Τι και αν με ωμό και απροκάλυπτο τρόπο ξετυλίγεται καθημερινά μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου Έλληνα πολίτη η καθίζηση ενός στηριγμένου σε ξύλινα πόδια οικοδομήματος.
Όσο και αν προσπαθήσει κανείς δεν θα βρει τομέα της διοίκησης, της οικονομίας η ακόμη και της κοινωνίας που να εργάζεται μεθοδικά και αποτελεσματικά ώστε να παράγει αγαθά και υπηρεσίες σε ανταποδοτική βάση και στην υπηρεσία του Έλληνα πολίτη και της χώρας.
Η οικονομία κατρακυλάει και παρά τις δυσβάσταχτες θυσίες δεν βρίσκεται πάτος στο βαρέλι, η διοίκηση παραμένει το μεγάλο πρόβλημα που παράγει με μεγάλο κόστος χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες και θεσμοί όπως η δικαιοσύνη, ο αθλητισμός ακόμη και η εκκλησία ακολούθησαν την καθεστωτική αντίληψη και με τα έργα και τις ημέρες συγκεκριμένων στελεχών τους ξέπεσαν τελείως στην συνείδηση του κόσμου.
Ο ανίατα ασθενής όμως που έχει την κύρια ευθύνη για την σήψη και την παρακμή της Ελληνικής κοινωνίας είναι η πολιτική.
Είναι τα πολιτικά πρόσωπα που έδωσαν το έναυσμα για την πελατειακή λειτουργία του κράτους, που ανέχτηκαν την χαλαρότητα και την ατιμωρησία και που εξέθρεψαν, θέριεψαν και συνεχίζουν να υποθάλπουν με κάθε τρόπο τα λάγια.
Είναι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που με τις επιλογές και τις πρακτικές συνέβαλαν στην κατάρρευση της χώρας και που δεν λένε να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους και να πάνε στα σπίτια τους.
Στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία και υπήρξε ανά τους αιώνες το λίκνο των γραμμάτων, των τεχνών και του πολιτισμού η δημοκρατία δοκιμάζεται.
Στον σύγχρονο πολιτικό κόσμο κυριαρχεί η αμετροέπεια, ο αριβισμός και ο επαγγελματισμός και σπανίζουν οι ιδεολόγοι, οι αγωνιστές για τα δικαιώματα του πολίτη και οι διακατεχόμενοι από τις βασικές αρχές της ανάληψης ευθύνης και της ευθιξίας.
Το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει μηχανισμούς προστασίας και υπόθαλψης όσων με τις πράξεις και ενέργειες αποδείχτηκαν επίορκοι και επιλήσμονες και προκάλεσαν την κοινωνία.
Όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς παρά το γεγονός ότι υπήρξαν αποχρώσεις ενδείξεις ενοχής και θα έπρεπε ακόμη και για παραδειγματισμό και για ηθική ικανοποίηση της κοινωνίας να είχαν εγκλεισθεί στην φυλακή αλλά ούτε και παραιτήθηκε ποτέ κανείς.
Στην Ιαπωνία πρόσφατα από κακό χειρισμό υπόθεσης εξαγωγών και από το επακόλουθο θρόισμα σκανδάλου ο Υπουργός Οικονομικών έγινε αυτόχειρας με μια θηλιά στον λαιμό του.
Εδώ με δεκάδες σκάνδαλα που καταλήστεψαν το δημόσιο χρήμα και που άγγιζαν πολύ υψηλά ιστάμενα πρόσωπα δεν «άνοιξε ρουθούνι».
Αντίθετα μάλιστα όλοι οι δαχτυλοδεκτούμενοι «ζουν και βασιλεύουν» και το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι θέλουν να μας σώσουν και από πάνω.
Έχουν όλοι επιδοθεί σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να πείσουν τον δοκιμαζόμενο πολίτη ότι όλοι οι άλλοι ευθύνονται για την κατάντια της χώρας εκτός από αυτούς.
Ένα κίνημα κολοτουμπιστών βρίσκεται σε εξέλιξη κυρίως στο ΠΑΣΟΚ και στην ΝΔ που έχουν και την μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί αλλά και στις μικρότερες πολιτικές δυνάμεις με τις πολιτικάντικες τακτικές και τις παλινωδίες που τις χαρακτηρίζουν.
Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία ορισμένοι που αυτοαποκαλούνται κορυφαίοι και αξιοματούχοι και επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους το αποκλειστικό χάρισμα να κυβερνούν και να κινούν τα νήματα της εξουσίας προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από τις πολιτικές επιλογές που πλήγωσαν τον πολίτη και οπισθοδρομούν την κοινωνία πολλές δεκαετίες πίσω.
«Εγώ διαφωνούσα», «εγώ τα έλεγα αλλά δεν με άκουγαν», «εγώ δεν έχω σχέση με τέτοιες επιλογές» είναι εκ του αποτελέσματος η μόνιμη στείρα κριτική σε μια απέλπιδα προσπάθειά τους να βρουν ακροατήριο, να αυτοεξαγνισθούν και να στρέψουν τα βέλη της κοινωνίας στον Γιώργο Παπανδρέου.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη ο οποίος στην πρεμούρα του να γίνει αρχηγός των εξεγερμένων δεν δίστασε να κρεμάσει στο τσιγκέλι τον μεγάλο του ευεργέτη. Αυτός που ήταν πάντα στις βασικές επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου, που έπαιρνε λάμψη καθήμενος πάντα εξ’ ευωνύμων και που περιφερόταν ανά την Ελλάδα προπαγανδίζοντας με θέρμη το μνημόνιο, έγινε «ο πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Η κοινωνία που είναι πλέον πολύ αυστηρός κριτής και εκτός των άλλων καταδικάζει και για περιπτώσεις ανηθικότητας στην πολιτική και κυρίως ο κόσμος του πληγωμένου ΠΑΣΟΚ θα προτιμούσαν και θα εκτιμούσαν τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη όχι ως ραγιά που εκτελούσε απλά εντολές αλλά ως τον κύριο εκφραστή της μνημονιακής πολιτικής, να είναι στρατευμένος στην υποστήριξη και την αιτιολόγηση της ανάγκης να ακολουθηθούν οι συγκεκριμένες επιλογές και όχι να ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους καταγραφόμενος εκτός των άλλων και ως αχάριστος.
Η κολοτούμπα του Χρυσοχοϊδη ήταν άγαρμπη και μάλιστα στον κατήφορο έτσι που η κατρακύλα να μην έχει σταματημό. Έχασε ακόμη και την αυτονόητη εκτίμηση στον χώρο του ΠΑΣΟΚ μετά από μια μακρόχρονη πορεία ως κορυφαίο στέλεχος.
Κερδίζει μακράν το βραβείο της θεαματικότερης κολοτούμπας για την χρονιά που έφυγε.
Μια μεγάλη ομάδα στο ΠΑΣΟΚ είναι εθισμένη στις ασύμμετρες κολοτούμπες. Είναι οι ατσαλάκωτοι που στα εύκολα είναι οι εγγυητές της ιδεολογικής καθαρότητας και με την κομματική ταυτότητα περιφέρονται διευθετώντας υποθέσεις πολιτών αλλά και τις δικές τους αλλά στα δύσκολα γίνονται λαγοί. Κάποιοι αλληθωρίζουν προς Αλέκα, Φώτη η και Αλέξη ενώ κάποιοι άλλοι προτιμούν να ταμπουρώνονται εντός των τειχών σε αριστερές η και προοδευτικές λεγόμενες ομάδες και τάσεις αφορίζοντας την κεντροδεξιά και συντηρητική ηγεσία. Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν «οι μουτζαχεντήν» για την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου τώρα τον πουλάνε όσο - όσο και σχεδιάζουν την ακροβατική κολοτούμπα να δώσουν διαπιστευτήρια στον Βαγγέλη Βενιζέλο.
Θυμίζει λίγο βρώμικο ’89 η ατμόσφαιρα. Τότε δηλ. που στην σκευωρία Μητσοτάκη – Φλωράκη να βάλουν φυλακή τον Αντρέα και να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ τσίμπησαν και οι ατσαλάκωτοι και έγιναν καπνός. Δεν άντεχε το δικό τους λαϊφ σταϊλ να συμπορεύονται με έναν υπόδικο Αντρέα, αλλά όταν αυτός επέστρεψε θριαμβευτής ήταν στην υποδοχή πρώτοι και καλύτερου φορώντας τα κουστουμάκια και τα βαλιτζάκια κάνοντας καλλιτεχνικές κολοτούμπες τότε.
Ο μεγάλος κολοτουμπιστής σίγουρα είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Προσπάθησε να λανσάρει το προφίλ ενός αντιστασιακού ηγέτη που αγωνίζεται για τον λαό και υπερασπίζεται τα δικαιώματά του. Το έπαιξε για ένα διάστημα αντιμνημονιακός αλλά όταν οι ομοϊδεάτες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος και η εσωκομματική αντιπολίτευση του τράβηξαν το αυτί αναδιπλώθηκε. «Ναι» στην Τρόικα, στο μνημόνιο και στο μεσοπρόθεσμο βροντοφώναξε
Συμμετέχει όχι με πολιτικά πρόσωπα όπως εξήγησε υποτιμώντας την νοημοσύνη και των δικών του στελεχών και ανάγκασε τον δύσμοιρο Δημήτρη Αβραμόπουλο να παραιτηθεί από βουλευτής.
Λες δηλ. και οι αντιπρόεδροι του κόμματός που τους έδωσε και που σήμερα είναι Υπουργοί δεν είναι πολιτικά πρόσωπα. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Διαμήνυσε ακόμη ότι δεν θα υπογράψει καμία επιστολή για δεσμεύσεις αναφορικά με την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και κυρίως για τους όρους της νέας δανειακής σύμβασης. Πριν
«αλέκτωρ λαλήσει τρις» όμως απέστειλε επιστολή με όλες τις δεσμεύσεις.
Τόσες κολοτούμπες και μάλιστα στον ανήφορο δεν έχουν ξαναγίνει στην Ελληνική πολιτική σκηνή.
Ο πρύτανης της κολοτούμπας είναι άνευ συναγωνισμού ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Είναι αναρίθμητες οι παλινωδίες του αλλά είναι μελετημένες και στοχευμένες και αποτελούν πλέον μέρος της τακτικής του. Είναι ο μοναδικός δικαιωμένος αφού πέτυχε αυτό που για δύο χρόνια βροντοφώναζε και συμμετέχει σε μια Κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς την στοιχειώδη δεδηλωμένη.
Στο απέραντο φρενοκομείο η ΕΛΛΑΣ κυριάρχησαν οι μέτριοι, οι αγράμματοι, οι λαϊκιστές, οι υποκριτές και οι ανήθικοι και για την σημερινή αλλά και την μελλοντική ζοφερή κατάσταση ίσως να ήμαστε και άξιοι της τύχης μας…
