Μια κίνηση (διαφημισμένη όπως μου μετέφεραν και από τον κ/ο Θ. Πάγκαλο, σε πρωινή Κυριακάτική εκπομπή) που διαμορφώνεται μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Το όνομα αυτής, "Νέοι Μεταρρυθμιστές". Πολύ καλή κίνηση, θα μπορούσε να πει κάποιος. Μια ακόμη φωνή στην πολυσυλλεκτικότητα, ενός κόμματος, δεν κάνει ποτέ κακό.
Μπήκα στην περιέργεια λοιπόν, να διαβάσω από το website τους την πλατφόρμα ιδεών, όπου όπως διατείνονται: Εμείς, η νέα γενιά της Δημοκρατικής Παράταξης. Σπάζουμε τη σιωπή μας. Μιλάμε. Προτείνουμε. Απαιτούμε αλλαγή εποχής, αλλαγή σκυτάλης, αλλαγή γενιάς. Είναι ώρα να αλλάξουμε ολόκληρο το βιβλίο όχι απλώς να γυρίσουμε σελίδα;
Ιδιαίτερη έκπληξη προξένησαν δύο σημεία, εκεί όπου μιλάνε για τις 22 Μεταρρυθμίσεις για την Ελλάδα τώρα.
Το σημείο 18: Άνοιγμα... πλήρες όλων των κλειστών... επαγγελμάτων (κληρονομικότητα και μαύρο... εμπόριο... κρατικών αδειών, πληθυσμιακοί και γεωγραφικοί περιορισμοί και άλλα). Το κράτος δεν πρέπει να εγγυάται τα έσοδα κανενός επαγγελματία. Οι πολίτες και όχι το κράτος πρέπει να αποφασίζουν για παράδειγμα για το πόσα Φαρμακεία ή συμβολαιογράφους χρειαζόμαστε.
Το σημείο 20: Κατάργηση της νομοθετικής προστασίας των καστών-συντεχνιών. Οι πολίτες θα πρέπει να καθορίζουν το πόσους Ιατρούς, Φαρμακοποιούς, συμβολαιογράφους (και άλλους) χρειάζονται οι τοπικές κοινωνίες για να εξυπηρετηθούν και όχι το κράτος. Θεσμοί όπως οι Ιατρικοί Σύλλογοι, οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, το Τ.Ε.Ε., οι Σύλλογοι Φαρμακοποιών και άλλοι, θα πρέπει να λειτουργούν ως θεσμικοί σύμβουλοι - επιστημονικοί φορείς της πολιτείας όπως σαφώς έχει νομοθετικά καθοριστεί ο ρόλος τους και όχι ως κλειστά συστήματα εξουσίας εις βάρος των νέων γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, φαρμακοποιών.
Τέλειο, θα αναφωνούσε κάποιος που έχει υποφέρει από την εκδικητικότητα και αποκλεισμούς της συντεχνίας των φαρμακοποιών και όχι μόνο. Υπάρχουν όμως κάποια ερωτήματα, που ίσως θα μείνουν αναπάντητα.
Πού ήσασταν σύντροφοι... του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όταν τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης Παπανδρέου, δινόταν η μάχη για την αληθινή απελευθέρωση του επαγγέλματος των Φαρμακοποιών (αλλά και των υπολοίπων);
Γιατί δεν ορθώσατε την φωνή σας και την μαχητικότητα σας, ενάντια στους προστάτες-συντεχνίτες που χαριεντιζόντουσαν... με Υπουργούς τύπου Λοβέρδου και βουλευτές σας;
Πού ήσασταν για να διαβάσετε τα εκατοντάδες emails, τηλέφωνα και φαξ που στείλαμε σε Κυβέρνηση και Κόμμα; Γεμάτα από αγωνία για το μέλλον. Όχι μόνο το δικό μας, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας (βλέπετε σκεφτόμαστε συλλογικά, εκεί είναι άλλωστε η διαφορά). Αυτά τα ερωτήματα θα είναι εκεί και θα περιμένουν απαντήσεις.
Αλλά επειδή μάθαμε να μην αδικούμε (τουλάχιστον εσκεμμένα), πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τουλάχιστον δύο δικά σας στελέχη στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Πρώτος, ο Γιάννης Ραγκούσης. Ο άνθρωπος που αψήφησε συμφέροντα (μαύρο... εμπόριο... κρατικών αδειών ταξί) και λυμπεροπούλειες... απειλές. Τον οποίο αφήσατε παντελώς μόνο του. Σε κρίσιμες στιγμές. Επίσης, η Άννα Διαμαντοπούλου. Αυτή που θέλησε, αλλά και έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο. Μόνη της και αυτή στο δύσκολο αγώνα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους αποτύχατε, σύντροφοι... Χάσατε την εμπιστοσύνη και το κυριότερο το ραντεβού... της μεταρρύθμισης της χώρας. Σας εύχομαι από καρδιάς- να την πετύχετε αυτή την αλλαγή. Για την ώρα, καθίστε και κάντε την αυτοκριτική σας. Κοιτάζοντας, το πλοίο της γραμμής που χάσατε...
Η κοινωνία απαιτεί, ισονομία, δικαιοσύνη και ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες, κάτι που ορίζει και το σύνταγμα που οι πολιτικοί έχουν κάνει κουρελόχαρτο... Η φεουδαρχία των κλειστών... Επαγγελμάτων και συντεχνιών πρέπει κάποια στιγμή να μπει στο χρονοντούλαπο... Της ιστορίας. Η ανεργία καλπάζει... Και εμείς κάτι πρέπει να κάνουμε.
Αναγνώστης
