Δηλαδή όταν πρόκειται για υποχρεώσεις (πυρκαϊές, πλημμύρες, σκουπίδια, απεργίες κλπ)
τότε αντιμετωπίζονται ως λειτούργημα χωρίς φυσικά υπερωρίες, αργίες κλπ. Όταν όμως έρχεται
η ώρα των περικοπών των μισθών και των συντάξεων, τότε γινόμαστε όλοι ένα, είμαστε όλοι "δημόσιοι υπάλληλοι".
Και μάλιστα οι εν αποστρατεία αντιμετωπίζονται ως οι χειρότεροι εχθροί του φορολογούμενου επειδή έκαναν χρήση του δικαιώματος, που τους παρείχε ο νόμος περί συντάξεων.
Θυμόμαστε όλοι τα περί "αντιπαραγωγικών", "αυτιστικών" κλπ κλπ.... έχουμε βαρεθεί να τα λέμε.
Βέβαια αυτοί που τα λένε αυτά δεν καταλαβαίνουν ότι δηλητηριάζουν σιγά σιγά τον φύλακά τους,
τον άγρυπνο φρουρό του σπιτιού τους, το λυκόσκυλο που όταν θα χρειασθεί θα πρέπει να κυνηγήσει
τους κλέφτες που επιχείρησαν να πηδήξουν το φράχτη τους.....αλλά γιατί τόσο μίσος και εμπάθεια;
Είναι πράγματι αυτοί οι καταραμένοι οι στρατιωτικοί μια ειδική κατηγορία ή μήπως είναι και αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι;
Δεν θα απαντήσω, γιατί θέλω η απάντηση σε αυτό το ερώτημα να είναι αντικειμενική.
Διαβάστε τον όρκο που δίδει ένας δικηγόρος:
"Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και
να εκπληρώνω τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου"
Διαβάστε τον όρκο του βουλευτή:
""Oρκίζομαι στο όνομα της Aγίας και Oμοούσιας και Aδιαίρετης Tριάδας
να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα,
να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους
και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου".
Και τον όρκο της κυβέρνησης:
"Oρκίζομαι στο όνομα της Αγίας, Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας
να τηρώ το Σύνταγμα και τους νόμους
και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον του Eλληνικού Λαού".
Και φυσικά τον όρκο των δημοσίων υπαλλήλων, όπου με τόση χαλαρότητα μας κατατάσσουν οι εκάστοτε ιθύνοντες:
"Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην Πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω
τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου".
Μάλλον θα διαπιστώσετε κάποια μικρή διαφορά στον παρακάτω όρκο σε σχέση με όλους τους άλλους:
"Ορκίζομαι νά φυλάττω πίστιν είς τήν Πατρίδα,
υπακοήν είς τό Σύνταγμα, τούς Νόμους καί τά Ψηφίσματα τού Κράτους,
υποταγήν είς τούς ανωτέρους μου,
νά εκτελώ προθύμως καί άνευ αντιλογίας τάς διαταγάς των,
νά υπερασπίζω μέ πίστιν καί αφοσίωσιν,
μέχρι τής τελευταίας ρανίδος τού αίματός μου τάς Σημαίας,
νά μή τάς εγκαταλείπω, μηδέ ν΄ αποχωρίζωμαι ποτέ άπ΄ αυτών,
νά φυλάττω δέ ακριβώς τούς στρατιωτικούς νόμους
καί νά διάγω έν γένει ώς πιστός καί φιλότιμος στρατιώτης".
Αυτός ο όρκος των ενόπλων μας δυνάμεων, ο δικός μας όρκος, αυτός που είναι στην καρδιά
και στο μυαλό μας μέχρι το θάνατο, μιλάει για την πίστη και την αφοσίωση προς τις Σημαίες,
μέχρι την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΡΑΝΙΔΑ του αίματός μας, μέχρι την τελευταία μας πνοή, μέχρι τη θυσία
του πολυτιμοτέρου αγαθού, της ΖΩΗΣ μας!
Αυτός ο όρκος είναι όρκος ζωής, δεν αναφέρεται σε εργασία και ευσυνείδητη εκτέλεση των
υπαλληλικών καθηκόντων, αλλά ότι θα ζούμε γενικά στη ζωή μας, ως πιστοί και φιλότιμοι στρατιώτες.
Την απάντηση στο ερώτημα: "Είναι οι στρατιωτικοί δημόσιοι υπάλληλοι;" δεν μπορούν να τη δώσουν οι θνητοί.
Την απάντηση τη δίνει ο όρκος μας!
Αναγνώστης
