Η εκστρατεία, αφού εξυμνεί την φιλία των ευρωπαϊκών εταίρων που στέκονται στο πλευρό μας -και αύριο στα σπίτια μας-, χιλιοπαρακαλά τους ευρωπαϊκούς λαούς να δουν ότι είμαστε καλά παιδιά, κάνουμε ότι μας λένε και πληρώνουμε ότι και να μας ζητήσουν. Τους χιλιοπαρακαλάμε λοιπόν να ρίξουν μια καλύτερη ματιά στην χώρα μας, να δουν λίγο πιο προσεκτικά την περίπτωση μας και -αν είναι δυνατόν και έχουν και καλή διάθεση- να μας παρέχουν συνεχή στήριξη. Ή τουλάχιστον να καταλάβουν ότι υποφέρουμε.
Η καμπάνια λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις και θα μπορούσε να έχει τον τίτλο ‘Σπογγοκωλαρισμός χωρίς σύνορα’, αφού ο εγχώριος σπογγοκωλαρισμός αποκτά πλέον φήμη σε όλο τον κόσμο. Για όσους δεν γνωρίζουν –και ιδίως οι νέοι- σπογγοκωλάριοι ήταν εκείνοι που καθάριζαν τον πισινό του βασιλιά με ένα σφουγγάρι. Στην εποχή μας μπορείτε να τους εντοπίσετε γύρω από πολιτικούς που πίνουν τον καφέ τους ή κάνουν την βόλτα τους –αν και υπάρχουν και σε άλλες μορφές. Σύσσωμος λοιπόν ο επιχειρηματικός κόσμος της Ελλάδας ζητά να δουν τα αιτήματα του οι άλλοι λαοί με τον ίδιο τρόπο που έχει μάθει να τα ζητά και στο εσωτερικό.
Δεν αντιλέγω πως το ύφος του κειμένου είναι πολύ ταιριαστό στην δουλοπαροικία μας. Θα μπορούσαμε μάλιστα να κάνουμε και υποκλίσεις για να φανούμε πιο αρεστοί, και να πετύχουμε ενδεχομένως μια κάπως καλύτερη αξιολόγηση των δικαιωμάτων μας. Απλά, να, δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά έχουμε μείνει κάποιοι λίγοι που θα προτιμούσαμε να το παλεύουμε όρθιοι, και που δεν μας εκφράζει αυτό το κείμενο. Είμαστε εμείς που θα καταλήξουμε ζητιάνοι στον δρόμο αλλά όχι και στην ψυχή.
