Tώρα που αποφάσισαν οι «νοικοκυραίοι» όχι τυχαία να τεντώσουν το σεντόνι, που τόσα χρόνια μας σκέπαζε από επάνω... εκτινάσσεται του ότι δεν ήταν ραμμένο και στέρεα τοποθετούμενο.
Ξηλώνονται όμως από το ύφασμα θεσμικά οικονομικά και κοινωνικά αντικείμενα, δομές και συμπεριφορές που είχε αφομοιώσει και αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία.
Μπροστά στο ενδεχόμενο να βρεθεί στο κενό, στον αέρα, στην αβεβαιότητα προσπαθεί ο καθένας από εμάς με κάθε τρόπο να γαντζωθεί με νύχια και με δόντια απ΄ το πανί.
Το σεντόνι μέχρι πρόσφατα υπερκάλυπτε τα μεγέθη της ελληνικής κοινωνίας.
Τώρα που το ψαλίδι ανέλαβε δράση και ξηλώνει οριζόντιος με γενικεύσεις ότι βρίσκει στο δρόμο, το ύφασμα ίσα που φθάνει μέχρι τα γόνατα.
Αφήνει ακάλυπτα δομές και σχήματα που είχαν χρόνια αναπτυχθεί στην αγορά, στην γειτονιά, στο σπίτι μας.
Οι μοδίστρες μαντάρoυν στα δικά τοuς μέτρα ενώ αγνοούν όλα αυτά τα μέλη που θα μείνουν ακάλυπτα.
Μας εγκαλούν μάλιστα ότι σεντόνι ήταν συνθετικό και αγορασμένο εκπτωτικά από συνοικιακό νεωτερισμό ενώ όλοι πιστεύαμε,ότι αγοράσαμε μεταξωτό ευρωπαϊκού οίκου μόδας.
Το κρίσιμο και ανησυχητικό ότι ο καθένας μας προσπαθεί με μανία και οργή να υφαρπάξει το κομμάτι που εκτίμα ότι του αντιστοιχεί και σε λίγο τo ύφασμα θα κινδυνεύει να ξεσκιστεί σε κομμάτια.
Ελάχιστη έννοια και προσοχή έχουμε για τον απέναντι που αφήνετε γυμνός και ολομόναχος να χορεύει στα παγετό της κρίσης.
Τον παρακολουθούμε αμήχανα και φευγαλέα από τα ανοιχτά παράθυρα των πρωινών εκπομπών και τα μονόστηλα να δέχεται κραυγές και αφιερώσεις.
Είναι ο γείτονας, ο φίλος, ο συνάδελφος, και ίσως ο αδελφός μας.
Ξηλώνονται όμως από το ύφασμα θεσμικά οικονομικά και κοινωνικά αντικείμενα, δομές και συμπεριφορές που είχε αφομοιώσει και αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία.
Μπροστά στο ενδεχόμενο να βρεθεί στο κενό, στον αέρα, στην αβεβαιότητα προσπαθεί ο καθένας από εμάς με κάθε τρόπο να γαντζωθεί με νύχια και με δόντια απ΄ το πανί.
Το σεντόνι μέχρι πρόσφατα υπερκάλυπτε τα μεγέθη της ελληνικής κοινωνίας.
Τώρα που το ψαλίδι ανέλαβε δράση και ξηλώνει οριζόντιος με γενικεύσεις ότι βρίσκει στο δρόμο, το ύφασμα ίσα που φθάνει μέχρι τα γόνατα.
Αφήνει ακάλυπτα δομές και σχήματα που είχαν χρόνια αναπτυχθεί στην αγορά, στην γειτονιά, στο σπίτι μας.
Οι μοδίστρες μαντάρoυν στα δικά τοuς μέτρα ενώ αγνοούν όλα αυτά τα μέλη που θα μείνουν ακάλυπτα.
Μας εγκαλούν μάλιστα ότι σεντόνι ήταν συνθετικό και αγορασμένο εκπτωτικά από συνοικιακό νεωτερισμό ενώ όλοι πιστεύαμε,ότι αγοράσαμε μεταξωτό ευρωπαϊκού οίκου μόδας.
Το κρίσιμο και ανησυχητικό ότι ο καθένας μας προσπαθεί με μανία και οργή να υφαρπάξει το κομμάτι που εκτίμα ότι του αντιστοιχεί και σε λίγο τo ύφασμα θα κινδυνεύει να ξεσκιστεί σε κομμάτια.
Ελάχιστη έννοια και προσοχή έχουμε για τον απέναντι που αφήνετε γυμνός και ολομόναχος να χορεύει στα παγετό της κρίσης.
Τον παρακολουθούμε αμήχανα και φευγαλέα από τα ανοιχτά παράθυρα των πρωινών εκπομπών και τα μονόστηλα να δέχεται κραυγές και αφιερώσεις.
Είναι ο γείτονας, ο φίλος, ο συνάδελφος, και ίσως ο αδελφός μας.
