Η επιστολή Τσίπρα, ή όπως επιγράφεται «δήλωση προθέσεων», προς τους αρχηγούς κρατών της ευρωζώνης, καθώς και προς...
Μπαρόζο και Ρομπάι προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις.
Άλλοι λοιπόν την υποδέχτηκαν θετικά, ως ένα ακόμη διαπιστευτήριο κάποιου που δεν μασάει τα λόγια του και δεν κάθεται φρόνιμα μπροστά στα κελεύσματα συγκυβέρνησης και εταίρων για συναίνεση και υποταγή στο βιασμό και άλλοι την είδαν ως ένα δείγμα «μικρομεγαλισμού», αφού προέρχεται από ένα χώρο που ένα χρόνο πριν βρισκόταν λίγο πάνω από τα εκλογικά του ποσοστά, γύρω στο 5% και σήμερα πιστεύει ότι αγγίζει την προοπτική της διακυβέρνησης.
Επί της ουσίας της επιστολής τώρα: ο Τσίπρας εστιάζει στο ζήτημα της έλλειψης νομιμοποίησης της κυβέρνησης να προχωρήσει στα όσα έχουν συμφωνηθεί με το ευρωιερατείο, καθώς πρόκειται για μια διεθνή σύμβαση που «δεσμεύει τις επόμενες γενιές».
«Για τέτοιες δεσμεύσεις» γράφει ο Τσίπρας, «η παρούσα κυβέρνηση και η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έπρεπε τουλάχιστον να ζητήσει καθαρή και ανανεωμένη εντολή».
Αρκείται όμως ο Τσίπρας στο τυπικό της νομιμοποίησης μιας κατάπτυστης συμφωνίας – η οποία μεταξύ άλλων προβλέπει την ενσωμάτωση στο ελληνικό Σύνταγμα της προτεραιότητας εξόφλησης των πιστωτών έναντι της κάλυψης των αναγκών του λαού και της χώρας;
Τη στιγμή μάλιστα που έχει αναγνωρίσει ότι οι επερχόμενες εκλογές θα γίνουν μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας με κυρίαρχο τον εκβιασμό «μην ψηφίζετε αριστερά για να σωθεί η χώρα»;
Κι αν τελικά γίνουν εκλογές και το σύστημα καταφέρει να εκβιάσει αυτή την «ανανέωση» της εντολής;
Επίσης, ο Τσίπρας μοιάζει να επικαλείται τα δημοκρατικά αισθήματα και να ζητά δημοκρατικές εγγυήσεις εκεί που δεν υπάρχουν, σε αυτούς που αποφασίζουν για τη μοίρα μας χωρίς να ρωτήσουν την ελληνική κυβέρνηση η οποία υπάρχει μόνο για να διεκπεραιώνει. Σε αυτούς που ανοιχτά έχουν εκδηλώσει την πρόθεσή τους να επιβάλλουν τη λιτότητα και το ξεπούλημα πάση θυσία και χωρίς περιστροφές ζητούν την κατάλυση του πολιτεύματος.
Επίσης, η επιστολή, όπως άλλωστε και οι γενικότερες εκφωνήσεις του Αλέξη Τσίπρα, αποπνέει την αίσθηση ότι η δημοκρατία βρίσκεται ακόμα υπό απειλή, κάτι που μάλλον είναι πίσω από την πραγματικότητα.
Τέλος, στο κλείσιμο της επιστολής ο Τσίπρας διερμηνεύοντας το λαϊκό αίσθημα σχεδόν προεξοφλεί τη βούληση του λαού και όχι απλώς του πολιτικού σχήματος που εκπροσωπεί, τη γνωστοποιεί δε και στις ξένες κυβερνήσεις: σημειώνει πως «πιθανότατα θα επιφυλαχθεί να αναγνωρίσει ή να τηρήσει τις συμφωνίες στις οποίες ετοιμάζεται να προχωρήσει η παρούσα κυβέρνησή του». Κάτι που τίθεται υπό αίρεση καθώς συνοδεύεται από τη λέξη «πιθανότατα».
«Πιο συγκεκριμένα» καταλήγει, «ο ελληνικός λαός δεν θα αποδεχθεί οποιαδήποτε απώλεια κυριαρχίας, εξωτερική παρέμβαση στα εσωτερικά θέματα της χώρας ή μαζική πώληση δημοσίων επιχειρήσεων, γης και άλλων περιουσιακών στοιχείων, που η παρούσα κυβέρνηση ετοιμάζεται να αποδεχθεί».
Άλλο ένα «δεν θα περάσει» λοιπόν, από αυτά που η Αριστερά σκορπίζει αφειδώς, χωρίς να έχει αποδείξει ότι μπορεί να το επιβάλλει;
http://topontiki.gr/
