Το πρόβλημα τίθεται ως εξής: Έχουμε τρεις πολιτικούς αρχηγούς. «Καπέλο» από πάνω τους, «μοντελάκι»... αγορασμένο απ’ έξω...
ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, ο οποίος συνεννοείται (συγγνώμη... «διαπραγματεύεται»...) με τους τοκογλύφους για να μας... διασώσουν. Το ζητούμενο, ο άγνωστος Χ, έχει να κάνει με τον χρόνο επιβίωσης των τριών πολιτικών αρχηγών, των κομμάτων τους και του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Κι αυτός ο χρόνος εξαντλείται όσο πολλαπλασιάζονται οι συσκέψεις των Παπανδρέου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Ο χρόνος τους εξαντλείται μαζί με τους ψηφοφόρους τους...
● Ο Γιώργος Παπανδρέου το γνωρίζει καλύτερα από τους άλλους δύο.
● Ο Καρατζαφέρης αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να έχει και τη δεξιά του... ολόκληρη και την ακροδεξιά του χορτάτη.
● Ο Σαμαράς κατανοεί ότι, αφού δεν εισέπραξε από τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να κυβερνήσει (μόνος του).
Τα δημοσκοπικά νούμερα δίνουν απάντηση σε δύο συναφή ερωτήματα κοινής πολιτικής λογικής: Τι έχει να περιμένει η ελληνική κοινωνία από τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς; Ποια είναι η χρησιμότητά τους αφού τη δουλειά την κάνει ο Παπαδήμος;
Από την άλλη μεριά τι ρόλο βαράνε οι αρχηγοί και τα κόμματά τους συνυπογράφοντας τη λαίλαπα που αποδεκατίζει την παρούσα και τις επόμενες γενιές;
Κάποιοι, ανάμεσά τους και οι τρεις αξιότιμοι πολιτικοί αρχηγοί, ξεχνούν ότι τα κόμματα υπάρχουν επειδή εκφράζουν δεδομένες κοινωνικές δυνάμεις και συσχετισμούς. Δίχως τη διαρκή σύνδεσή τους με αυτές τις δυνάμεις, απλώς δεν υπάρχουν. Μετατρέπονται σε μαριονέτες που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι για να νομιμοποιήσουν τους όρους των τοκογλύφων και, τελικά, μαραίνονται και εξαφανίζονται.
Δεν θα διακινδύνευε ιδιαίτερα αν κάποιος στοιχημάτιζε σήμερα στο πολιτικό τέλος των τριών συνεταίρων στην εταιρεία Μνημόνιο Α.Ε., που έχει πάρει στα χέρια της τις τύχες της χώρας και προωθεί την ανταγωνιστικότητα διά της εξαφανίσεως του πληθυσμού της.
Δεν χρειάζεται σοφία για να αντιληφθεί κανείς πως τα κόμματα (και οι αρχηγοί τους) που ακολουθούν τις εντολές των τοκογλύφων και όχι τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας είναι χρήσιμα μόνο ως δημοκρατικό ντεκόρ του σκηνικού εκτροπής και αξεσουάρ νομιμοποίησης αρίστων, τεχνοκρατών και λοιπών αντιδραστικών και αντιδημοκρατικών λογικών και δυνάμεων.
Κάποια στιγμή όμως θα γίνουν εκλογές... Ή μήπως όχι;
