πνευματικούς φορείς αφιερωμένη στη μεγάλη Γαλλίδα Ελληνίστρια, η οποία έφυγε από κοντά μας πριν από μερικούς μήνες.
Οι ομιλήτες προσπάθησαν να φωτίσουν ο καθένας από την πλευρά του πτύχες της προσωπικότητας και της ζωής της πολυτάλαντης αυτής γυναίκας που κατάφερε όχι μόνο να μελετήσει σε βάθος την κλασσική γραμματεία αλλά και να την καταστήσει κοινό κτήμα τόσο στο μέσο Γάλλο όσο και στο μέσο Έλληνα αναγνώστη.
Θα σταθώ σε δύο σημεία της χθεσινής συζήτησης:στην τοποθέτηση του Καθηγητή της Σορβόννης κ.Demont και σε αυτήν του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ.Γιατρομανωλάκη.
Ο Γάλλος καθηγητής ανέπτυξε δύο βασικούς τομείς της διδασκαλίας της Romilly: αφενός την formation-εκπαίδευση διαμόρφωση- των νέων.Θεωρούσε ότι η παιδική και η εφηβική ηλικία είναι οι καταλληλότερες για να μπούν οι βάσεις της Παιδείας και της Κουλτούρας στον άνθρωπο.Εκεί δίνονται τα πνευματικά και ηθικά θεμέλια μιας γνήσια καλλιεργημένης προσωπικότητας.Επίσης μέσα από τα έργα της καταφέρνει να μεταλαμπαδεύσει την Ελπίδα, το τελευταίο αγαθό που μένει στον άνθρωπο όταν αδειάζει το κουτί της Πανδώρας.Ελπίδα μέσα στην απελπισία...Ελπίδα μέσα από το σκοτάδι που πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της.
Όσο για την ελληνική προσέγγιση του έργου της Romilly από τον κ.Γιατρομανωλάκη ήταν πολύ όμορφη η εικόνα που έδωσε:Η Romilly, είπε,μοιάζει με μια μεγάλη λογοτεχνική μήτρα που θέλει να αγκαλιάσει και να αναγεννήσει όλους τους Έλληνες.Σα μάνα με αγάπη,στοργή αλλά και αυστηρότητα τους κρατά μέσα στα χέρια της.
Σε εποχές που το να είσαι Έλληνας έχει καταστεί πολύ βαρύ,τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας μας,φωτεινά πνεύματα όπως αυτή μας γεμίζουν θάρρος και πίστη...πίστη πως όσο θα υπάρχουν Φιλέλληνες, ωραίοι ως Έλληνες όπως λέει και ο ποητής,θα αξίζει τον κόπο και εμείς να γινόμαστε καλύτεροι σαν και ως Έλληνες...
