Αυτός είχε φύγει νωρίτερα για Σύνταγμα. Να κατέβεις μου είπε και ξέροντας οτι είμαι άτομο ειρηνικών τόνων με συμβούλεψε να μην πλησιάζω στις φασαρίες. Πρέπει να κατέβω σκεφτόμουν...Ντρεπόμουν μια τέτοια μερα να μείνω πάλι στον "καναπέ". Ντύθηκα, πήρα ταυτότητα και λίγα χρήματα μόνο και ξεκίνησα. Φτάνοντας στο σταθμό του τραίνου δικαιώθηκα απέναντι στην ανασφάλεια μου. Πλήθος κόσμου!
Φτάνει ο πρώτος συρμός και ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο. Δεν μπαίνει σχεδόν κανένας, δεν χωρούσε άλλους! Μετά από λίγα λεπτά έρχεται και άλλος συρμός και πάλι τα ίδια, γεμάτος. Να μη τα πολυλογώ σε διάστημα 20 λεπτών περάσαν 5 συρμοί και δεν μπορούσα να μπω! Κάποιον άκουσα να λέει να πάμε απέναντι να πάρουμε το τραίνο προς την αντίθετη κατεύθυνση, να ανέβουμε λίγες στάσεις για να βρούμε συρμό να ξανακατέβουμε. Και αυτό έκανα. Έφτασα ως τον σταθμό Ειρήνη και πάλι πίσω. Να σημειώσω ότι το τραίνο γέμισε ασφυκτικά από τον επόμενο κιολας σταθμό! Ντελίριο!Όλοι πήγαιναν για τον ίδιο σκοπό! Όλοι Σύνταγμα! Απλός κόσμος. Παιδιά με τους γονείς τους, θείες-θείοι, νέοι πολλοί, ολόκληρες παρέες κατέβαιναν! Κατεβαίνω Ομόνοια, βρίσκω ένα φίλο με τη κοπέλα του. Να κατέβουμε με το Π.Α.Μ.Ε. στο Σύνταγμα, με ρωτάνε...Ήξερε την απάντηση. Το πήραμε με τα πόδια μόνοι μας ως τη πλατεία στο Μοναστηράκι. Είχε πάρα πολύ κόσμο και αναρωτήθηκα τι κάνουν όλοι εδώ και δεν πάνε Σύνταγμα. Προσπαθήσαμε να ανεβούμε αλλά η Ερμού και όλοι οι παράλληλόι δρόμοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι με κόσμο που επι το πλείστον κατέβαινε απο Σύνταγμα. Μάθαμε οτι δεν θα μπορέσουμε να ανεβούμε γιατί έχει πολλά δακρυγόνα. Και γιατί ήρθαμε; Περπατούσαμε μέσα στα στενά και δεν βρίσκαμε πουθενά δρόμο που να μην είχε μπάτσους και χημικά! Και παντού το ίδιο σκηνικό. Κόσμος απλός και ειρηνικός, συγκεντρωμένος στα στενά να προσπαθεί να αναπνεύσει και όλοι με τον ίδιο τσαμπουκά να μείνουμε εκεί! Ξέραμε όλοι ότι δεν θα μπορέσουμε να ανεβούμε στο Σύνταγμα αλλά δεν φεύγαμε! Μπρος πίσω να μας κυνηγάνε οι μπάτσοι και το αντίστροφο! Κάτι σημαντικό. Δεν άκουσα κανέναν μα κανέναν, απο τις ώριμες ηλικιες που ήταν εκεί να λέει στους πιο αγριεμένους να μην πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ! Είδα να σκύβουν να παίρνουν πέτρες και να τις πετούν, γυναίκες και μεγάλους σε ηλικία! 2 συνθήματα ακουγόντουσαν συνέχεια. Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι και να καεί, να καεί, το μπ.....λο η βουλή! Και τα φώναζαν όλοι! Και εμείς οι νέοι και οι μεγαλύτερες ηλικιες. Παιρνούσαμε μπροστά, τρώγαμε τα ωραία χημικά μας, φεύγαμε πίσω να πάρουμε δυο καθαρές ανάσες και πάλι μπροστά. Ξέρω, σαν παιχνιδάκι για παιδιά. Έβλεπα τον εαυτό μου όμως παντού, σε ολα τα πρόσωπα γύρω μου. Ήμασταν όλοι αποφασισμένοι να μην κάνουμε πισω. Να μην τους δώσουμε την ευχαρίστηση οτι μας νίκησαν! Κατά τις 22.00 είπαμε να φύγουμε. Πήγα σπίτι αισθανόμενος νικητής. Άνοιξα την καταραμένη τηλεόραση να δω τι λένε οι αλήτες οι δημοσιογράφοι και απογοητεύτηκα! Ξέρετε όλοι το γιατί. Δεν πειράζει, εμείς ξέρουμε την αλήθεια. Ας καταλάβουμε όλοι οτι και μόνο η παρουσία μας είναι φόβητρο για τα πολιτικά λαμόγια. Όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, ενωμένοι. Μας γονάτισαν αλλά δεν μπορούν να υποδουλώσουν την ελεύθερη σκέψη μας.
Υ.Γ. Μια σκηνή που ανατρίχιασα. Στη παλιά βουλή απλός κόσμος συνωστισμένος και πνιγμένος απο τα χημικά, όταν οι Ματατζίδες φτάσανε κοντά και πετούσαν κρότου-λάμψης και περοσότερα δακρυγόνα, ο κόσμος άρχισε να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο καρφωμένος στη θέση του....
Αναγνώστης
