έστω, ας μην τους στρίβουμε το μαχαίρι στην πληγή) λέγαμε για διάφορες εταιρίες και το πως αντιμετωπίζουν την κρίση.
Η αντιμετώπιση της κρίσης σήμερα έχει - δυστυχώς - μία συνταγή. Μείωση κόστους, και δη του μισθολογικού κόστους. Για να μην χρησιμοποιούμε όμως ξύλινη γλώσσα, με απλά Ελληνικά, απολύσεις , μειώσεις μισθών, ωραρίου κλπ.
Στόχος λοιπόν ο εργαζόμενος. Και μάλιστα εύκολος.
Έως ένα σημείο κατανοητό αφού ρευστό δεν υπάρχει στην αγορά οι πωλήσεις δεν έρχονται από κάπου πρέπει να κόψεις.
Βίοι παράλληλοι λοιπόν με την κυβέρνηση αφού και αυτή ακολουθεί την ίδια πεπατημένη. Το ερώτημα που ανεγείρεται είναι πόσο θα κόψεις και για πόσο χρονικό διάστημα, αφού έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν θα είναι ποτέ επαρκές.
Ανάπτυξη λοιπόν. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Δεν πρόκειται να αναλύσω πως θα έρθει η ανάπτυξη. Υπάρχουν πολλοί τρόποι κατά την άποψη μου, χωρίς να είμαι ειδήμων.
Το μέγιστο ερώτημα που τίθεται, δυστυχώς ρητορικό (δεν υπάρχει δηλαδή απάντηση), είναι το ποιός θα πάρει τις αποφάσεις.
Το θέμα λοιπόν τέθηκε. Υπάρχουν ηγέτες σήμερα;
Και φτάνουμε στον πυρήνα της κουβέντας με τον φίλτατο Γιάννη.
Ποιοι διοικούν σήμερα τις μεγάλες εταιρίες; Είναι ικανοί να πάρουν αποφάσεις; Γνωρίζουν τι θέλει η αγορά; Γνωρίζουν το συσχετισμό "ευχαριστημένος εργαζόμενος ίσον ευχαριστημένος πελάτης"; Άρα επιτυχημένη εταιρία;
Μήπως έχουν χαθεί μέσα στον κυκεώνα των νούμερων και χάνουν την ουσία;
Αναπολήσαμε παλιά αφεντικά – μορφές – της Ελληνικής οικονομίας.
Οι οποίοι στην εποχή τους, με πολύ λιγότερα μέσα και γνώσεις έφτιαξαν αυτοκρατορίες.
Σεβάστηκαν τον εργαζόμενο. Τον ήξεραν με το μικρό τους όνομα.
Πείτε μας ρομαντικούς. Δεκτό.
Συγκρίνοντας τις καταστάσεις σκεφτήκαμε.
Τι θα έκαναν αυτοί οι άνθρωποι εάν ζούσαν τις σημερινές καταστάσεις;
Η κουβέντα αυτόματα επεκτάθηκε και στο πολιτικό σκηνικό.
Με τα ίδια ακριβώς ερωτήματα.
Ποιοι διοικούν σήμερα την Ελλάδα; Την Ευρώπη; Τον κόσμο;
Προβοκάρισα την κουβέντα…
«Α ρε να ζούσε ο Ανδρέας σήμερα» του λέω. «Σιγά μην μας έκαναν τέτοια οι Ευρωπαίοι»
Χτύπησα κέντρο….. «δεν θα κουνιόταν καμία κουφάλα» μου αποκρίνεται.
Με ολίγον από Χαρούλη και με μία γλυκόπικρη δόση χιούμορ συνεχίζει… «θα κατέβαζε τον κόσμο, με ρόλεξ στα χέρια, με γούνες στους ώμους»… Σοβαρεύει… «θυμάσαι τι έκανε τότε με το Σισμίκ;»
Αναφερθήκαμε και σε Ευρωπαίους. Μιτεράν, Κολ κλπ
Πραγματικά δεν γνωρίζω τι θα έκαναν οι παλιοί σήμερα.
Πως θα αντιμετώπιζαν τις καταστάσεις.
Εδώ που τα λέμε, έχουν και αυτοί το ιστορικό μερίδιο της ευθύνης του σήμερα
Δεν γνωρίζω εάν οι εποχές κάνουν τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι τις εποχές.
Ίσως η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση.
Ξέρω όμως τούτο.
Μεταξύ της παλιάς «φουρνιάς» των ηγετών και της σημερινής μεσολάβησε μία γενιά ανθρώπων, οι λεγόμενοι διαχειριστές, οι οποίοι :
Tα βρήκαν έτοιμα.
Δεν κόπιασαν.
Δεν παιδεύτηκαν.
Δεν δημιούργησαν.
Δεν βελτίωσαν.
Οι παραστάσεις τους από τη ζωή είναι στο επίπεδο της τηλεόρασης.
Σκεφθείτε ο καθένας τον εργοδότη του.
Σκεφθείτε όλους τους πολιτικούς που πέρασαν από τη Βουλή με προεξάρχοντες τους κυρίους Σημίτη, Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου.
Από αυτούς περιμένουμε να πολεμήσουν για εμάς;
Να πάρουν αποφάσεις;
Από αυτούς περιμένουμε να μας βγάλουν από την κρίση;
Οι απαντήσεις δικές σας.
Εις το επανιδείν...
