήσεις αποφάσισαν να πάνε μαζί του σπίτι προκειμένου να διαπιστώσουν και μόνοι τους αν τους λέει την αλήθεια.
Αφού τους παρακάλεσε να μπει μόνος του για να μην τρομάξουν η γυναίκα του και τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας και αυτοί το δέχτηκαν, πήγαν όλοι μαζί σπίτι. Ο πατέρας έβγαλε χρήματα, κομπιούτερ και ρολόγια για να τους τα παραδώσει, ενώ εκείνοι παρέμεναν κρυμμένοι κάτω από δύο κρεβάτια. Πήραν τα ανταλλάγματα, τον άφησαν ελεύθερο –όπως μας είπε ο Ρομπέρτο τον συμπάθησαν πάρα πολύ, αφού στην πλειοψηφία τους οι απαχθέντες εκτελούνται- και μετά έφυγαν σαν να μην τρέχει τίποτα...
Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω, γράφοντας τα παραπάνω. Σίγουρα όμως, αυτό που σκέφτομαι είναι πως στην Ελλάδα η πλειοψηφία του πληθυσμού, περνάμε δύσκολες στιγμές. Όμως, αντί να κλαιγόμαστε, πρέπει να βλέπουμε πάντα το χειρότερο και να κάνουμε τα πάντα να μην το βιώσουμε και αυτό. Και πολύ φοβάμαι, πως όσο τα μέτρα της κυβέρνησης αυξάνονται, τόσο τέτοιες ακραίες καταστάσεις θα πλησιάζουν και στη χώρα μας.
Με την ευχή, το 2012 να φέρει μια αλλαγή και ο κόσμος να μη χρειαστεί να φτάσει σε τέτοιες ακρότητες...
