Κυριακή 12 Φλεβάρη.
Δεν χρειάστηκε καν να ανοίξω την τηλεόραση. Απ’ τα γύρω σπίτια ήταν τόσο έντονος ο ήχος της που αντηχούσε διαρκώς σαν αναγγελία πολέμου.
«Το κέντρο της Αθήνας έχει τυλιχτεί στις φλόγες» έλεγαν και ξανάλεγαν. Αυτή τη φορά εννοούσαν κυριολεκτικά.
Το λαικό κάλεσμα που συγκέντρωσε χιλιάδες πλήθη μπροστά απ’ τη Βουλή για τη καταψήφιση του περίφημου και σίγουρα εγγυημένου αποτελέσματος Μνημονίου Νο2, αφού προηγουμένως το περίφημο και σίγουρα εγγυημένου αποτελέσματος Μνημόνιο Νο1 είχε αποτύχει, ως συνήθως “ξέφυγε” εκτός ελέγχου όπως άλλωστε και η κατάσταση στη χώρα μετά τις ζωφερές και άκρως κωμικοτραγικές εξελίξεις που συμβαινουν ειδικά το τελευταίο διάστημα. Ευτυχώς ο περισσότερος κόσμος θέλει επιτέλους να αντιδράσει, να σηκώσει ανάστημα, να μην τα καταπιεί για άλλη μια φορά αμάσητα. Αυτό το καιρό το νιώθεις γύρω σου πως όλοι περιμένουν για κάτι το ρηξικέλευθο, το επαναστατικό, κάτι που θα μπορέσει να αντανακλάσει τη συσσωρευμένη λαική οργή και θα αλλάξει ισορροπίες και κατεστημένα.
Κι όμως η χτεσινή φωτιά δεν πρόλαβε έστω να ζεματίσει κάποιους πιο υπέυθυνους. Αντ’ αυτού όπως γίνεται συνήθως περιουσίες και μαγαζιά βρέθηκαν στις φλόγες με τις ευλογίες κάποιων κουκουλοφόρων που έτσι καταλαβαίνουν έτσι τους λένε; έτσι κάνουν. Ευτυχώς δεν κάηκαν άνθρωποι κυριολεκτικά, αν και δεν θα ήταν πάντως η πρώτη φορά. Μεταφορικά οι καμμένοι είναι πολλοί εδώ και πολύ καιρό. Δεν λέω πως δεν λυπάμαι για όλους αυτούς με τις προσωπικές περιουσίες τους που ΄χαθηκαν ή όσοι ελέω καταστροφών έμειναν προσωρινά άνεργοι. Σίγουρα δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους. Ωστόσο αυτοί θα είναι τα τελευταία θύματα για απόψε. Από αύριο τη θέση τους πλάι στα καμμένα θα αρχίσουμε να παίρνουμε και πάλι όλοι εμείς.. οι νέοι χωρίς μέλλον και προοπτική, οι μόνιμα άνεργοι, οι συνταξιούχοι χωρίς χρήματα ούτε για φάρμακα.. Άλλωστε ουσιαστικά είχαμε ήδη προδιαγεγραμμένα καεί απ’ τη στιγμή που το Μνημόνιο Νο1 ενεφανίσθη ως μάννα εξ’ ουρανού απ’ τον ΓΑΠ και τη παρέα των ηλιθίων του που αλώνιζαν ανεξέλεγκτοι, ελέω άλλων ηλιθίων, επί 2 χρόνια. Για αυτόν όπως και για τους συνακόλουθους του, όπως επίσης και για τους άλλους εθνοσωτήρες του Κοινοβουλίουτα τα λόγια περιττεύουν...
Τι να πεις? Και για ποιον πρώτα? Για τους εντεταλμένους, τους τυχοδιώκτες, τους εντολοδόχους, τους παθητικούς και ατάλαντους κομπάρσους? Για τους Εβραιογόνους, τους μασώνους για ποιον?
Για τον ΓΑΠ? Αυτό το μοναδικό και σπάνιο είδος παγκοσμίου θαυμασμού που εξετάζεται ήδη αρκετά σοβαρά επιχείρηση βαλσάμωσης και έκθεσής του σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο σε μουσείο?
Για τον Βενιζέλο? Αυτόν που ενώ προς τιμήν του είπε ότι ξέρει πως δεν μπορεί να ζήσει κάποιος με 400 ευρώ, ξέχασε να αναρωτήθει πως ζούνε τελικά όλοι αυτοί? Η΄που πριν φυσικά παραλείψει να μας εξηγήσει πως θα τα φέρουμε βόλτα με κόστος ζωής Ελβετίας και μισθούς/συντάξεις Βουλγαρίας, πρόλαβε να μας πείσει, με συνεχείς επικλήσεις σε αρχές και διατάξεις και με το πλέον κατηγορηματικό τρόπο, πως μόνο ΑΥΤΟΣ ξέρει το Σύνταγμα της Ελλάδος, και πως οι υπόλοιποι έχουν διαβάσει Αλμανάκ? Το μόνο που μάλλον παρέλειψε να μάθει βέβαια ο Κύριος Βενιζέλος είναι πως Έλληνας και περήφανος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι... Αυτά με αφορμή και τη πρόσφατη κατάποση της γλώσσας του ενώπιον της ευθείας προσβολής της Ελλάδος απ’ τα χείλη της Αυστριακού Υπουργού Οικονομικών. Κρίμα πάντως για το επώνυμο του...
Να πω μήπως για τον Σαμαρά? Αυτόν που, αφού πρώτα τον κούρδισαν πριν βγει απ΄το σπίτι για αρκετή ώρα ώστε να μην ρετάρει, πρόλαβε και απείλησε πως η μη ψήφιση του Μνημονίου Νο2 από βουλευτή του ισοδυναμεί με διαγραφή, ξεχνώντας βέβαια ελέω ξεκουρδίσματος πως πριν κάτι μήνες διέγραφε την Ντόρα επειδή ήθελε να στηρίξει το Μνημόνιο Νο1? Χαμένος χρόνος κι αυτός.
Μήπως να πω για τον Παπαδήμα? Ε αυτόν ειδικά γιατί να τον κατηγορήσει κάποιος? Υπάλληλος είναι, ως τέτοιος μας παρουσιάσθη, ως τέτοιος ενεργεί.
Εύλογα λοιπόν διερωτάται κάποιος πως να μην οργίζεται? Πως να μην θες να επαναστατήσεις να φωνάξεις να βγεις στους δρόμους όταν όλα γύρω σου σιγοκαίγονται για μήνες? Πως να πεις ότι η κατάσταση στα επεισόδια ξέφυγε όταν η ίδια κατάσταση στη χώρα έχει ξεφύγει. Η κοινωνία μας εδώ και χρόνια αλλά ειδικά τη τελευταία 10ετία αδυνατεί να διακρίνει έστω ελπίδες, προοπτική, σοβαρότητα, ευαισθησία, επίγνωση πολλώ δε μάλλον γαλαντομία. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή φθάνει το απροχώρητο. Οι εκβιασμοί, η αστυνομοκρατία, οι προβοκάτσιες και η τρομοκρατία του πλήθους με όλα τα μέσα καλά κρατεί. Για πόσο?
Γεγονός πάντως είναι πως τελευταία αναβιώνουμε πολλές μορφές της ελληνικής ιστορία που συνέδεσαν το όνομά τους με στιγμές εσχάτης προδοσίας και δοσιλογίας, να μην διαφέρουν σε πολλά απ’ τους σημερινούς πρωταγωνιστές των εξελίξεων . Οι τελευταίοι πάντως θα πρέπει να είναι βέβαιοι πως η ιστορία δεν θα τους αδικήσει...
Κι κάπως έτσι, μόλις κοπάσει για λίγο η οργή των πολλών, να σου έρχονται και τα νέα μέτρα, αυτά που λέγαμε...τα «αναγκαία», τα «για το καλό μας» μέτρα...
Και δώστου συνέχεια της ύφεσης, δώστου νομοτελειακή διόγκωση χρεών, δώστου ανέχεια, δώστου παντελής απουσία σχεδίων ανάπτυξης, δώστου μειώσεις, δώστου έκτακτες εισφορές, δώστου φόρους, δώστου χάρατσια... και αμέσως αμέσως συνέθεσες το παζλ που θα πορευθούμε όλοι παρέα στο μέλλον. Ένα μέλλον που η ασυγκράτητη οργή που νιώσαμε πάλι τη Κυριακή, θα μεταμφιεστεί και πάλι προσωρινά φορώντας το γνωστό και πολυφορεμένο μανδύα της αδράνειας, της υπομονής και της εν τέλει απελπισίας. Κι όλα αυτά θα συνεχίζονται όσο λύσεις αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας δεν βρίσκονται. Όλα... Μέχρι την επόμενη μεγάλη φωτιά.
Έως τότε καλή δύναμη...Το Μνημόνιο Νο2 μπήκε πλέον στη ζωή μας.
