….οι Θερμοπύλες είναι και ο ιερώτερος στην ιστορία χώρος που ανέδειξε την αξία της Πειθαρχίας, αφού σε αυτήν στηριζόταν η Σπαρτιατική Φάλαγξ, πρότυπο και των υπολοίπων Ελληνικών, αλλά και της Ρωμαϊκής Λεγεώνος. Αυτήν την αξία προσπάθησε να απαθανατίση εκεί στο επίγραμμά του ο Σιμωνίδης “Ω ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοι ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…Ω ξένε να λες στους Λακεδαιμονίους, ότι είμαστε θαμμένοι εδώ, πειθαρχόντας στις εντολές τους….“
Τα κόμματα για να έχουν επιτυχία δεν μπορούν να διαφέρουν πολύ από την φάλαγγα. Η πειθαρχία των κομματικών στελεχών είναι το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ. Όποιος δεν μπορεί να ακολουθήση αυτόν τον απλό κανόνα και προτάσει τις ατομικές του επιλογές, στις συλλογικές αποφάσεις, ακόμη και αν θα είχε εκείνος δίκιο σε μία απόφασί του και οι υπόλοιποι άδικο και πάλι δεν έχει θέσι σε ένα κόμμα.
Οι προσωπικές επιλογές ενός εκάστου ατόμου είναι σεβαστές, αλλά όταν λαμβάνεις την απόφασι να ενταχθής σε ένα κόμμα, υποτίθεται ότι αντιλαμβάνεσαι ότι οι προσωπικές σου επιλογές πια, τίθενται υπό τον αυτοπεριορισμό των συλλογικών αποφάσεων….όσοι θέλουν να ασκούν προσωπική πολιτική, πολύ ευχαρίστως μπορούν να το κάνουν, εκτός κόμματος….
Ξέρω ότι αυτά …. ακούγονται ακατανόητα στην ατομοκεντρική εποχή μας, που τα έχει κάνει όλα μπάχαλο και θεοποιεί τις ατομικές από τις συλλογικές επιλογές, αλλά …. διαβεβαιώ δεν υπήρξε πολιτισμός που να συνειδητοποίησε την αξία της Πειθαρχίας πάνω από τον ελληνικό.
Θα κλείσω λοιπόν με μία ιστορία από την Ρωμαϊκή Ιστορία. Κάποτε πολεμούσε, στις αρχές της πορείας τους που τελικά τους οδήγησε στην δόξα, οι Ρωμαίοι με τους Σαββίνους. Οι δυό στρατοί ευρισκόμενοι απέναντι δεν ελάμβαναν την απόφασι να πολεμήσουν και ο Ρωμαίος Στρατηγός απεφάσισε να πάη στην Ρώμη, για να λάβη οδηγίες από την Σύγκλητο. Φεύγοντας έδωσε εντολή στους αξιωματικούς του, να μήν κάνουν καμμία κίνησι όσο εκείνος θα έλειπε. Ο Αρχηγός των Σαββίνων όμως, μαθαίνοντας ότι έχει φύγει ο Στρατηγός τους, άρχισε να προκαλή τους Ρωμαίους και να τους λέη ότι φοβούνται να τον αντιμετωπίσουν και ότι είναι δειλοί. Και μάλιστα πρότεινε εάν κάποιος τολμούσε να τον πολεμήση, να μονομαχήσουν και αν κερδίση και σκοτώση ο Ρωμαίος τον Σαββίνο να υποχωρήσουν οι Σαββίνοι, αλλιώς το αντίθετο.
Μέσα στο Ρωμαϊκό Στρατόπεδο βρισκόταν και ο υιός του Στρατηγού, νέος Ρωμαίος Αριστοκράτης, υπερήφανος και γενναίος, δεν άντεξε την πρόκλησι κα βγήκε να πολεμήση. Πολέμησε σκληρά και γενναία, νίκησε και σκότωσε τον Σαββίνο Αρχηγό και οι Σαββίνοι υπεχώρησαν και υπετάχθησαν στους Ρωμαίους.
Τρεις ημέρες μετά ο Στρατηγός επέστρεψε από την Ρώμη, αντί όμως να βρη το Στρατόπεδό του ακίνητο, όπως το είχε αφήσει, βρήκε τους Ρωμαίους να έχουν επικρατήση και να εορτάζουν την νίκη τους. Μπαίνει στην σκηνή του και ρωτά να μάθη τί είχε συμβεί. Οι Αξιωματικοί του όλο χάρα του παρουσίασαν τον ήρωα γιό του, ο οποίος και τους είχε δώσει την νίκη τόσο ανέλπιστα εκθειάζοντάς τον και μακαρίζοντάς τον για την τύχη του, να έχη έναν τόσο σπουδαίο υιό…
Ο Ρωμαίος Στρατηγός πενθώντας ήδη, διέταξε να συλλάβουν τον γιό του για ανυπακοή και μάλιστα τον κατεδίκασε στον πιο ατιμωτικό θάνατο για Ρωμαίο, στην Σταύρωσι…ο υιός είχε κερδίσει πράγματι μία μάχη, αλλά εάν η πράξις του έμενε ατιμώρητη και μάλιστα γινόταν παράδειγμα και για άλλους, η πειθαρχία του Ρωμαϊκού Στρατού θα πήγαινε περίπατο….Ο Στρατηγός έχασε έναν γιό, η Ρώμη κέρδισε μία Αυτοκρατορία…
Και ο νοών νοείτο…
