με συνέπεια να υψώνεται παγκοσμίως ενάμισι χιλιοστό περίπου κατά μέσο όρο η στάθμη των νερών ετησίως, ενώ πρέπει να προστεθούν και άλλα δύο χιλιοστά ανόδου των υδάτων εξαιτίας του «φουσκώματός» τους λόγω ανόδου της θερμοκρασίας τους. Σε αυτές τις ανησυχητικές διαπιστώσεις κατέληξε μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία εκτιμά ότι μεταξύ 2003 και 2010 συνολικά χάθηκαν στη θάλασσα 4.200 κυβικά χιλιόμετρα πάγων, που αύξησαν τη στάθμη του νερού παγκοσμίως κατά 12 χιλιοστά. Τη μεγαλύτερη συμβολή στην άνοδο των υδάτων είχαν οι απώλειες πάγου από τη Γροιλανδία και τη Δυτική Ανταρκτική (80 δισ. τόνοι λιωμένου πάγου ετησίως).
Οι ερευνητές, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με τα πρακτορεία Reuters και Γαλλικό, χρησιμοποίησαν στοιχεία από δορυφόρους και διαμόρφωσαν την πιο ακριβή μέχρι τώρα εικόνα για το ρυθμό λιωσίματος των πάγων (λόγω κυρίως της κλιματικής αλλαγής) και για την επίπτωση στη στάθμη των ωκεανών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις παράκτιες περιοχές που κινδυνεύουν περισσότερο.
Η νέα εκτίμηση συμφωνεί με προηγούμενες εκτιμήσεις για άνοδο της στάθμης των θαλασσών της τάξης των 1,2 έως 1,8 χιλιοστών το χρόνο. Μερικές μελέτες προβλέπουν άνοδο των υδάτων από ένα έως δύο εκατοστά μέχρι το 2100. Η παγκόσμια στάθμη των θαλασσών εκτιμάται ότι έχει ανέβει κατά μέσο όρο περίπου 18 εκατοστά συνολικά από το 1900, ενώ η κλιματική αλλαγή φαίνεται να επιταχύνει το «φούσκωμα» των θαλασσών, καθώς όλο και περισσότεροι πάγοι λιώνουν και χύνονται σε αυτές, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Η στάθμη των ωκεανών φθάνει συνολικά τα 3.5 χιλιοστά ετησίως κατά μέσο όρο στις τελευταίες δεκαετίες, καθώς πέρα από τους όγκους νερού που χύνονται στις θάλασσες, οι τελευταίες, όσο θερμαίνονται, τόσο «φουσκώνουν» λόγω θερμικής διαστολής και επέκτασης. Η θερμική αυτή παράμετρος εξηγεί πάνω από το μισό της συνολικής ανόδου της στάθμης των υδάτων (2 χιλιοστά ετησίως), ενώ η υπόλοιπη άνοδος (1,5 χιλιοστά) οφείλεται στο πρόσθετο νερό που χύνεται καθώς λιώνουν οι πάγοι. Οι αμερικανοί ερευνητές εκτιμούν ότι η απώλεια πάγων μόνο από τη Γροιλανδία και την Αρκτική, τις δύο μεγαλύτερες συμπαγείς μάζες πάγου στη Γη, ανεβάζει τη στάθμη των νερών κατά 1,1 χιλιοστό το χρόνο και σε αυτές οφείλεται το μεγαλύτερο μέρος από τη συνολική μέση ετήσια άνοδο της τάξης του 1,5 χιλιοστού. Το υπόλοιπο της ανόδου της στάθμης (περίπου 0,4 χιλιοστά ετησίως) οφείλεται στα άλλα παγόβουνα και τους παγετώνες του πλανήτη (περίπου 200.000), που επίσης λιώνουν με αυξανόμενο ρυθμό.
Πάντως οι νέες εκτιμήσεις για το λιώσιμο των πάγων διεθνώς είναι κατά 30% μικρότερες από τις μέχρι τώρα μελέτες, οι οποίες δεν είχαν κάνει χρήση των νέων δεδομένων των δύο δορυφόρων του συστήματος GRACE των ΗΠΑ και της Γερμανίας, για την περίοδο 2003-2010. Οι δορυφόροι, από ύψος 500 χλμ., μετρούν από το 2002 τις παραμικρές μεταβολές στη βαρυτική έλξη, που προκαλούνται όταν αυξομειώνεται ο όγκος των πάγων στην επιφάνεια της Γης.
Η νέα μελέτη προσέφερε δύο νέα σημαντικά και μάλλον απρόσμενα δεδομένα: πρώτον ότι οι παγετώνες εκτός Γροιλανδίας και Ανταρκτικής συνεισφέρουν, με το λιώσιμό τους, με αργότερο ρυθμό στην άνοδο της στάθμης των θαλασσών σε σχέση με ό,τι εκτιμάτο έως τώρα και, δεύτερον, ότι ο ρυθμός που λιώνουν τα βουνά στην Ασία, συμπεριλαμβανομένων των Ιμαλαΐων, είναι σημαντικά χαμηλότερος σε σχέση με τις έως τώρα εκτιμήσεις (χάνουν 4 δισεκατομμύρια τόνους ετησίως και όχι 50 δισ.).
Μάλιστα τα ίδια τα Ιμαλάια και οι γειτονικές κορυφές τους δεν φαίνεται κατ' ουσία να έχουν χάσει καθόλου πάγο στην τελευταία δεκαετία, καθώς το νέο χιόνι που πέφτει, παγώνει και σε μεγάλο βαθμό αναπληρώνει τις απώλειες. Πάντως οι επιστήμονες, όπως τόνισε ο Γουόρ, συνεχίζουν να ανησυχούν σοβαρά για τη συνεχιζόμενη απώλεια πάγων διεθνώς.
