Κωλοτούμπες και γυμνοσάλιαγκες μοναδικοί, κατάφεραν να με παραμυθιάσουν για ακόμη μια φορά, παρότι δικαιολογημένα καχύποπτος.
Βγήκαν την Κυριακή από το Μαξίμου εξαπολύοντας μια ακατάσχετη μπουρδολογία, λες και ήταν διατεθειμένοι να κάνουν την ανατροπή, να κάνουν έστω και την τελευταία στιγμή κάτι για τα προσχήματα… Χρειάστηκε να περάσει λιγότερη από μισή ώρα, για να βρεθώ απέναντι στον καθρέπτη μου, για ακόμη μια φορά, διαπιστώνοντας πικρόχολα το προφανές: Πως… «είμαι αδιόρθωτος»!
Επικοινωνιακή διαχείριση έκαναν οι άνθρωποι, αυτό είναι όλο! Φούσκα. Ανθρακας ο θησαυρός.
Οχι μόνο συμφώνησαν, αλλά είχαν και τον χρόνο να σκεφθούν πως το μόνο που απομένει για να βγουν και να καθησυχάσουν τους δανειστές, είναι μια ολιγοήμερη παράταση, που θα πείσει τους συνέλληνες (βλέπε ψηφοφόρους) ότι διαπραγματεύτηκαν επί της ουσίας, μάτωσαν πάνω στο τραπέζι, αλλά τελικώς συνθηκολόγησαν για το καλό μας. Για να μην χρεοκοπήσουμε κι όλα τ’ άλλα τα ηχηρά με τα οποία πορεύθηκαν εδώ και δυο χρόνια, κερδίζοντας κάθε φορά μικρή πίστωση χρόνου, προκειμένου να κάνουν τη δουλειά.
Φθάσαμε μέχρις εδώ, λοιπόν… Στο να επιλέξουμε εάν θα χρεοκοπήσουμε εντός ή εκτός της ζώνης του ευρώ. Και τώρα που το κάναμε, μπορούμε να οδηγηθούμε στο γκισέ, παρότι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου διαφωνεί, εκτιμώντας πως καλό θα ήταν ο Παπαδήμος να εξαντλήσει την κυβερνητική θητεία του Παπανδρέου… φαντάζομαι τουλάχιστον μέχρι ο ίδιος επιτύχει να εξασφαλίσει την επανεκλογή του στην προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τέλος πάντων…
Ακουσα πολλά και είχα την ευκαιρία, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι, να μιλήσω με πολλούς το τελευταίο διάστημα. Φοβάμαι πως οι πληγές όσων προηγήθηκαν, αλλά και όσων σχεδιάστηκαν για το επόμενο διάστημα, θ’ αφήσουν πολύ βαθιά τα σημάδια τους στη χώρα και στον λαό της. Γιατί όσο περίεργο και ν’ ακούστηκε στα αυτιά μου, είναι πολλοί εκείνοι που ακόμη και σήμερα θεωρούν πως το να προσφύγουμε στις κάλπες, εκτός από τεράστιο κόστος, θ’ αποδειχθεί και αναποτελεσματικό! Αρχίζει και κερδίζει πόντους η ιδέα του να συνεχίσει να διαχειρίζεται την τύχη ενός ολόκληρου λαού ένα consortium ανθρώπων που δεν έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση για να το κάνει. Το επιχείρημα, υπεραπλουστευτικό, στα όρια του γελοίου, αλλά κερδίζει έδαφος: Οτι έτσι λέει, η χρεοκοπημένη πολιτική ελίτ, θα περιοριστεί σταδιακά στο να νομοθετεί και η διαχείριση της εξουσίας θα γίνεται από επιφανείς manager, που θα μπορούν να επιτύχουν αποτέλεσμα και να παράξουν έργο.
Δεν θα υποκύψω στην βάσανο ν’ αναρωτηθώ τι διαφορετικό έκανε ο επιφανής Παπαδήμος, από τον καρνάβαλο Παπανδρέου, τον ελάχιστο Σαμαρά ή τον ευκαιριάκια Καρατζαφέρη. Θέλοντας και μη όμως θα σκεφθώ πως το έργο που αφήνουν πίσω τους, θα έχει και συνέχεια. Και αυτή πολύ φοβάμαι πως δεν είναι μόνο η οικονομική εξαθλίωση, το γενικευμένο ξεπούλημα, η απόλυτη –κυριολεκτικά και μεταφορικά- φτώχεια ενός ολόκληρου λαού. Εχει και συνέχεια… Συνέχεια που φαντάζομαι θα κληθεί να δώσει ο επόμενος απαλλαγμένος απ’ οποιονδήποτε έστω και προσχηματικό έλεγχο σωτήρας, είτε επιλέξει να φορά φωτοστέφανο αγίου, είτε την δάφνη του αυτοκράτορα…
