Σάββατο βράδυ, λίγο μετά τις 3, στη πλατεία Συντάγματος. Ένα κατακόκκινο λεωφορείο σταματά μπροστά στο διαχρονικότερο σημείο συνάντησης -και παγκόσμιας...
γρήγορης εστίασης- γνωστών τε και αγνώστων στην πόλη. Κατεβαίνουν μισοκοιμισμένοι, μοιάζουν ζαλισμένοι: απ᾽ τη διαδρομή ή απ᾽ τις έντονες σκέψεις που ακολουθούν πάντα μια χασούρα (;). Στεγνοί. Όλοι τους μεσήλικες και άνω. Πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Κυρίες ντυμένες σα να ᾽ρχονται από οργανωμένη επίσκεψη σε μοναστήρι. Αντί για οσμή θυμιάματος απ᾽ τα λείψανα αγίου, έχουν ξεβαμμένα χείλια απ᾽ τα καντήλια για το κέρατο απ᾽τη τύχη τους. Η επιγραφή του γνωστού καζίνου έντονη. Το ίδιο και η εικόνα.
γρήγορης εστίασης- γνωστών τε και αγνώστων στην πόλη. Κατεβαίνουν μισοκοιμισμένοι, μοιάζουν ζαλισμένοι: απ᾽ τη διαδρομή ή απ᾽ τις έντονες σκέψεις που ακολουθούν πάντα μια χασούρα (;). Στεγνοί. Όλοι τους μεσήλικες και άνω. Πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Κυρίες ντυμένες σα να ᾽ρχονται από οργανωμένη επίσκεψη σε μοναστήρι. Αντί για οσμή θυμιάματος απ᾽ τα λείψανα αγίου, έχουν ξεβαμμένα χείλια απ᾽ τα καντήλια για το κέρατο απ᾽τη τύχη τους. Η επιγραφή του γνωστού καζίνου έντονη. Το ίδιο και η εικόνα.
