εαυτό μου να πιστεύει αυτά που κάποτε διάβαζε σε βιβλία ιστορίας του δημοτικού. Οι Έλληνες,οι δραστήριοι έμποροι, οι Έλληνες,οι απίστευτα εφευρετικοί, οι Έλληνες,που κατάκτησαν και γύρισαν τον κόσμο.
Οι Αρχαίοι Έλληνες.
Οι τωρινοί;
Προφανώς και δεν μπορούν να 'ναι όλοι το ίδιο δραστήριοι, το ίδιο εφευρετικοί, πολυμήχανοι, επιχειρηματικοί και ανταγωνιστικοί.
Αλλά σίγουρα δεν είναι όσο δραστήριοι,εφευρετικοί και πολυμήχανοι θα μπορούσαν να είναι έξω από την Ελλάδα.
Γιατί η χώρα μας κατάφερε τα τελευταία χρόνια κάτι εξαιρετικά αξιοπρόσεκτο. Κακώς εξαιρετικά αξιοπρόσεκτο .
Κατάφερε να σπρώχνει τους καλούς να γίνουν μέτριοι και τους μέτριους να κατρακυλήσουν παρακάτω.
Σχολείο: Απουσία αξιολόγησης , διάκρισης, κινήτρου
Για άλλη μια φορά, και ακράδαντα πιστεύοντας ότι όλα τα καλά και τα κακά ξεκινάνε από εκεί, θα αρχίσω με το κεφάλαιο παιδεία. Έχω κι εγώ τα βιώματα μου, αλλά συγχωρείστε με.
Από την καθηγήτρια του γυμνασίου που ξεκινάει την χρονιά επαναλαμβάνοντας την προπαίδεια(δεν φταίει αυτή βέβαια αλλά θα φτάσουμε και σ' αυτό), από τον μαθητή της τρίτης Λυκείου που του εξηγούν διαίρεση με διψήφιο διαιρέτη, από την εισαγωγή μαθητών σε Ανώτατες σχολές με βαθμούς κάτω από το 5-να ναι καλά οι ειδικές κατηγορίες-, και ερωτήσεις στα πλαίσια πανεπιστημιακών μαθημάτων που πλησιάζουν επίπεδα αντίληψης κάτω από το μηδέν δηλώνω απερίφραστα ότι έχω περάσει τουλάχιστον 6 χρόνια στην δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση ακούγοντας πολλαπλώς γνώσεις δημοτικού να επαναλαμβάνονται, για να μας βρίσκει ομαδικώς η νέα χρονιά με κομμάτια της ύλης της προηγούμενης χρονιάς που ποτέ δεν διδάχθηκε αλλά θεωρείτο πλέον αυτονόητη.
Ο μαθητής, ο κακόμοιρος αυτός μαθητής που κουτσά στραβά έφτασε στο γυμνάσιο ή στο λύκειο, ή στην εξέταση των πανελλαδικών και δεν έχει μάθει ποτέ του να υπολογίζει την έκπτωση από τη μπλούζα που θα πάει να αγοράσει, θεωρείται αδικημένος και θύμα ρατσισμού, σαδισμού, προπαγάνδας, πολιτικών σκοπιμοτήτων και ό,τι άλλου δεινού μπορεί να βρει ένα ανθρώπινο πλάσμα, άμα γίνει πρόταση για τάξεις δύο ταχυτήτων, αλλά το να συνεχίσει κουτσά στραβά μαζί με τους άλλους, να είναι καταδικασμένος να ακολουθεί με το ζόρι όλη του τη ζωή είναι απολύτως κοινωνικά και ανθρωπιστικά αποδεκτό.
Και για να προλάβω σχόλια του τύπου, άμα κάποιος δεν ήτανε ''καλός μαθητής'' δεν σημαίνει ότι είναι χαζός/ανίκανος/μέτριος άνθρωπος, δεν λέω τίποτα απ'όλα αυτά. Μιλάω για γνώσεις απαραίτητες στην καθημερινή ζωή, που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητες, και που τις χρειάζεσαι είτε ως σύζυγος εισοδηματία που το μεγαλύτερο άγχος σου είναι αν πέτυχε η βαφή, είτε ως η μεγαλύτερη διάνοια του κόσμου.
Φυσικά για όλα αυτά φταίει σε τεράστιο βαθμό η ποιότητα της εκπαίδευσης. Η οποία όμως όσο καλή και να είναι από μόνη της δεν πετυχαίνει τάξης μιας ταχύτητας.
Και ξεκίνησα μ' αυτή την κατηγορία μαθητή, γιατί σ' αυτή την κατηγορία αναπτύσσεται μια τεράστια συμπάθεια. Ο καλός είναι καλός, θα τα κάνει μόνος του. Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε μαζί του. Κι αφού είναι καλός μωρέ θα 'χει και τα προβλήματά του λυμένα κατά βάση. Ενώ το άλλο το παιδάκι μπορεί να μην έχει να φάει, να δουλεύει, να μην έχει λεφτά για φροντιστήριο, να αντιμετωπίζει δυσκολίες. ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ. Δεν πάει καθόλου έτσι. Και δεν μπαίνω καν στην διαδικασία για παραδείγματα. Η προσπάθεια και η επίδοση δεν είναι ανάλογη του εισοδήματος πάντα. Και δεν υπάρχει κανένας κανόνας που να συνδέει αυτά τα δύο. Αντιθέτως υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα κι από τις δύο πλευρές που διαψεύδουν τέτοιους μύθους.
Ενώ λοιπόν αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια τον κάτω του μέτριου σε επίδοση μαθητή, μιας και για σχολείο μιλάμε, δεν θέλουμε να τον βοηθήσουμε ξεχωριστά, να διδαχτεί από το επίπεδο που βρίσκεται και να μπορεί επιτέλους να παρακολουθεί ένα μάθημα στα μέτρα του (αντί να χει προ πολλού στο μυαλό του το παιχνίδι για χαμένο), και τον ανακατεύουμε με τους υπόλοιπους αναγκάζοντας τον καθηγητή να του μπαλώσει αποσπασματικές γνώσεις που έπρεπε να είχαν εμπεδωθεί πριν χρόνια, ο μαθητής που ενδιαφέρεται αρχίζει και βαριέται. Δεν έχει ανάγκη να φτάσει στο έπακρο των δυνατοτήτων του, αφού με πολύ μικρότερο ποσοστό είναι στο επίπεδο που επαρκεί για είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του. Ενώ θα μπορούσε να 'ναι ακόμα καλύτερος.
Για να μην ανοίξω ένα ακόμα πιο μεγάλο θέμα. Ότι δεν δίνεται η δυνατότητα να αναπτύξει κανένας τα ταλέντα του πέρα από τα μαθήματα του σχολείου.Ταλέντα διαφορετικά για τον καθένα, ταλέντα που μπορούν να τον κάνουν να διαπρέψει, ταλέντα που τον αναδεικνύουν μέσα από την εξίσωση του προγράμματος σπουδών. Δεν είναι όλων το μέλλον στην ιατρική και στη δικηγορία. Δεν γίνεσαι άξιος μόνο εκεί.
Ο δημόσιος υπάλληλος : Απουσία αξιολόγησης , διάκρισης, κινήτρου
Ο καθηγητής
Φαντάζομαι όλοι μας κάποτε είχαμε στο σχολείο έναν καθηγητή που ήταν νεότερος, ορεξάτος και ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ. Ήταν ο άνθρωπος που έτρεχε σε δύο με τρία σχολεία, έφερνε σημειώσεις, αναγκαζόταν να διδάξει σε 10 διαφορετικά τμήματα, 5 διαφορετικά μαθήματα που του πλασάρανε οι μόνιμοι συνάδελφοί του γιατί δεν τα γουστάρανε και παρόλα αυτά παρήγαγε σε μια διδακτική ώρα όσο έργο άλλοι κάνανε να παράγουν ένα τετράμηνο.
Και έπαιρνε γι' αυτό το έργο...κάτι λιγότερο από τρεις,γιατί τις εξήντα τις έδινε στην βενζίνη και στα μεταφορικά.
Την ίδια στιγμή όλοι είχαμε κι έναν καθηγητή που αν και ήτανε στα πρώτα ήντα, βαριότανε, καλαμπούριζε αντί να κάνει μάθημα σε αναλογία 8 προς 1 και μέτραγε τους μήνες για την σύνταξη. Επαναλαμβάνω, ώντας στα πρώτα ήντα.
Και σε ζόριζε κι όλας άμα ήθελε στους βαθμούς τόσο ώστε να πειστούν οι γονείς ότι χρειάζεσαι ιδιαίτερα τα οποία χρέωνε όσο 10 φροντιστήρια.
Ενώ, έπαιρνε τον μεγαλύτερο μισθό στο σχολείο.
Αυτά κάνει λοιπόν η έλλειψη αξιολόγησης στους εργαζόμενους στα σχολεία.
Για να μην αρχίσω για τους διευθυντές που αλλάζουνε κάθε φορά που ανεβαίνει καινούρια κυβέρνηση και συγχυστώ.
Μην πω και για ορισμένους καθηγητές Πανεπιστημίου και συγχυστώ ακόμα περισσότερο.
Ο υπάλληλος της δημόσιας υπηρεσίας
Ήτανε μια φορά ένας καινούριος υπάλληλος σε μια δημόσια υπηρεσία και του ζητήσανε να μην βγάζει τόση δουλειά τη μέρα γιατί χαλάει τη πιάτσα. Να βγάζει το 1/50 από αυτό ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ για να μην έχουνε πρόβλημα οι υπόλοιποι που δεν δουλεύουν τόσο γρήγορα γιατί βαριούνται/δεν μπορούν/αρρώστησε το χαμστεράκι τους και είναι συναισθηματικά φορτισμένοι. Άλλωστε τα λεφτά τόσα θα 'ναι, και προαγωγή έτσι δεν παίρνεις, του είπανε.
Ο υπάλληλος στις μεταφορές
Ο οδηγός του λεωφορείου δεν έχει κανένα λόγο να μην καπνίσει την ώρα που οδηγεί. Δεν έχει κανένα κίνητρο ή απαγόρευση για να είναι σωστός στη δουλειά του. Νομικά. Προφανώς από ένα σημείο και μετά τεράστιο ρόλο παίζουν τα ποσοστά γαιδουροσύνης του άλλου.
Ο εκδότης εισιτηρίων δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να απαντήσει στο καλημέρα σου, εννοώ εκτός από το λοξό βλέμμα που υποδηλώνει ότι με κάποιον τρόπο χαμογελώντας του διατάρραξες το πεδίο ενέργειας.
Ο εκδότης εισιτηρίων δεν χρειάστηκε να πληροί καμία προϋπόθεση για να πάρει τη δουλεία αυτή, τουλάχιστον καμία προυπόθεση που να εξασφαλίζει ότι στα χειρόγραφα εισιτήρια που κόβει το ''φοιτητικό'' γράφεται έτσι κι όχι έτσι : ''φητιτικο''.
Επίσης τίποτα δεν τον υποχρεώνει να σταματήσει το κουτσομπολιό με τη γειτόνισσα, στον τοπικό σταθμό του ΟΣΕ και να γράψει το παραπάνω εισιτήριο.Χειρόγραφο εισιτήριο για αστική διαδρομή. Άλλο κι αυτό. Στο μέλλον προβλέπω να μας βάζουνε σφραγιδούλες στα χέρια για να μπούμε στα τρένα. Γρήγορο και απαλλαγμένο από την παράλογη εξάρτηση μας από την χαζοεφεύρεση του Γουτεμβέργιου.
Την ίδια στιγμή ο εργαζόμενος που είναι εντάξει στη δουλειά του, το έργο του είναι πολλαπλασίως πιο πολύπλοκο, πιο δύσκολο και απαιτητικό, που έχει βιογραφικό σελίδων μπορεί να παίρνει το ένα 10 του μισθού κάποιου χωρίς εξειδίκευση, γνώση και αξία για τη θέση, μιας και τα κριτήρια μέχρι τώρα(;) ήταν η παλαιότητα, το μέσο, το χρώμα στο ψηφοδέλτιο και ο μπάρμπας στην Κορώνη.
Προφανώς καμία σχέση δεν έχει ο ιδιωτικός τομέας, που ταίζει όλους αυτούς.Που για να βρεις δουλειά εκεί ως γυναίκα πρέπει να πας χαρτιά επιβεβαίωσης στείρωσης- όχι ότι ως άντρας έχεις λυμένα τα προβληματά σου,εννοείται-. Όπου η λέξη άδεια είναι άγνωστη, και δεν μιλάω για διακοπές και που άμα τύχει να 'σαι μικρομεσαίος επιχειρηματίας πρέπει να πάρεις απόφαση ότι θα δουλεύεις για πάντα και δεν μπορείς να 'σαι σίγουρος αν θα υπάρχει η επιχείρηση σου την επόμενη μέρα.
Τηλεόραση: ή αλλιώς, οι φελλοί επιπλέουν
Τα τελευταία χρόνια βλέπω τηλεόραση επετειακά, μια φορά το εξάμηνο μόνο για να λυπηθώ τον εαυτό μου και την ανθρωπότητα για τα πέντε λεπτά που άντεξα μπροστά της.
Είμαστε σοβαροί; έχει απομείνει έστω και ένα εγκεφαλικό κύτταρο σ' όλους αυτούς τους ανθρώπους που αφιερώνουν χρόνο από τη ζωή τους σ αυτό το κουτί αποβλάκωσης;
Παλαιότερα πίστευα ότι τα δεινά της τηλεόρασης ήταν η έλλειψη δημοσιογραφικής δεοντολογίας, η προπαγάνδα, η επιλεκτική ενημέρωση. Τώρα το 90% των ανθρώπων που εκτίθενται εκεί δεν μπορούν να προφέρουν τα από πάνω.
Και προφανώς αυτό είναι εις βάρος των σωστών επαγγελματιών, που είτε μετριούνται στα δάχτυλα, είτε τους απέβαλλε αυτό το σάπιο σύστημα γιατί δεν ήταν ''δικοί του''.
Μέτριο κοινό-εξευτελιστικά προγράμματα.
Όταν το τηλεπαιχνίδι γνώσεων έχει εκλείψει και τη θέση του έχουν πάρει ριάλιτι ξεκατινιάσματος, όταν οι αξιόλογες Ελληνικές παραγωγές κάνουν εμφανίσεις κάθε Ολυμπιάδα και στη θέση τους έχουμε αγοράσει όλα τα σκουπίδια της γείτονος χώρας, όταν μας ενημερώνουν αποβράσματα που πριν λίγα χρόνια αποδείχθηκαν ένοχοι για ζημιές εκατομμυρίων ευρώ εις βάρος μας, απλά μας λυπάμαι.
Πολιτικοί: ή αλλιώς, κάτι άλλο μη ευπρεπές που επιπλέει
Μπορεί κανείς να πει ένα εκατομμύριο πράγματα για τους πολιτικούς μας. Και να έχει δίκιο. Αλλά αν από τα χειρότερα κριτήρια επιλογής πολιτικών προσώπων είναι αυτό της Ιταλίας, που έχει γεμίσει το κοινοβούλιο πορνοστάρ, θα πω εντάξει, τουλάχιστον οι άνθρωποι έχουν χιούμορ. Εμείς παίζουμε μπάλα σε άλλα γήπεδα. Έχουμε ξεφύγει του συναγωνισμού. Γιατί για να έχει ένας λαός βουλευτές τον Μπουμπούκο,να φλερτάρει σοβαρά με την έδρα η γυναίκα που χαστούκισε τη Λιάνη (αυτή είναι η ιδιότητά της, ΜΟΝΟ) , άτομα που πληρώνονται για να βλέπουν μπάσκετ στο αναψυκτήριο με τους χρυσούς πολυελαίους εν ώρα συνεδρίασης, που κοιμούνται στα έδρανα, που εμφανίζονται μεθυσμένοι, που ουρλιάζουνε λες κι έχουνε βγάλει για βοσκή το κοπάδι με τις κατσίκες, που δεν μπορούν να πειθαρχήσουν ούτε σ'αυτό το αναθεματισμένο πεντάλεπτο που μιλάνε, ε είμαστε για κλάματα.
Και είμαστε για κλάματα όχι μόνο γι αυτό. Αλλά γιατί έχουμε σπουδαίους ανθρώπους που διαπρέπουνε στο εξωτερικό γιατί εμείς τους διώξαμε πρακτικά και άμα τους θυμηθούμε θα 'ναι για να συμβουλεύσουν αυτά τα ζώα που ο λαός επανεκλέγει και μόνον όταν τα μπατζάκια μας έχουν απανθρακωθεί πλέον τελείως.
Ομοίως πάει για τις έδρες των Πανεπιστημίων. Αλλά ας μην αρχίσω και μ' αυτό.
Είμαστε οπαδοί της μετριότητας λοιπόν. Αυτό δείχνουμε τουλάχιστον. Μας έχουν κάνει μέτριους, γίναμε μόνοι μας; δεν ξέρω. Και νιώθουμε πιο άνετα να 'χουμε μέτριους πάνω από το κεφάλι μας. Μέτριους δημόσιους υπαλλήλους, μέτριους κυβερνώντες και να ξεκινάμε τη μέρα μας με χαζές ξανθιές που πίνουνε καφέ μαζί μας. Και το βράδυ να τις κοροϊδεύουμε για να νιώσουμε ότι εμείς είμαστε πιο έξυπνοι απ΄αυτές. Μαντέψε έξυπνε, άλλος πληρώνεται.
Κι αυτή είναι η απάντηση μου γιατί οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό.
Εδώ επιβιώνεις ως μέτριος και διαπρέπεις ως πονηρός.
Εκεί είναι άλλες οι απαιτήσεις.
Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, μπορούμε να τα καταφέρουμε εδώ; Εγώ λέω ναι.
Θέλουμε όμως;Τώρα είναι η ευκαιρία μας.
ilectras.blogspot.com
