Ότι χρήματα παράγονται στo χωριό από αγροτικά προϊόντα και χαμηλής έντασης τοπική οικονομία, θα καταναλώνονται στην Μεγαλούπολη. Τα παιδιά που έχουν λεφτά θα σπουδάζουν στην μεγαλούπολη ενώ τα υπόλοιπα θα σταματούν στο Λύκειο του χωριού. Το χωριό μας θα εξάγει τα λίγα ΠΟΠ που μπορεί να παράγει, αλλά θα εισάγει τα πάντα από την μεγαλούπολη χωρίς δυνατότητα να τα παράξει τα ίδια μόνο του. Εναλακτικές μικρές παραγωγές αντίγραφα των ευρωπαϊκών θα ξεκινούν και στηρίζονται μεν απο τους ντόπιους, αλλά θα εξαλείφονται σύντομα στον ανταγωνισμό.
Το χωριό θα παρακαλά τα κεντρικά για ένα εργακι σε κάνα ρέμα, κάνα γεφύρι, τιποτα δρόμους που ρήμαξε ο καιρός και καμιά επιδότηση.
Θα έχουμε Ενωμοτάρχη και Αρχιμανδρίτη που θα μας ψήνει ότι “έχει ο θεός” και θα εκλέγουμε Δήμαρχο, αυτόν που θα μας υπόσχεται που θα παλέψει στα κεντρικά για να κάνει τα πιο πολλά έργα. Θα έχουμε και δημαρχείο και αντιδημάρχους χωρίς όμως δικό μας ταμείο παρά μόνο για τα βασικά.
Τα παιδιά που δουλεύουν έξω (τι δουλειά θα κάνουν κανείς δεν θα ξέρει) και θα έρχονται στο χωριό μας Δεκαπενταύγουστο Πάσχα και Χριστούγεννα.
Η οικονομία του χωριού μας θα είναι για πάντα χαμηλής έντασης, γιδοβοσκοί, συνεργεία επισκευών κάθε είδους, αγροτιά, λίγος Ήλιος που μας έτυχε, και τουρισμός που θα εκμεταλλεύεται τις φυσικές ομορφιές μας. Όποιος ξένος επιχιερηματίας έρθει στο χωριό θα αντιμετωπίζεται καχύποπτα από τους ντόπιους και ότι κι αν φτιάχνει δεν θα μπορούμε να το αγοράσουμε. Λίγοι τυχεροί με μέσον θα βρούν δουλειά στην επιχείρηση του. Κάπου κάπου θα παίζουμε και κάνα τζοκερ.
Κανά ορυχείο θα έχουμε εκεί κοντά για να μας ντουμανιάζει με σκόνη, να κερνά τον καρκίνο και να μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα, ενώ τα πολλά εργοστάσια θα είναι στην μεγάλη πόλη.
Οι προύχοντες και οι πλούσιοι στο χωριό μας -γνωστοί ως νταβατζήδες- θα ξεχωρίζουν ανάμεσα μας άλλα στην Ευρώπη θα βρωμούν κατσικίλα και σβουνία. Εμείς θα πρέπει να μάθουμε πρέφα… γιατί καθώς γερνάμε θα χρειαστεί στα καφενεία όταν θα βλέπουμε μπάλα κακής ποιότητας.
Κάποιοι από εμάς θα ζήσουν αρκετά για δουν κάποια παιδιά να γυρίζουν –συνταξιούχοι πια στο χωριό μας- και να πιάνουν να κτίσουν κανένα εξοχικό! Εμείς οι παλιοί τότε θα ξέρουμε τότε ότι η περίοδος ευμάρειας και ανεμελιάς που ζήσαμε ως τότε θα τελειώνει. Λίγα χρόνια μετά ο Δήμαρχος θα μας κατηγορήσει στα κεντρικά ότι “μαζί τα φάγαμε” και “ως χωριανοί υπήρξαμε κλέφτες” και κάπου κει η κρίση αξιοπιστίας (αρχικά) θα ξαναρχίσει.
Αυτή είναι η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Αυτό είναι ο εκσυγχρονισμός και η απομάκρυνση από το παρελθόν. Αυτό είναι οι μεταρρυθμίσεις. Για αυτό το όραμα πάλεψαν οι ηγέτες μας αυτές τις μέρες και σε λίγο θα παλεύουν για να γίνουν Δήμαρχοι το χωριό μας.
papaioannou.wordpress.com
