Ανθρακας ο θησαυρός ή από τους μεγάλους πυρετούς στα δέκατα; Κοντός ψαλμός αλληλούια θα πω εγώ φοβούμενος ότι ελάχιστα σχετίζονται με όλα εκείνα που φθάνουν στην...
επιθυμητή δοσολογία στ’ αυτά μας, μ’ εκείνα που διακυβεύονται, συνομολογήθηκαν ή και συμφωνήθηκαν πάνω ή κάτω από το τραπέζι…
Εξηγούμαι: Η διαχείριση για το PSI+ και τον πακτωλό εκατομμυρίων που θα πάρουμε –αν τελικώς πάρουμε- για να τα δώσουμε στη συνέχεια (χωρίς να τα μυρίσουμε καν) κ.λπ.-κ.λπ., δεν έγινε και δεν εξελίσσεται με πραγματικούς, πολιτικούς, αλλά με επικοινωνιακούς όρους. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και στους δανειστές. Απόδειξη πως εάν το αντίθετο συνέβαινε, το ομολογημένο ποικιλοτρόπως αδιέξοδο στο οποίο οδήγησαν με τις επιλογές τους τη χώρα, θα τους απέτρεπε στη συνέχιση περαιτέρω υφεσιακών «πολιτικών», που καθιστούν όχι την σημερινή, αλλά και κάθε άλλη ανάλογου ύφους και περιεχομένου προσπάθεια διεξόδου, παντελώς αναποτελεσματική. Υπό την αίρεση φυσικά ότι ο… «καυγάς» σχετίζεται με την ουσία και όχι με τ’ απόνερα και την δυσοσμία που αυτά αναδύουν. Τέλος πάντων.
Από την μια η Γερμανία της Μέρκελ που μοιάζει να θέλει να «εκδικηθεί» την Αθήνα και, από την άλλη η Αθήνα και το πολιτικό προσωπικό της, που πασχίζει να γλυτώσει όχι τη χώρα, αλλά το… γιαούρτωμα! Η ελληνική κοινωνία αντιμέτωπη με τις επαναλαμβανόμενες ληστρικές επιθέσεις μπορεί και να ξεχνά ότι σε λίγους μήνες έρχεται η ώρα της κρίσης, εκείνοι όμως όχι. Κυρίαρχο μέλημα και εφιάλτης τους η ημέρα που θα στηθούν οι κάλπες. Εκείνη που θα εξασφαλίσει την πολιτική τους επικράτηση, ή θα ανοίξει το δρόμο στο να ιδιωτεύσουν απαλλάσσοντας τη χώρα και τα δημόσια πράγματα από την παρουσία τους. Αυτός είναι ο βραχνάς τους εδώ και λίγες εβδομάδες και βάση αυτού «πολιτεύονται» και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ο Παπαδήμος, τεχνοκράτης και αγχωμένος με την υστεροφημία του, παραγνωρίζει ή παριστάνει ότι παραγνωρίζει αυτή την βασική παράμετρο, εκφράζοντας και μάλιστα δημόσια την βεβαιότητά του πως τελικά «οι βουλευτές θα πράξουν το καθήκον τους». Γιατί ακόμη και αν συμφωνήσουμε –πράγμα εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο- στο ποιο είναι αυτό, προβλέπω να σκοντάφτουμε στο κυρίαρχο αξίωμα. Στην επανεκλογή τους. Διότι εάν δεχθούμε βλακωδώς ότι το καθήκον τους υπαγορεύει ό,τι ο κ.Παπαδήμος υπαινίσσεται, τότε… bye bye my love!
Στο δια ταύτα: Προσπαθούν για μια ακόμη φορά, αδιαφορώντας εάν έγιναν κουραστικοί και απολύτως προβλέψιμοι, να περάσουν τα μέτρα, προβάλλοντας το ασθενικό επιχείρημα πως η υπερψήφιση και εφαρμογή τους θ’ αποτρέψουν το ενδεχόμενο έλευσης κι επιβολής ενός γκαουλάιτερ στη χώρα. Δεν τους απασχολεί καθόλου που οι ίδιοι ασμένως υποδύονται το ρόλο και μάλιστα ανεπιτυχώς. Τώρα, αν υπάρχει περιθώριο χειροκροτήματος ή πανηγυρισμών με την διαπίστωση, τι να πω, είναι δική τους υπόθεση…
επιθυμητή δοσολογία στ’ αυτά μας, μ’ εκείνα που διακυβεύονται, συνομολογήθηκαν ή και συμφωνήθηκαν πάνω ή κάτω από το τραπέζι…
Εξηγούμαι: Η διαχείριση για το PSI+ και τον πακτωλό εκατομμυρίων που θα πάρουμε –αν τελικώς πάρουμε- για να τα δώσουμε στη συνέχεια (χωρίς να τα μυρίσουμε καν) κ.λπ.-κ.λπ., δεν έγινε και δεν εξελίσσεται με πραγματικούς, πολιτικούς, αλλά με επικοινωνιακούς όρους. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και στους δανειστές. Απόδειξη πως εάν το αντίθετο συνέβαινε, το ομολογημένο ποικιλοτρόπως αδιέξοδο στο οποίο οδήγησαν με τις επιλογές τους τη χώρα, θα τους απέτρεπε στη συνέχιση περαιτέρω υφεσιακών «πολιτικών», που καθιστούν όχι την σημερινή, αλλά και κάθε άλλη ανάλογου ύφους και περιεχομένου προσπάθεια διεξόδου, παντελώς αναποτελεσματική. Υπό την αίρεση φυσικά ότι ο… «καυγάς» σχετίζεται με την ουσία και όχι με τ’ απόνερα και την δυσοσμία που αυτά αναδύουν. Τέλος πάντων.
Από την μια η Γερμανία της Μέρκελ που μοιάζει να θέλει να «εκδικηθεί» την Αθήνα και, από την άλλη η Αθήνα και το πολιτικό προσωπικό της, που πασχίζει να γλυτώσει όχι τη χώρα, αλλά το… γιαούρτωμα! Η ελληνική κοινωνία αντιμέτωπη με τις επαναλαμβανόμενες ληστρικές επιθέσεις μπορεί και να ξεχνά ότι σε λίγους μήνες έρχεται η ώρα της κρίσης, εκείνοι όμως όχι. Κυρίαρχο μέλημα και εφιάλτης τους η ημέρα που θα στηθούν οι κάλπες. Εκείνη που θα εξασφαλίσει την πολιτική τους επικράτηση, ή θα ανοίξει το δρόμο στο να ιδιωτεύσουν απαλλάσσοντας τη χώρα και τα δημόσια πράγματα από την παρουσία τους. Αυτός είναι ο βραχνάς τους εδώ και λίγες εβδομάδες και βάση αυτού «πολιτεύονται» και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ο Παπαδήμος, τεχνοκράτης και αγχωμένος με την υστεροφημία του, παραγνωρίζει ή παριστάνει ότι παραγνωρίζει αυτή την βασική παράμετρο, εκφράζοντας και μάλιστα δημόσια την βεβαιότητά του πως τελικά «οι βουλευτές θα πράξουν το καθήκον τους». Γιατί ακόμη και αν συμφωνήσουμε –πράγμα εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο- στο ποιο είναι αυτό, προβλέπω να σκοντάφτουμε στο κυρίαρχο αξίωμα. Στην επανεκλογή τους. Διότι εάν δεχθούμε βλακωδώς ότι το καθήκον τους υπαγορεύει ό,τι ο κ.Παπαδήμος υπαινίσσεται, τότε… bye bye my love!
Στο δια ταύτα: Προσπαθούν για μια ακόμη φορά, αδιαφορώντας εάν έγιναν κουραστικοί και απολύτως προβλέψιμοι, να περάσουν τα μέτρα, προβάλλοντας το ασθενικό επιχείρημα πως η υπερψήφιση και εφαρμογή τους θ’ αποτρέψουν το ενδεχόμενο έλευσης κι επιβολής ενός γκαουλάιτερ στη χώρα. Δεν τους απασχολεί καθόλου που οι ίδιοι ασμένως υποδύονται το ρόλο και μάλιστα ανεπιτυχώς. Τώρα, αν υπάρχει περιθώριο χειροκροτήματος ή πανηγυρισμών με την διαπίστωση, τι να πω, είναι δική τους υπόθεση…
