Ασφαλώς και δεν είναι μόνον ελληνικό πρόβλημα. Μιλάμε για την κρίση του καπιταλισμού, όπως στις αρχές της δεκαετίας του ‘ 90 είχαμε την κατάρρευση στις... χώρες του λεγόμενο τότε σοσιαλισμού (ΕΣΣΔ). Η παθογένεια του καπιταλιστικού συστήματος εστιάζεται στη γιγάντωση των σπεκουλαδόρων που διακινούν τεράστια ποσά, όχι προς την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, αλλά σε καλοστημένα στοιχήματα και σύνθετες στοχαστικές μεταβλητές για την εξέλιξη οικονομικών μεγεθών. Είναι τα swaps, hedge funds κττ που αποκομίζουν ασυνήθιστα μεγάλα οφέλη. Δεν είναι τυχαίο που για την καλύτερη συνεννόηση υιοθετείται πλέον ο όρος «πραγματική οικονομία» για να υπονοήσουμε από την άλλη πλευρά τους τζογαδόρους, τυχοδιώκτες που όμως έγιναν πανίσχυροι και στραγγαλίζουν στο πι και φι επιχειρήσεις ή και κρατικές οντότητες. Οι διαμαρτυρίες Αμερικανών πολιτών στην Wall Street που πρόβαλαν σχηματικά την επικυριαρχία του 1% σε βάρος του 99% των πολιτών, αυτή ακριβώς τη σχέση δείχνουν. Δεν είναι ακόμη τυχαίο που και ο Αμερικανός Πρόεδρος Ομπάμα προτρέπει τους κεφαλαιούχους να διαθέτουν τα κεφάλαιά τους στην πραγματική οικονομία, αλλά και να πληρώνουν φόρο.
Προϊόν αυτής της άκρως νοσηρής συμπεριφοράς είναι οι off shore companies και οι φορολογικοί παράδεισοι. Πρώτη και καλύτερη η Ελβετία, που στηρίζει τα κάθε λογής και εθνικότητας λαμόγια αξιωματούχους σε βαθμό που ούτε καν ο Χίτλερ δεν τους πείραξε. Αυτά τα φληναφήματα που λέγονται και γράφονται είναι προς λαϊκή κατανάλωση και δεν οδηγούν σε ουσιαστικό εντοπισμό των λαμογιών.
Και αν όλα αυτά μας δείχνουν κάπως τις διεθνείς τάσεις, εξελίξεις και καταστάσεις, έχουμε την Ελλάδα που στοιχειοθετεί μία εντελώς ακραία και μοναδική παγκοσμίως περίπτωση, όπου η κρίση έλαβε τεράστιες διαστάσεις και αναδεικνύει με τον πιο καθαρό τρόπο τα εγγενή σοβαρά προβλήματα που απορρέουν από την παρακμή, την προχωρημένη διαφθορά, την κατάπτωση αξιών και κανόνων στο χώρο των διάφορων αξιωματούχων σε όλο το εύρος των θεσμών, ενώ σε ένα δεύτερο πλάνο ακολουθούν πλατιά στρώματα της κοινωνίας που ανέχονται ή και συμπλέουν στην νοσηρή αυτή συμπεριφορά με ιδιοτελείς στόχους.
Ευρωπαϊκή Ένωση
Η ένταξη και παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σωστή και χρήσιμη. Είναι δικαιολογημένα πολλά παράπονα για την υστέρηση στην ενοποίηση και στήριξη των λαών, αλλά το ισοζύγιο παραμένει θετικό υπέρ της ΕΕ.
Ευρώ – Δραχμή
Χωρίς αμφιβολία και παρά τα όποια προβλήματα σχετίζονται με το Ευρώ, προκρίνεται η παραμονή στο Ευρώ. Να αποφύγουμε την επιστροφή στη δραχμή που ανάμεσα σ’ αυτούς που την υποστηρίζουν βρίσκονται και πολλά λαμόγια με χρήματα από διάφορες ανομίες στο εξωτερικό καραδοκώντας να έρθει η ώρα που θα αγοράσουν την χώρα έναντι πινακίου φακής. Στην ίδια παρέα εντάσσονται και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί που θέλουν να δρουν χωρίς επιτρόπους και τρόικα, ώστε να επαναλάβουν ό,τι έκαναν στο παρελθόν με την διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις σε βάρος των λοιπών δύσμοιρων Ελλήνων.
Εξυγίανση
Η επανίδρυση του κράτους και ο αμείλικτος πόλεμος κατά της διαφθοράς χωρίς καμία ανοχή, αποτελεί πρώτο και κύριο στόχο. Πολύ σωστά το είχε επαγγελθεί η ΝΔ υπό τον Κώστα Καραμανλή, το 2004, αλλά το δράμα για τη χώρα είναι ότι μάζεψε τριγύρω του όλους τους ανεκδιήγητους τύπους, παλαιοκομματικούς, μέλη και γόνους οικογενειών που διακινούν ομάδες ημέτερων διαπλεκόμενων ψηφοφόρων, δίκην αγέλης που προικοδοτείται στα παιδιά, που έκαναν ακριβώς το αντίθετο κι εκείνος ήταν μοιραίος, άβουλος και ανίκανος να κάνει κάτι, έστω για την υστεροφημία του. Το ίδιο αυτό πολιτικό προσωπικό έχει στο πλάι του ο Αντώνης Σαμαράς και θέλει κι αυτός με τη σειρά του να μας ξανα-σώσει, να κάνει έστω για λίγο τον πρωθυπουργό μετά την εκπληκτική, κωμικοτραγική, εγκληματική όσον και ολέθρια θητεία του ΓΑΠ, ζητώντας μάλιστα ισχυρή πλειοψηφία, αυτοδυναμία και διάφορα τέτοια παρόμοια.
Η μεγάλη και σπουδαιότερη προτεραιότητα για τη χώρα είναι η σκληρή και παραδειγματική τιμωρία των λαμογιών που κατέκλεψαν το δημόσιο πλούτο και οδήγησαν σε δόλιο υπερδανεισμό τη χώρα και εν συνεχεία στον όλεθρο.
Ο Θόδωρος Πάγκαλος που κατά διαστήματα μας εξοργίζει και μας προσβάλει, οφείλουμε να πούμε, ότι στις δηλώσεις και τα σχόλιά του υπάρχει ένα κάποιο ποσοστό αλήθειας. Όταν λέει «μαζί τα φάγαμε» και μας προσβάλλει βάναυσα, βάζοντας όλους τους Έλληνες στο ίδιο τσουβάλι –κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων τα αλλότρια- εν μέρει δικαιώνεται να το λέει, εννοώντας τις πελατειακές σχέσεις των διεφθαρμένων πολιτικών με πλατιά στρώματα της κοινωνίας που επί δεκαετίες υπερψήφιζαν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Τι σόι άνθρωποι να’ ναι τάχατες αυτοί οι ψηφοφόροι? Μήπως αγνοί ψηφοφόροι που θαμπώθηκαν από το σοσιαλιστικό ιδεώδες του ΠΑΣΟΚ? Μήπως συνετοί σκεπτόμενοι πολίτες που επένδυσαν στην ΝΔ για μία δραστική και αξιοκρατική διαχείριση των κοινών? Είναι ασφαλώς αλήθεια ότι και οι δύο (σχηματισμοί) βλάπτουν το ίδιο τη … Συρία, κατά πως θα έλεγε ο μεγάλος μας Αλεξανδρινός ποιητής.
‘Όταν επ’ εσχάτων, δηλώνει ο ίδιος στο γαλλικό ραδιόφωνο, ότι προτιμάει την ευρωπαϊκή εποπτεία στη χώρα, αναγνωρίζει προφανώς την κάκιστη ποιότητα των Ελλήνων ιθυνόντων, κι εδώ θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί του.
Σε ένα, όμως, πράγμα δεν θα συμφωνήσω επ’ ουδενί με τον Αντιπρόεδρο: Πάνε δύο χρόνια που πληροφόρησε τους Έλληνες ότι υπάρχουν κάπου διακόσιοι οργανισμοί και ποικιλώνυμοι φορείς του Δημοσίου οι οποίοι τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν παράγουν, αλλά επιβαρύνουν το ελλειμματικό ταμείο της Ψωροκώσταινας. Και όμως ο άνθρωπος αυτός δεν έκανε απολύτως τίποτα, αλλά παραμένει επιμόνως στη θέση του με μία κουστωδία συμβούλων και ακριβοπληρωμένων «ημετέρων». Ούτε έστω από ντροπή δεν παραιτήθηκε.
Κοντολογίς: Για ποια εξυγίανση και διαρθρωτικές βελτιώσεις μιλάμε, για κολασμό και αποκατάσταση βαρύτατων εγκλημάτων που πραγματοποιήθηκαν σε βάρος της οικονομίας και κοινωνίας αυτού του τόπου, όταν στην εξουσία βρίσκονται αυτοί που προκάλεσαν τα προβλήματα και αναλώνονται σε αμοιβαίες καλύψεις και κουκουλώματα;
Να γυρίσουμε Σελίδα
Δυστυχώς από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, δεν φαίνεται για τις επικείμενες εκλογές κάποια διέξοδος για την Πατρίδα. Τα κόμματα της Αριστεράς εμφανίζονται με ανεδαφικές και εξωπραγματικές θέσεις, ενώ μέρος από τους οπαδούς τους εκμαυλίστηκε τον καιρό των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων. Πώς να ξεχάσει κανείς εκείνους τους «σκληρούς» αγροτοπατέρες κομμουνιστές που έκλειναν τους δρόμους για περισσότερα χρήματα από την Ευρώπη για άστοχες ή και ανύπαρκτες ποσότητες αγροτικών προϊόντων; Ναι! Έβριζαν την Ευρώπη και ταυτοχρόνως πίεζαν για «όλα τα κιλά και όλα τα λεφτά».
Η δικαιολογημένη δυσπιστία μετά τους ποταμούς ψευδολογίας και ανευθυνότητας των πολιτικών ταγών μας, κυριαρχεί στην κοινωνία και το σημαντικότερο όλων είναι ότι κανείς δεν προτάσσει την τιμωρία των λαμογιών.
Μέσα σ΄αυτό το δίλημμα, άρχισε να κυκλοφορεί η ύποπτη ή αφελής προπαγάνδα της αποχής. Μία δηλαδή κίνηση που θα εξιλεώσει τους υπόλογους.
Προσοχή λοιπόν! Οι καιροί μας καλούν να είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι. Για τη μοίρα μας έχουμε κι εμείς, ο καθένας από μας, μερίδιο ευθύνης. Με τις όποιες πράξεις ή παραλήψεις μας..
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
