Αποδείχτηκε ότι το συμφέρον των φαρμακοποιών είναι υπεράνω του γενικού συνόλου. Κάτι απλό, όπως η απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακοποιών, αποδείχτηκε...
πολύ δύσκολο να το ψηφίσει η Ελληνική βουλή.
Αποτέλεσμα είναι ότι όλο περισσότερες φωνές στην Ευρώπη λένε ότι τα ειδικά συμφέροντα είναι αυτά που κυβερνούν την Ελλάδα και όχι το κοινοβούλιο (όχι ότι δεν το ξέραμε εμείς, απλά το ανακαλύπτουν σιγά-σιγά και οι της Ευρώπης).
Η απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακοποιών δεν είναι κάτι που θα έλεγα ότι είναι στις πρώτες προτεραιότητες των αλλαγών που πρέπει να γίνουν. Ούτε νομίζω ότι θα βελτιώσει αισθητά την παραγωγικότητα της Ελληνικής οικονομίας. Είναι όμως κάτι που πρέπει να γίνει.
Η απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων (πάσης φύσεως) όσο και η δυνατότητα των δικηγόρων να δικηγορούν οπουδήποτε στην Ελληνική επικράτεια είναι μόνο μέρος των παρεμβάσεων που απαιτούνται για να γίνει η Ελλάδα πιο ανταγωνιστική. Δεν είναι ούτε πανάκια και ούτε θα σωθούμε αν απελευθερώσουμε ορισμένα επαγγέλματα.
Είναι όμως μια αρχή και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να βάλουμε τη χώρα σε έναν διαφορετικό δρόμο. Αλλά αντί αυτού, ο λαϊκισμός δίνει και παίρνει από τα κόμματα που συγκυβερνούν.
Η Ελλάδα είναι ένα αυτοκίνητο με οδηγούς τους κκ. Καραμανλή και Παπανδρέου. Ο κύριος Καραμανλής έχει πατήσει γκάζι και το αυτοκίνητο τρέχει με 200 χιλιόμετρα την ώρα, καθώς οδεύει προς τον γκρεμό. Ο κύριος Παπανδρέου όμως φωνάζει ότι, ο κύριος Καραμανλής δεν πατάει αρκετό γκάζι και ότι δεν υπάρχει κίνδυνος αν το αμάξι τρέξει περισσότερο (λεφτά υπάρχουν).
Και αντί να μειώνουμε ταχύτητα, πατάμε γκάζι ακόμα πιο πολύ, μην αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει κίνδυνος και νομίζοντας ότι αν πέσουμε από τον γκρεμό, θα υπάρχει ένα ωραίο μεγάλο δίχτυ που θα μας πιάσει.
Το πρόβλημα όμως είναι το εξής: ναι μεν το δίχτυ είναι εκεί για ασφάλεια, αλλά δεν έχει σχεδιαστεί για να μπορεί να αντέξει την ορμή ενός αυτοκινήτου που τρέχει με 200 χιλιόμετρα την ώρα.
Και ναι μεν η Ευρώπη (που είναι το δίχτυ) έχει σκοπό να μας σώσει από τον κακό μας εαυτό, αλλά δεν είναι εύκολο να σωθούμε αν εμείς δεν θέλουμε, όσο και να προσπαθεί κάποιος τρίτος να μας σώσει.
Και η άρνηση της πολιτικής ηγεσίας να κάνουμε απλές αλλαγές, που, όχι μόνο είναι ο κανόνας στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες στον κόσμο, αλλά είναι και προαπαιτούμενο για να μπορούν να γίνουν ακόμα πιο τολμηρά βήματα, δείχνει ότι η πολιτική μας ηγεσία δεν κατανοεί τον κίνδυνο στον οποίο είναι η χώρα.
Καθώς λοιπόν το αυτοκίνητο συνεχίζει να τρέχει με 200 χιλιόμετρα την ώρα, ξαφνικά ο κύριος Καραμανλής δίνει το τιμόνι στον κύριο Παπανδρέου και του λέει, “καλά οδήγα εσύ αφού με θεωρείς τόσο κακό οδηγό”.
Ο κύριος Παπανδρέου όμως, που δεν έβλεπε κανένα κίνδυνο εξαρχής, είναι πλέον αδύνατο να κάνει το παραμικρό, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θέλει ή ξέρει.
Το αυτοκίνητο λοιπόν θα πέσει από τον γκρεμό. Όχι μόνο δεν προλαβαίνει ο οδηγός να μειώσει ταχύτητα, αλλά ούτε και να αλλάξει πορεία. Ο γκρεμός είναι δεδομένος.
Το μόνο ερώτημα λοιπόν είναι αν θα αντέξει το δίχτυ. Και ναι μεν το δίχτυ δεν είναι σχεδιασμένο να αντέξει την ορμή ενός αυτοκινήτου με 200 χιλιόμετρα την ώρα, αλλά θα μπορούσε να αντέξει αν μειωνόταν έστω και λίγο η ταχύτητα.
Για κάποιο παράξενο λόγο όμως, ενώ οι οδηγοί το γνωρίζουν αυτό, συνεχίζουν και τρέχουν με 200 την ώρα, λες και έχουν σκοπό να αυτοκτονήσουν.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι, αυτοί που έφτιαξαν το δίχτυ, το είχαν ενισχύσει αρκετά και να είχαν προνοήσει ότι, μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να πέσει από τον γκρεμό τρέχοντας με 200 χιλιόμετρα.
πολύ δύσκολο να το ψηφίσει η Ελληνική βουλή.
Αποτέλεσμα είναι ότι όλο περισσότερες φωνές στην Ευρώπη λένε ότι τα ειδικά συμφέροντα είναι αυτά που κυβερνούν την Ελλάδα και όχι το κοινοβούλιο (όχι ότι δεν το ξέραμε εμείς, απλά το ανακαλύπτουν σιγά-σιγά και οι της Ευρώπης).
Η απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακοποιών δεν είναι κάτι που θα έλεγα ότι είναι στις πρώτες προτεραιότητες των αλλαγών που πρέπει να γίνουν. Ούτε νομίζω ότι θα βελτιώσει αισθητά την παραγωγικότητα της Ελληνικής οικονομίας. Είναι όμως κάτι που πρέπει να γίνει.
Η απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων (πάσης φύσεως) όσο και η δυνατότητα των δικηγόρων να δικηγορούν οπουδήποτε στην Ελληνική επικράτεια είναι μόνο μέρος των παρεμβάσεων που απαιτούνται για να γίνει η Ελλάδα πιο ανταγωνιστική. Δεν είναι ούτε πανάκια και ούτε θα σωθούμε αν απελευθερώσουμε ορισμένα επαγγέλματα.
Είναι όμως μια αρχή και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να βάλουμε τη χώρα σε έναν διαφορετικό δρόμο. Αλλά αντί αυτού, ο λαϊκισμός δίνει και παίρνει από τα κόμματα που συγκυβερνούν.
Η Ελλάδα είναι ένα αυτοκίνητο με οδηγούς τους κκ. Καραμανλή και Παπανδρέου. Ο κύριος Καραμανλής έχει πατήσει γκάζι και το αυτοκίνητο τρέχει με 200 χιλιόμετρα την ώρα, καθώς οδεύει προς τον γκρεμό. Ο κύριος Παπανδρέου όμως φωνάζει ότι, ο κύριος Καραμανλής δεν πατάει αρκετό γκάζι και ότι δεν υπάρχει κίνδυνος αν το αμάξι τρέξει περισσότερο (λεφτά υπάρχουν).
Και αντί να μειώνουμε ταχύτητα, πατάμε γκάζι ακόμα πιο πολύ, μην αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει κίνδυνος και νομίζοντας ότι αν πέσουμε από τον γκρεμό, θα υπάρχει ένα ωραίο μεγάλο δίχτυ που θα μας πιάσει.
Το πρόβλημα όμως είναι το εξής: ναι μεν το δίχτυ είναι εκεί για ασφάλεια, αλλά δεν έχει σχεδιαστεί για να μπορεί να αντέξει την ορμή ενός αυτοκινήτου που τρέχει με 200 χιλιόμετρα την ώρα.
Και ναι μεν η Ευρώπη (που είναι το δίχτυ) έχει σκοπό να μας σώσει από τον κακό μας εαυτό, αλλά δεν είναι εύκολο να σωθούμε αν εμείς δεν θέλουμε, όσο και να προσπαθεί κάποιος τρίτος να μας σώσει.
Και η άρνηση της πολιτικής ηγεσίας να κάνουμε απλές αλλαγές, που, όχι μόνο είναι ο κανόνας στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες στον κόσμο, αλλά είναι και προαπαιτούμενο για να μπορούν να γίνουν ακόμα πιο τολμηρά βήματα, δείχνει ότι η πολιτική μας ηγεσία δεν κατανοεί τον κίνδυνο στον οποίο είναι η χώρα.
Καθώς λοιπόν το αυτοκίνητο συνεχίζει να τρέχει με 200 χιλιόμετρα την ώρα, ξαφνικά ο κύριος Καραμανλής δίνει το τιμόνι στον κύριο Παπανδρέου και του λέει, “καλά οδήγα εσύ αφού με θεωρείς τόσο κακό οδηγό”.
Ο κύριος Παπανδρέου όμως, που δεν έβλεπε κανένα κίνδυνο εξαρχής, είναι πλέον αδύνατο να κάνει το παραμικρό, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θέλει ή ξέρει.
Το αυτοκίνητο λοιπόν θα πέσει από τον γκρεμό. Όχι μόνο δεν προλαβαίνει ο οδηγός να μειώσει ταχύτητα, αλλά ούτε και να αλλάξει πορεία. Ο γκρεμός είναι δεδομένος.
Το μόνο ερώτημα λοιπόν είναι αν θα αντέξει το δίχτυ. Και ναι μεν το δίχτυ δεν είναι σχεδιασμένο να αντέξει την ορμή ενός αυτοκινήτου με 200 χιλιόμετρα την ώρα, αλλά θα μπορούσε να αντέξει αν μειωνόταν έστω και λίγο η ταχύτητα.
Για κάποιο παράξενο λόγο όμως, ενώ οι οδηγοί το γνωρίζουν αυτό, συνεχίζουν και τρέχουν με 200 την ώρα, λες και έχουν σκοπό να αυτοκτονήσουν.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι, αυτοί που έφτιαξαν το δίχτυ, το είχαν ενισχύσει αρκετά και να είχαν προνοήσει ότι, μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να πέσει από τον γκρεμό τρέχοντας με 200 χιλιόμετρα.
