Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν;
Η Ελλάδα, ως κράτος, δανείστηκε περισσότερα απ΄ όσα μπορούσε να πληρώσει. Γιατί το έκανε αυτό; Διότι ο Έλληνας (ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού) έχει παραπληροφορηθεί, καθώς του έχουν πει ότι οι κυβερνήσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας. Αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα. Κοιτάξτε αυτούς που κυβερνούν και στην Ελλάδα και σε άλλα κράτη. Πριν τοποθετηθούν σε κάποια κυβερνητική θέση, πόσες δουλειές δημιούργησαν; Οι περισσότεροι από αυτούς εργάζονταν για άλλους.
Μα υπάρχει περίπτωση να μπορέσουν αυτοί να φτιάξουν την οικονομία και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας; Πολύ απλά, δεν μπορούν. Τις περισσότερες φορές, επειδή δεν ξέρουν, κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Πουλάνε όμως το παραμύθι στον Έλληνα ότι αυτοί θα φτιάξουν θέσεις εργασίας. Ο Έλληνας το χάφτει και τους ψηφίζει. Τους βάζει σε κυβερνητικές θέσεις και περιμένει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Περιμένει μια καλύτερη οικονομία. Αυτοί δεν μπορούν να το κάνουν γιατί δεν ξέρουν. Αποτέλεσμα: Δανείζονται και σκορπίζουν χρήματα δεξιά και αριστερά για να «καλυτερέψουν» τη διαβίωση των πολιτών και να πει ο κόσμος ότι αυτοί δήθεν δημιουργούν μια κοινωνική Ελλάδα. Γιατί όχι; Δικά τους είναι τα χρήματα; Φόροι και δανεικά είναι.
Και βγαίνουν τα συνδικάτα και οι πολιτικοί στα τηλεοπτικά παράθυρα και τάχα μιλάνε για τα δικαιώματα του εργάτη.
Θες να το παίξεις έξυπνος πολιτικός και δημιουργικός; Τότε φτιάξε, χτίσε, χωρίς δανεικά, κάνε την κοινωνική σου Ελλάδα χωρίς να βάλεις γραμμάτια μέχρι και στα βρέφη. Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδος. Δανεικά έπαιρναν οι πολιτικοί όλα αυτά τα χρόνια, συν τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να αποδείξουν ότι τάχα «δημιούργησαν». Έτσι κι εγώ δημιουργώ, με δανεικά άλλων.
Ποιος δημιουργεί και φτιάχνει την οικονομία; Σε κάθε κοινωνία είναι πολύ λίγοι αυτοί που πραγματικά μπορούν να δημιουργήσουν.
Για τον άλφα ή βήτα λόγο μόνο ο ένας στους χίλιους περίπου μπορεί να δημιουργήσει σε μεγάλη κλίμακα. Άρα στην Ελλάδα των 12 εκατομμυρίων υπάρχουν ανά πάσα στιγμή 12.000 δημιουργοί πλούτου. Αυτοί οι 12.000 είναι οι πραγματικοί κυβερνήτες, οι πραγματικοί ήρωες. Οι υπόλοιποι ακολουθούν. Το κράτος και οι πολίτες πρέπει να τους βοηθήσουν να διαπρέψουν. Εάν δεν τους βοηθήσει το κράτος, τότε το κράτος –κάθε κράτος, όποιο κι αν είναι αυτό– δε θα πάει μπροστά οικονομικά. Αυτοί οι λίγοι που μπορούν να δημιουργήσουν χρειάζονται την προστασία του. Κι όμως, το ελληνικό κράτος και τα συνδικάτα τούς κυνηγούν αντί να τους προστατεύουν. Κι επίσης ο ελληνικός λαός έχει γαλουχηθεί με την ιδέα ότι οι πλούσιοι τού πίνουν το αίμα.
Έχουμε τη μεγαλύτερη ναυτιλία στον κόσμο. Γιατί, κύριε, δεν έχουμε και τα μεγαλύτερα ναυπηγεία στον κόσμο; Τα συνδικάτα, δήθεν για τα «δικαιώματα των εργατών» (φούμαρα και ψευτιές), τα σταματάνε.
Το 1974, όταν έπεσε η δικτατορία, η νέα γενιά διδάχτηκε ότι οι δικτάτορες ήταν γουρούνια που έφεραν πάμπολλα δεινά στον τόπο. Και τάχα ο κόσμος δεν ήθελε ούτε στήριξε τη δικτατορία και ότι η δικτατορία επιβλήθηκε διά ροπάλου. H δικτατορία δεν είναι το πολιτικό σύστημα που αξίζει στον Έλληνα, αλλά η δικτατορία το 1967 στηρίχτηκε από τον κόσμο σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι λένε οι πολιτικοί. Ποιος έφταιγε όμως για τη δικτατορία του 1967; Οι ανίκανοι πολιτικοί της χώρας. Οδηγούσαν το κράτος στην καταστροφή. Και τι έκαναν οι κατοπινοί πολιτικοί; Τους πήρε 36 χρόνια να βουλιάξουν το κράτος και πάλι στο σκότος. Εάν δεν ήμασταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είχαμε φτάσει στο σημείο αυτό πριν από 15-20 χρόνια.
Ψέμα στο ψέμα, μπέρδεψαν τον κόσμο, και οι ανίκανοι πολιτικοί οδήγησαν την Ελλάδα στην υποδούλωση. Κρατικό χρέος εν ειρήνη σημαίνει προδοσία. «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» λέει ο κύριος Παπαδάκης στην τηλεόραση. Τα κλεμμένα, κύριε Παπαδάκη; Μη ζητάς τα κλεμμένα, απλώς μάθε ποιος υπέγραψε να πάρουμε δάνειο εν ειρήνη. Κρέμασέ τον στο Σύνταγμα, πολύ απλό. Χρέος εν ειρήνη! Μιλάμε για προδοσία, καταστροφή του κράτους.
Το κράτος χρωστάει, άρα υποδουλώνεται. Υπάρχει μια προδοσία, ξεκάθαρα πράγματα. Τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδος δε με φοβίζουν. Με φοβίζουν τα αποτελέσματα σε πολιτικό επίπεδο. Και να γιατί: Η Ελλάδα χρωστάει και βγήκε στη ζητιανιά. Ο ζητιάνος δεν έχει δικαιώματα. «Θέλεις χρήματα;» λέει ο Γερμανός. «Υπόγραψε εδώ». «Θέλεις χρήματα;» λέει ο Γάλλος. «Υπόγραψε εκεί». «Θέλεις χρήματα;» λέει ο Αμερικανός. «Θα βοηθήσω, αλλά ξέχνα το Μακεδονικό, ξέχνα εκείνο, ξέχνα το άλλο, ξέχνα το παράλλο».
Και τι γίνεται με το λαό; Ο λαός δε φταίει; Φυσικά και φταίει ο λαός που θέλει να πιστεύει στα ψέματα και στις ψευδαισθήσεις. «Θα σας δώσω λεφτά χωρίς να δουλεύετε» λέει ο πολιτικός. «Φέρ’ τα» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά τι ζητάνε αυτοί που δίνουν «τζάμπα» λεφτά;
Τάχα δεν ήξεραν τα οικονομικά της Ελλάδας οι Ευρωπαίοι και οι διάφοροι οικονομικοί οίκοι. Τα ήξεραν, έκαναν τη δουλειά τους, μας ρίξανε το δόλωμα και εμείς τσιμπήσαμε.
Και να η δική σου ευθύνη, κύριε πολίτη.
Γιατί, κύριε πολίτη, δεν προστατεύεις αυτούς που δημιουργούν θέσεις εργασίας και προσκυνάς τον κάθε πολιτικό; Θα σου πω γιατί. Είναι γιατί φοβάσαι για το τομάρι σου, γιατί τρέμεις σαν σπουργίτι; Σε έχουν φοβίσει όλα αυτά τα χρόνια. Η εκκλησία σε έκανε ταπεινό. Ο Τούρκος σε υποδούλωσε. Ο Όθωνας σε χάζεψε. Το σχολείο σ’ έκανε παπαγάλο. Η τηλεόραση σου πούλησε Coca Cola και πέταξες τη δική σου πορτοκαλάδα και τη βυσσινάδα.
Το πιο σημαντικό που έφεραν οι αρχαίοι μας στον πλανήτη ήταν η ελευθερία της σκέψης. Ο Έλληνας σήμερα δεν έχει ελευθερία της σκέψης. Λέει αυτά που του λένε.
Στο χωριό μου λένε ότι, εάν δε δουλέψεις, δε θα φας ψάρι. Εμείς το αλλάξαμε. Τεράστιες αμυντικές δαπάνες, σου λέει ο άλλος. Ωραία. Φτιάξε αμυντική βιομηχανία στην Ελλάδα και πούλα κι εσύ όπλα. Γιατί δεν το κάνουμε εμείς; Και στη χειρότερη περίπτωση κάνε νόμο που να υποχρεώνει το 50% των αγορών στα αμυντικά να γίνονται από ελληνικές εταιρείες.
Η Δημοκρατία υπάρχει και λειτουργεί αποτελεσματικά εάν η κυβέρνηση λειτουργεί ως διαιτητής. Διαιτητής των νόμων που έστησε ο Δήμος (με την αρχαία έννοια, ο λαός). Δεν είναι δουλειά της κυβέρνησης να μοιράζει χρήματα. Γιατί έτσι ο λαός δε θα εκλέξει αυτόν που είναι πιο ικανός, αλλά αυτόν που θα του υποσχεθεί τα πιο πολλά.
Τώρα τι κάνουμε; Πολύ απλό. Βγαίνει ένας σωστός αρχηγός στην τηλεόραση και εξηγεί στον κόσμο τα εξής: Ζούμε με αξιώσεις που είναι ανώτερες απ’ ό,τι δημιουργούμε πραγματικά. Ζούσαμε και ζούμε με χρήματα που μας έδωσαν άλλοι. Εμείς οι πολιτικοί τα παίρνουμε για να φαινόμαστε μάγκες και αυτοί μας τα δίνουν με πονηρό σκοπό, για να μας υποδουλώσουν και να αγοράζουμε τα προϊόντα τους.
Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει. Τι κάνουμε; Από εδώ και πέρα θα ζούμε με τα δικά μας χρήματα και τη δική μας δημιουργία. Η κυβέρνηση θα ζήσει με το 95%. Το 5% θα πάει να ξεπληρωθούν τα χρέη. Στο 95% θα είναι και ο τόκος γι’ αυτά που χρωστάμε. «Δηλαδή θα σφίξουμε τη ζώνη μας;» ρωτάει ο κόσμος. «Και ναι και όχι» λέει ο κυβερνήτης. Θα ζούμε με τη Δημιουργία μας, φυσικά, αλλά ποια θα είναι αυτή η Δημιουργία μας; Πρέπει να την ορίσουμε και να την πραγματοποιήσουμε. Και γιατί όχι σε 10 χρόνια να μην μπορούμε να διπλασιάσουμε την ελληνική οικονομία, άρα και το 95% που λέγαμε; Θα κάτσουμε κάτω, θα βρούμε τρόπους να διπλασιάσουμε την οικονομία μας σε 10 χρόνια. Πώς; Μα όλοι μας δε λέμε ότι έχουμε το ελληνικό δαιμόνιο; Ε, ας αφήσουμε το δαιμόνιο να κάνει την δουλειά του. Ας δημιουργήσουμε έναν άνεμο δημιουργίας που να πνέει σε όλο το κράτος, ακόμα και στο εξωτερικό. Ιδέες; Πολλές και διάφορες.
Πρώτον: Σχολεία, παιδεία, ριζική αλλαγή. Μέσα σε δέκα χρόνια η Ελλάδα να γίνει κέντρο εκπαίδευσης στην ευρύτερη περιοχή.
Είναι παράνοια να θέλουν να σπουδάσουν τα Ελληνόπουλα και να τα στέλνεις με το συνάλλαγμά σου σε υπανάπτυκτες χώρες. Εάν το παιδί ενός υπουργού καταφέρει να περάσει στο Χάρβαρντ της Αμερικής, ο υπουργός θα στείλει το παιδί του αμέσως στη Αμερική και θα το φέρει στην Ελλάδα μετά τις σπουδές για να πουλάει μούρη. Εάν όμως το Χάρβαρντ έρθει στην Ελλάδα και στήσει πανεπιστήμιο καλύτερο από της Αμερικής, ο ίδιος υπουργός δε θα αναγνωρίζει το πτυχίο του Χάρβαρντ. Αυτό λέγεται παράνοια και τίποτα άλλο. Άχρηστοι και παρανοϊκοί είναι αυτοί που δεν επιτρέπουν την ελεύθερη ιδιωτική παιδεία. Όποιος θέλει να σπουδάσει, κύριε, ας σπουδάσει, είτε σε κρατική σχολή είτε σε ιδιωτική, όπου να ‘ναι. Εάν οι αριστερίζοντες θέλουν να δώσουν κάποια μάχη για τον πολίτη, ας βοηθήσουν ώστε ο Έλληνας πολίτης να είναι ο πιο ικανός και ο πιο μορφωμένος της Ευρώπης.
Δεύτερον: Τέλος στη μιζέρια και στην κακομοιριά. Μαζέψτε αυτούς τους ανίκανους και άχαρους που σπάνε στο κέντρο της Αθήνας. Στην Αμερική, εάν πετάξεις τούβλα, αν χτυπήσεις αστυνομικό, σε πυροβολούν και σε σκοτώνουν, καλυπτόμενοι από το νόμο. Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε στην Ελλάδα από τους αστυνομικούς. Προσωπικά, εάν ήμουν πρωθυπουργός, θα έκανα δημοψήφισμα. Θα επιδίωκα τουλάχιστον ένα ποσοστό πάνω από το 60% του λαού να ψηφίσει πώς θέλει να προστατεύει τη ζωή του και την περιουσία του. Αυτοί που σπάνε, αυτοί που σταματούν όσους θέλουν να δουλέψουν δεν είναι υπέρ της ευημερίας του τόπου. Κι όλη αυτή η αναταραχή αφήνεται ανεξέλεγκτη για να λένε σ’ εσένα τον πολίτη ότι δεν είσαι ασφαλής, άρα να φοβάσαι και να γίνεσαι σκλάβος, με την ιδέα ότι τάχα δεν μπορεί κανείς να τους αντιμετωπίσει αυτούς.
Μπορούν, αλλά δε θέλουν, για λόγους ελέγχου και λόγω φοβίας και, ως εκ τούτου, ο επενδυτής από το εξωτερικό, από το εσωτερικό, ή κάθε Έλληνας δημιουργικός πολίτης βλέπει αυτά τα έκτροπα και δεν επενδύει στην Ελλάδα. Πάει αλλού. Αυτό είναι σίγουρο.
Τρίτον: Ο κάθε νομός πρέπει να έχει το δικό του προϋπολογισμό και να είναι αυτάρκης. Ο κάθε νομός πρέπει να έχει τους δικούς του νόμους γύρω από τις επιχειρήσεις, κι έτσι να υπάρχει δημιουργία και συναγωνισμός. Οι νομοί πρέπει να είναι όλοι αυτάρκεις.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει κάνει την Ελλάδα δικτατορία. Ο τελευταίος δασκαλάκος του χωριού και ο πρύτανης του πανεπιστημίου παίρνουν το μισθό τους από το ίδιο υπουργείο. Τρέλα! Οι υπουργοί ορίζονται από τον πρωθυπουργό, ο οποίος είναι δικτάτορας του κόμματος. Ο νομάρχης, ο δήμαρχός σου είναι άχρηστοι, δεν έχουν φράγκο. Όλες οι κρατικές εισφορές πάνε στο κέντρο. Εσύ τους ψηφίζεις για να σε αντιπροσωπεύουν, αλλά ό,τι είναι να κάνουν το ζητάνε από τον υπουργό, ο οποίος είναι στη θέση αυτή από τον πρωθυπουργό. Αίσχος!
Οι νομοί πρέπει να είναι αυτάρκεις και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να έχει την ευθύνη για την άμυνα, να λειτουργεί ως διαιτητής και να βοηθάει τους νομούς με έργα όπως κρατικούς δρόμους, κρατικά αεροδρόμια και λιμάνια.
Όπως είναι το πολιτικό σύστημα σήμερα, ένας οίκος από το εξωτερικό ή το εσωτερικό μπορεί να ελέγχει την Ελλάδα εάν έχει υπό έλεγχο μόνο τρία άτομα: τον πρωθυπουργό, τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και τον αρχιεπίσκοπο. Αυτό, κύριοι, δεν είναι καν ολιγαρχία. Μιλάμε για δικτατορία. Για ποια δημοκρατία τσαμπουνάμε;
Οι νομοί πρέπει να είναι αυτάρκεις. Υπάρχει τεράστιος πλούτος σε ακίνητα σε όλη την Ελλάδα και κανένας δεν τα διαχειρίζεται σωστά. Έρχεται ένας μάγκας, πιάνει 500 μέτρα παραλία και χτίζει έπαυλη και δε φορολογείται. Γιατί; Ο άλλος έχει 100 στρέμματα χωράφι που το αφήνει ακαλλιέργητο στο οροπέδιο της Τρίπολης, και δε φορολογείται. Ούτε το καλλιεργεί ούτε το πουλάει. Ποιος τον πιέζει; Η Εκκλησία έχει τεράστιο πλούτο που δεν τον καλλιεργεί ούτε τον αξιοποιεί, και δε φορολογείται. Άλλοι έχουν πολυκατοικίες στο κέντρο της πόλης χωρίς να πληρώνουν το σχετικό φόρο για την υποδομή, τους υπονόμους, την πυροσβεστική, την αστυνομία και τα λοιπά. Και πάμε στο εξωτερικό για δανεικά. Και μετά ρωτάμε γιατί;
Η απάντηση είναι: Συναγωνισμός στα πάντα. Άσε τον κόσμο να παίζει. Και η κυβέρνηση να είναι μόνο διαιτητής.
Τέταρτον: Να γίνει μια συνέλευση των πιο δημιουργικών Ελλήνων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (εάν κάποιος από αυτούς τυχαίνει να είναι και πολιτικός, ε, τι να κάνουμε; Θα τον ανεχθούμε). Ο στόχος αυτής της συνέλευσης θα είναι να βρεθούν δέκα δραστηριότητες στις οποίες η Ελλάδα να μπορεί να σημειώσει πρωτιές παγκοσμίως: για παράδειγμα, ναυτιλία, τουρισμός, εκπαίδευση, διυλιστήρια, ναυπηγεία, οινοποιεία, βοξίτες, ιχθυοκαλλιέργειες, ηλιακή ενέργεια, μεταλλεία, τσιμεντοβιομηχανία. Η αρχαία Ελλάδα έβγαζε χρυσό. Αυτά τα ορυχεία γιατί έκλεισαν; Τόσα βουνά και ορυκτά δεν έχουμε; Αυτό εγώ το βρίσκω περίεργο.
Μπορούμε να θέσουμε τέτοιους στόχους: Να έχουμε πρωτιά σε όλους αυτούς τους τομείς. Κι ας το κάνουμε με τη βοήθεια των επιτυχημένων σε αυτούς τους τομείς, εντός και εκτός Ελλάδος.
Πέμπτον: Δώστε ψήφο στους Έλληνες εκτός Ελλάδας. Τους Έλληνες εκτός Ελλάδος γιατί δεν τους χρησιμοποιεί η Ελλάδα; Γιατί να μη βγαίνει το 10% των βουλευτών από το εξωτερικό; Τι ζημιά μπορεί να υποστεί από αυτό το κράτος; Καμία. Αντίθετα, πιστεύω ότι μπορεί να βοηθηθεί αφάνταστα. Αυτό και μόνο θα φέρει κοντά στην Ελλάδα τους Έλληνες της παγκόσμιας διασποράς.
Εάν γίνουν όλα αυτά, τότε πολύ εύκολα σε δέκα χρόνια, υπολογίζοντας με τα σημερινά χρήματα, θα διπλασιάσουμε την αξία της ελληνικής οικονομίας.
Αναρωτιέστε αν μπορεί να γίνει αυτό; Μπορεί να σκέφτεστε ότι εξαρτάται από την κυβέρνηση. Όχι, λάθος. Η κυβέρνηση είναι το άθροισμα του λαού. Εάν ο λαός λειτουργεί φοβισμένα και κακομοίρικα, τότε θα ψηφίσει ψεύτες που θα του λένε τα ψέματα που θέλει να ακούει. Εάν ο λαός είναι γενναίος, τότε θα ψηφίσει άτομα που θα είναι δίκαια και σωστά.
Έλα εσύ στη θέση του κάθε κυβερνήτη. Εάν έχεις ένα λαό που θέλει να τον ταΐζεις κουτόχορτο κι εσύ θες να κρατήσεις τη θέση σου, τι κάνεις; Τον ταΐζεις κουτόχορτο, τι άλλο να κάνεις; Πώς να παλέψει ένας κυβερνήτης όλους αυτούς τους εχθρούς του κράτους χωρίς ένα λαό που να τον στηρίζει και να θέλει το σωστό και το δίκαιο;
Ο λαός διοικεί πάντα, ακόμα και στη δικτατορία ή στον κομουνισμό. Ο λαός έχει την ψήφο και τη δύναμη, αλλά πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση, να παλεύει για το δίκαιο και το σωστό και όχι να περιμένει να του κάνουν χάρες οι πολιτικοί.
Μια σωστή κυβέρνηση μπορεί να κάνει τα εξής τέσσερα πράγματα και μόνο:
Να παρέχει την καλύτερη εκπαίδευση που μπορεί να προσφέρει στο λαό της από το νηπιαγωγείο μέχρι και 100 χρονών.
Να στηρίζει άτομα δημιουργικά κι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα το κράτος να πρωτοπορεί σε πάρα πολλούς τομείς.
Να δημιουργεί συνθήκες συναγωνισμού, όχι μονοπώλια.
Να έχει την καλύτερη δυνατή άμυνα.
Όλα τα άλλα είναι φούμαρα. Όλα τ’ άλλα είναι παραπλάνηση του λαού.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι πόλεμος. Πολεμήστε λοιπόν να ξανακερδίσετε την ελευθερία σας. Πολεμήστε τώρα που δε χρειάζεται ακόμα να πολεμήσετε με σφαίρες. Αύριο θα είναι αργά. Ό,τι κάνετε, ο καθένας προσωπικά, έχει αντίκρισμα. Έχει αποτέλεσμα, έχει απήχηση. Ακόμα και το παραμικρό, έχει αντίκρισμα. Ακόμα και το να δώσεις αυτό το άρθρο σε κάποιον φίλο.
Έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Πάρτε την Ελλάδα πίσω, γιατί θα τη χάσετε. Μιλάνε για παγκοσμιοποίηση; Χα, δε σφάξανε. Όλα ψέματα είναι, εδώ ούτε οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι δε μας βλέπουν σαν παιδιά της Ευρώπης. Νομίζετε ότι οι άλλοι θα κάνουν τίποτα περισσότερο; Η παγκοσμιοποίηση είναι άλλο ένα ψέμα για τις μάζες.
Ποιος φταίει; Αυτοί που υπέγραψαν να πάρουμε τα δάνεια. Κρεμάστε τους και φτιάξτε και βίντεο να το βλέπουν οι απόγονοί μας.
Πώς αντιμετωπίζεται η κακία, η τεμπελιά, το ρουσφέτι; Εύκολα. Φτιάξτε στατιστικές για τα πάντα. Στο σχολείο, στο εργοστάσιο, στην κυβέρνηση, παντού. Ανταμείψτε τους παραγωγικούς ανθρώπους και τιμωρήστε τους αντιπαραγωγικούς.
Και κάτι άλλο, δικό μου. Ας βγει ένας νόμος να απαγορεύσει όλα αυτά τα κλαψουροτράγουδα. Δεν είναι ελληνικά δημιουργήματα αυτά, είναι ανατολίτικα. Δεν είναι δικό μας στοιχείο όλος αυτός ο σεβντάς και το αχ, βαχ. Κι ας καταργηθεί η φράση «Η Ελλάδα η Ψωροκώσταινα». Η Ελλάδα έχει τεράστιες υπαρκτές δυνατότητες για να δημιουργήσει και να βρει μπροστά. Πρέπει όμως να της το επιτρέψουν. Ποιοι; Μα είπαμε, οι πολιτικοί την κρατούν καθηλωμένη. Δες, Έλληνα, αυτούς που έχουν υπουργεία. Είναι άχρηστοι, χωρίς ιδιαίτερα ταλέντα ή ικανότητες για τη δουλειά που τους έδωσαν. Και κάθε τόσο ο κάθε πρωθυπουργός τούς αλλάζει και τους βάζει σε άλλα υπουργεία. Μα πάμε καλά; Έχουμε τέτοιους Αϊνστάιν και δεν το ξέρουμε; Σε δύο τρία χρόνια ξέρουν και χειρίζονται δύο διαφορετικά υπουργεία; Α, μα μιλάμε για δύναμη! Ω, όχι, φίλε. Είναι φούμαρα. Κοροϊδίες.
Δε μας φταίνε οι άλλοι. Και πρέπει να πάψουμε να το λέμε αυτό.
Όταν λες ότι φταίει ο τάδε, παύεις να έχεις ευθύνη εσύ και θεωρηθείς ότι την ευθύνη την έχει ο άλλος, αυτός είναι ο δημιουργός, αυτός είναι η αιτία των πάντων, αυτός είναι η δύναμη κι εσύ είσαι ένα τίποτα (πολύ βολικό, ε;). Όχι, ας το σταματήσουμε αυτό, και για όλα ας θεωρήσουμε αιτία τους εαυτούς μας. Εμείς κάναμε τα πράγματα έτσι. Εμείς θα τα φτιάξουμε. Στην Αμερική λένε: «Οδήγα, σπρώξε ή φύγε από τη μέση». Μου φαίνεται πως κι αυτό ελληνικό ήταν, και μας το πήρανε. Εμείς το ξεχάσαμε.
Αυτό είναι το σύνθημα: «Οδήγα, σπρώξε ή φύγε από τη μέση». Οι οδηγοί ας πάρουν το τιμόνι και οι υπόλοιποι ας σπρώξουν δυνατά.
Με αγάπη από το Σικάγο,
Α. Α.
