ΝΙΚΗΤΕΣ οι Μεγάλοι (Ρούσβελτ, Στάλιν, Τσώρτσιλ), νικημένοι στα «Δεκεμβριανά» οι αριστεροί και διασκέπτονταν ταυτόχρονα, χιλιάδες μίλια μακριά μεταξύ τους.
Για τη μοιρασιά του κόσμου, εκεί στη μακρινή Γιάλτα της Ουκρανίας, για την τύχη της Ελλάδας, εδώ στην κοντινή Βάρκιζα (Βίλα Κανελλοπούλου). Είχε επιδικαστεί στη Δύση η Ελλάδα του…Τσώρτσιλ και ήταν αναποτελεσματικό να αγωνίζεσαι για αριστερές ιδέες με κομμουνιστικές πρακτικές. Θα μεταμόρφωναν οι «Σύμμαχοι» τους γερμανόφιλους σε αγγλόφιλους αλλάζοντάς τους στολή, αρχηγό και «ιδεολογία», θα τους στρατολογούσαν μην αναπνέει ρουθούνι αριστερού στην μεταπελευθερωτική Ελλάδα της Αντίστασης κι αυτό ήταν όλο. Θα (μας) στοίχιζε αίμα και δάκρυα «αδελφικά» δίπλα σ’ εκείνα της ναζιστικής θηριωδίας, αλλά τι…Σύμμαχοι θα ήταν, τι Ελλάδα «ευκολόπιστη και πάντα προδομένη» θα είμασταν;
ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ το ΚΚΕ στη μοιρασιά της Γιάλτας, αντιτάχτηκε η κομμουνιστική αριστερά, αλλά ήταν κόπος χαμένος. Και, βέβαια, τα «Δεκεμβριανά» δεν φτιάχτηκαν μόνο απ’ το…καμπανταηλίκι κομουνιστών διψασμένων για εξουσία, πλαισιωμένων με αριστερούς ονειροπόλους. Ήταν καλοστημένη παγίδα «αγγλικής κατασκευής και προελεύσεως», με εκτελεστές ντόπιους αγγλόφιλους, με…φιλογερμανικό παρελθόν. Κι αν οι ακροβολισμένοι ασφαλίτες του Α. Έβερτ έριχναν στο ψαχνό για ν’ ανάψει το φιτίλι των Δεκεμβριανών, Άγγλοι κομάντος συνελάμβαναν με εφ’ όπλου λόγχη αθηναίους πολίτες. Τ’ αεροπλάνα τους σκίαζαν τον αττικό ουρανό στη «Μάχη της Αθήνας» και ο Τσώρτσιλ δεν θα’ δινε λόγο σε κανέναν. Ούτε στον Γ. Παπανδρέου και τον Δαμασκηνό (ομόφρονες συνεργάτες του), ούτε στην Ευρώπη με τις πληγές της, ούτε στους έντρομους λαούς, γαλβανισμένους αντικομουνιστικά.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ η Βάρκιζα και η ταπείνωση των ηττημένων. Με την υπογραφή της Συμφωνίας (12/2/45), θα αμνηστεύονταν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ για το…έγκλημά τους να πολεμήσουν τους Γερμανούς. Θα παρέδιδαν τα όπλα οι αριστεροί αντιστασιακοί πριν γίνουν…συμμορίτες, δεν θα αφοπλίζονταν οι συμμορίες της δεξιάς πριν εξαπολύσουν τη λευκή τρομοκρατία τους, και θα’ χαν...ξεχαστεί τα ποινικά αδικήματα των «Δεκεμβριανών».
ΚΙ άνοιξε ο δρόμος για τη μεγάλη σφαγή. Ήταν υπόθεση βίας, διώξεων και ταπεινώσεων των κομουνιστών, για να βγουν στο βουνό, «με το δισάκι τους στον ώμο» και προγραμμένοι. Δεν το άντεξαν και βγήκαν. Δεν το υποψιάστηκαν πως θα πλήρωναν ακριβά τη φιλοδοξία του Ζαχαριάδη, την εγκατάλειψη των Σοβιετικών και τα «σφάλματα» της αγράμματης ηγεσίας του ΚΚΕ. Με τον Άρη αποκηρυγμένο απ’ το ΚΚΕ(!) γιατί αρνήθηκε τη Βάρκιζα, τα μισά όπλα κρυμμένα κάτω απ’ τη μύτη των Άγγλων και την Ελλάδα για τον Γολγοθά της. Πανέτοιμη για τη μεγάλη σφαγή του Εμφυλίου.
Τέτοιες μέρες, το ’45…
