θέαμα αποζημίωσε τους απανταχού φίλους του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Τα προσπεράσματα ήταν πολύ περισσότερα συγκριτικά με τις προηγούμενες χρονιές, χάρη κυρίως στα ελαστικά της Pirelli και το DRS, ενώ ουκ ολίγες ήταν οι στιγμές που θα έχουμε να θυμόμαστε από τα φετινά grand prix.
Την παράσταση έκλεψε η... ατελείωτη μάχη του Καναδά, ο γεμάτος ατυχήματα αγώνας του Μονακό, το απρόβλεπτο -λόγω καιρικών συνθηκών- ουγγρικό grand prix... Στα αξιοσημείωτα, επίσης, η επιστροφή του Κίμι Ραϊκόνεν, η ατάκα του Φερνάντο Αλόνσο στον ασύρματο (σ.σ. "Ι give up"), οι πολλαπλές συγκρούσεις του Χάμιλτον με τον Μάσα και το τιμόνι που έμεινε στα... χέρια του Βιτάλι Πετρόφ.
Ο απόλυτος θριαμβευτής
Στους πρώτους αγώνες της σεζόν ο Σεμπάστιαν Φέτελ δεν είχε... αντίπαλο, επικρατώντας σε Αυστραλία, Μαλαισία, Τουρκία, Ισπανία, Μονακό και Βαλένθια (ήτοι έξι νίκες σε οκτώ αγώνες). Στο grand prix του "πριγκιπάτου", μάλιστα, ο Γερμανός έκανε 52 γύρους με το ίδιο σετ ελαστικών!
Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, πάντως, αφού οι αναβαθμίσεις στην RB7 κάθε άλλο παρά βελτίωσαν την απόδοση του μονοθεσίου, με αποτέλεσμα ο μετέπειτα παγκόσμιος πρωταθλητής να ηττηθεί σε τρία συνεχόμενα grand prix (Βρετανία, Γερμανία και Ουγγαρία). Παρόλα αυτά, δεν πτοήθηκε καθόλου, αφού αφενός συνέχισε να συγκεντρώνει βαθμούς και αφετέρου κανένας αντίπαλός του δεν ξεχώρισε στους τρεις αυτούς αγώνες.
Η σεμνή τελετή -ουσιαστικά- έλαβε τέλος στις 25 Σεπτεμβρίου, όταν ο Φέτελ σημείωσε την τρίτη συνεχή νίκη του στη Σιγκαπούρη (είχαν προηγηθεί αυτές σε Βέλγιο και Ιταλία). Μετά και από αυτήν την επιτυχία χρειαζόταν μόλις έναν βαθμό για να στεφθεί πρωταθλητής, κάτι που κατάφερε στο επόμενο grand prix (τερμάτισε 3ος στην Ιαπωνία).
Συνολικά, ο Γερμανός πιλότος σημείωσε 11 νίκες σε 19 grand prix, 1 grand chelem (νίκη, pole, ταχύτερος γύρος, επικεφαλής σε όλους τους γύρους) και 15 pole position (έκανε το σχετικό ρεκόρ ξεπερνώντας τον Νάιτζελ Μάνσελ). Η τελική συγκομιδή του ήταν 392 βαθμοί, ήτοι πέντε νίκες διαφορά από τον δεύτερο!
Απογοήτευσε η Ferrari
Μόλις μία νίκη σε 19 αγώνες σημείωσε η Ferrari, σκορπώντας την απογοήτευση στις τάξεις των φανατικών φίλων της, οι οποίοι λογάριαζαν χωρίς τα σημαντικά μηχανικά προβλήματα των μονοθεσίων.
Ο Φερνάντο Αλόνσο κατάφερε να ανέβει δέκα φορές στο βάθρο, ενώ είδε πρώτος την καρό σημαία στο βρετανικό grand prix. Από την πλευρά του, ο Φελίπε Μάσα δεν μπόρεσε να τερματίσει πάνω από την 5η θέση σε κανέναν αγώνα, με συνέπεια να γίνει ο πρώτος οδηγός της Scuderia από το 1992 που δεν καταφέρνει να τερματίσει ούτε μία φορά στην 3άδα.
Η αδυναμία της Ferrari να ανταποκριθεί φορώντας πιο σκληρές γόμες και η ταλαντευόμενη εμπρός αεροτομή του Μάσα στους τελευταίους αγώνες φανερώνουν ότι υπάρχουν βασικά προβλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν.
Αξιοπρεπής εμφάνιση από τη McLaren
Η ΜcLaren είχε την τύχη να διαθέτει στις τάξεις της τον δεύτερο πιο σταθερό οδηγό της σεζόν Τζένσον Μπάτον, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε τις περισσότερες ευκαιρίες που του δόθηκαν και κατέκτησε τρία grand prix (Καναδάς, Ουγγαρία και Ιαπωνία).
Άλλα τόσα κατέκτησε και ο ατίθασος Λιούις Χάμιλτον (Κίνα, Γερμανία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), που γνώρισε -δίκαια σε πολλές περιπτώσεις- την έντονη αυστηρότητα των αγωνοδικών. Στην ιστορία θα μείνει η... βεντέτα με τον Φελίπε Μάσα (συγκρούστηκαν σε Βρετανία, Σιγκαπούρη, Ιαπωνία και Ινδία), όπως και η άστοχή δήλωσή του στο Μονακό (αστειευόμενος, έκανε λόγο για ρατσιστική αντιμετώπιση, αντίδραση που φυσικά δεν άρεσε στους υπόλοιπους πιλότους και αγωνοδίκες).
Η μεγαλύτερη απογοήτευση της σεζόν (μαζί με τον Φελίπε Μάσα) ακούει στο όνομα Μαρκ Γουέμπερ.
Ο Αυστραλός διέθετε το ταχύτερο μονοθέσιο της σεζόν, ωστόσο το μόνο που κατάφερε ήταν να νικήσει στο τελευταίο grand prix, όπου τα πάντα είχαν κριθεί.
To μεγαλύτερο πρόβλημα του Γουέμπερ ήταν η διαχείριση των ελαστικών, που δεν ευνοούν το επιθετικό οδηγικό του στυλ, ενώ οι εκκινήσεις του ήταν κάκιστες.
