Το «ΝΑΙ» των 5 κατά την ψηφοφορία του εφαρμοστικού, άνοιξε και πάλι την πόρτα της επιστροφής τους στη Νέα Δημοκρατία. Η ανάγκη για τη μεγαλύτερη δυνατή...
συσπείρωση είναι επιβεβλημένη, γίνεται όμως προς τη σωστή κατεύθυνση; Και κατά πόσο είναι ουσιαστική η συσπείρωση όταν το κόμμα στρέφεται στους «μετανοημένους»;
Εδώ γεννάται ένα ακόμα ζήτημα. Οι δηλώσεις των 5, και όχι μόνο, που ακολούθησαν την καταψήφιση του δεύτερου μνημονίου, κατά πόσο αυτές ακυρώνονται με μία θετική ψήφο σε μια ψηφοφορία, πόσο εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνεύσουν αυτοί που σε 15 μέρες αλλάζουν ριζικά τη θέση και τη στάση τους πάνω στο ίδιο ζήτημα;
Αναμφίβολα το «ΟΧΙ» ήταν η σωστή επιλογή, ήταν τα 21+1 ΟΧΙ της αξιοπρέπειας μια παράταξης, μιας παράταξης όμως που για ακόμα μία φορά καταρρακώνεται από παλινωδίες. Η συνέπεια είναι το ζητούμενο και η αλήθεια το απαιτούμενο και στην συγκεκριμένη περίπτωση και οι δύο προϋποθέσεις αναιρούνται.
Από την άλλη, σωστή αλλά για τους λάθους λόγους, ήταν η διαγραφή των 22 από τη Νέα Δημοκρατία. Η προσπάθεια για να περιοριστούν οι απώλειες ήταν άμεση με τις «μεταγραφές» των Βορίδη και Γεωργιάδη, που αν και ο καθένας μπορεί να διαφωνεί, αποτελεί ένα εκ δεξιών άνοιγμα της Νέας Δημοκρατίας.
Η παράταξη δεν μπορεί να περιορίζεται χωροταξικά. Η διεύρυνση πρέπει να είναι αμφίδρομη και πρέπει να απευθύνεται στο σύνολο όλων όσων υπηρέτησαν το κόμμα και την παράταξη. Σε διαφορετική περίπτωση, η δημοσκοπική κατρακύλα θα συνεχιστεί και θα εκφραστεί και στην κάλπη με ολέθρια αποτελέσματα.
Η παράταξη έχει οδηγηθεί στον κατακερματισμό της γιατί δεν επέδειξε συνέπεια, έχασε την επαφή με τον κόσμο και τις βασικές της αρχές. Χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να αλλάξει αυτό το σκηνικό, αν ακόμα μπορεί να αλλάξει, πρέπει να πείσει ουσιαστικά σήμερα ότι όλοι δεν είναι ίδιοι.
Πολλά τα πρέπει τα οποία μένει να αποδειχθούν. Διαφορετικά ο κύκλος του πολιτικού – κομματικού συστήματος κλείνει οριστικά και μένει να δούμε κατά πόσο τις ελπίδες και τα όνειρα ενός έθνους θα μπορέσουν να εκφράσουν οι νέοι σχηματισμοί.
συσπείρωση είναι επιβεβλημένη, γίνεται όμως προς τη σωστή κατεύθυνση; Και κατά πόσο είναι ουσιαστική η συσπείρωση όταν το κόμμα στρέφεται στους «μετανοημένους»;
Εδώ γεννάται ένα ακόμα ζήτημα. Οι δηλώσεις των 5, και όχι μόνο, που ακολούθησαν την καταψήφιση του δεύτερου μνημονίου, κατά πόσο αυτές ακυρώνονται με μία θετική ψήφο σε μια ψηφοφορία, πόσο εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνεύσουν αυτοί που σε 15 μέρες αλλάζουν ριζικά τη θέση και τη στάση τους πάνω στο ίδιο ζήτημα;
Αναμφίβολα το «ΟΧΙ» ήταν η σωστή επιλογή, ήταν τα 21+1 ΟΧΙ της αξιοπρέπειας μια παράταξης, μιας παράταξης όμως που για ακόμα μία φορά καταρρακώνεται από παλινωδίες. Η συνέπεια είναι το ζητούμενο και η αλήθεια το απαιτούμενο και στην συγκεκριμένη περίπτωση και οι δύο προϋποθέσεις αναιρούνται.
Από την άλλη, σωστή αλλά για τους λάθους λόγους, ήταν η διαγραφή των 22 από τη Νέα Δημοκρατία. Η προσπάθεια για να περιοριστούν οι απώλειες ήταν άμεση με τις «μεταγραφές» των Βορίδη και Γεωργιάδη, που αν και ο καθένας μπορεί να διαφωνεί, αποτελεί ένα εκ δεξιών άνοιγμα της Νέας Δημοκρατίας.
Η παράταξη δεν μπορεί να περιορίζεται χωροταξικά. Η διεύρυνση πρέπει να είναι αμφίδρομη και πρέπει να απευθύνεται στο σύνολο όλων όσων υπηρέτησαν το κόμμα και την παράταξη. Σε διαφορετική περίπτωση, η δημοσκοπική κατρακύλα θα συνεχιστεί και θα εκφραστεί και στην κάλπη με ολέθρια αποτελέσματα.
Η παράταξη έχει οδηγηθεί στον κατακερματισμό της γιατί δεν επέδειξε συνέπεια, έχασε την επαφή με τον κόσμο και τις βασικές της αρχές. Χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να αλλάξει αυτό το σκηνικό, αν ακόμα μπορεί να αλλάξει, πρέπει να πείσει ουσιαστικά σήμερα ότι όλοι δεν είναι ίδιοι.
Πολλά τα πρέπει τα οποία μένει να αποδειχθούν. Διαφορετικά ο κύκλος του πολιτικού – κομματικού συστήματος κλείνει οριστικά και μένει να δούμε κατά πόσο τις ελπίδες και τα όνειρα ενός έθνους θα μπορέσουν να εκφράσουν οι νέοι σχηματισμοί.
