είτε σε ΔΕΚΟ, είτε είναι ένστολοι είτε καθηγητές ή γιατροί… Αποτελούν ένα μεγάλο αριθμό που είναι μεγάλος ανεξάρτητα από το ποιούς κάποιος υπολογίζει μέσα σε αυτό ή όχι. Αυτό το τμήμα του πληθυσμού, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, έχει ένα δυσανάλογο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας. Είτε με τις επιλογές τους, είτε με την νοοτροπία που καλλιεργούν, είτε ακόμα και με την ίδια την ύπαρξή τους, έχουν επιβαρύνει εμάς τους υπόλοιπους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ενός κράτους, πρέπει να εργάζονται για να ζήσουν. Ανάλογα με τις δυνατότητες τις οικονομίας εξαρτάται και το επίπεδο ζωής που εξασφαλίζουν από την εργασία τους. Το κράτος, το οποίο είναι ένας οργανισμός που ανήκει σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες ανεξαιρέτως, χρειάζεται κι αυτό κάποιους εργάτες για να εκτελεί τα καθήκοντά του. Έτσι προσλαμβάνει από το εργατικό δυναμικό ένα μέρος, το οποίο πληρώνει αποσπώντας ένα μέρος των χρημάτων του λαού, αναγκαστικά και με την απειλή βίας (φυλακή) σε περίπτωση που αρνηθούν. Φυσικά οι περισσότεροι πολίτες δεν αρνούνται γιατί αναγνωρίζουν τις υπηρεσίες που τους παρέχει αυτό το κράτος και θεωρούν τους φόρους που πληρώνουν ως δίκαιη ανταμοιβή.
Σε ένα σοβαρό και δημοκρατικό κράτος, θα πρέπει οι υπάλληλοι που εργάζονται στο Δημόσιο τομέα να αμοίβονται όπως ακριβώς θα αμοίβονταν για την ίδια εργασία και με τα ίδια προσόντα στον ιδιωτικό τομέα. Αν αυτό δε συμβαίνει τότε δε μπορούμε να μιλάμε για ίση αντιμετώπιση όλων των πολιτών αλλά για πολίτες δύο ταχυτήτων. Κάτι το οποίο είναι και αντισυνταγματικό. Επίσης ένα σοβαρό κράτος δε πρέπει να προσλαμβάνει άτομα που δε χρειάζονται, είτε για να δίνει άχρηστες υπηρεσίες που ο λαός δεν χρειάζεται είτε υπεράριθμους. Τέλος το κράτος θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα απόλυσης των υπαλλήλων που είτε του είναι περιττοί, είτε δεν είναι αποτελεσματικοί. Το κράτος ως εργοδότης πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργοδότες.
Στη χώρα μας όμως το κράτος δεν είναι σοβαρό ούτε δημοκρατικό. Πρώτα από όλα οι συνολικές απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων είναι σημαντικά μεγαλύτερες των αντίστοιχων ιδιωτικών υπαλλήλων. Χωρίς αυτό να δικαιολογείται από την παραγωγικότητά τους ή από κάποια έλλειψη προσφοράς εργασίας… Επίσης οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν πολλά δικαιώματα και προνόμια που δεν έχουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, με πρώτο και καλύτερο το προνόμιο του να απεργούν, ένα προνόμιο που έχουν καταχραστεί όσο κανένα άλλο, αν και αυτό θα έπρεπε να είναι παράνομο. Απεργίες που μας έχουν κοστίσει οικονομικά παραπάνω από όσο είναι το Δημόσιο χρέος σήμερα… Ένα προνόμιο που θεωρητικά μόνο έχουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, αφού αν απεργήσουν απολύονται… Και φυσικά οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν το προνόμιο που δεν έχει κανένας άλλος, να ψηφίζουν ποιό αφεντικό θέλουν…
Και δεν είναι μόνο αυτά. Το Κράτος για ψηφοθηρικούς λόγους έχει προσλάβει πολύ περισσότερο κόσμο από όσο χρειάζεται ή αντέχει. Με τόσους υπαλλήλους που έχει το Δημόσιο να μας υπηρετούν(μη ξεχνούμε πως είναι υπηρέτες του λαού) θα έπρεπε να είμαστε σαν βασιλιάδες και κάθε συναλλαγή μας με το Δημόσιο να είναι ονειρεμένη… Αντί για αυτό, η όποια επαφή μας με το Δημόσιο είναι κόλαση. Ατελείωτες ουρές και γραφειοκρατία, αγενείς υπάλληλοι, χαμένος χρόνος, νεύρα, σπατάλες… Κι αυτό γιατί το παραδάκι θα πέσει είτε δουλεύουν είτε όχι. Αυτοί έχουν απλά την υποχρέωση να είναι σε ένα συγκεκριμένο χώρο για κάποιες συγκεκριμένες ώρες. Αυτό ορίζουν ως εργασία…
Όλοι αυτοί που πληρώνονται από τον κρατικό κορβανά, δείχνουν να αγνοούν πως το κράτος δεν έχει δικά του χρήματα εξ’ ορισμού. Τα χρήματα τα αποκτά αποσπώντας τα από το λαό, μέσω της απειλής βίας. Αν κάποιος δεν πληρώνει τότε θα έρθουν φουσκωτοί ένστολοι, θα του κατασχέσουν ό,τι έχει και δεν έχει και θα τον χώσουν στο μπουντρούμι (εκτός αν λαδώσει τα κατάλληλα άτομα…). Αυτό σημαίνει πως όποιος πληρώνεται από το κράτος πληρώνεται από τον ιδιωτικό τομέα του κράτους στη πραγματικότητα. Το κράτος παράγει κυρίως υπηρεσίες. Δεν παράγει πλούτο.
Είναι λοιπόν εκτός από αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό, και παράλογο το να αμοίβεται ο υπηρέτης καλύτερα από τον πελάτη. Αυτός που υπηρετεί τον παραγωγό από αυτόν που παράγει. Όταν σε ένα κράτος συμβαίνει αυτό, αυτόματα όλοι θα θέλουν να γίνουν υπηρέτες και όχι εργάτες. Η αξία της παραγωγής και της εργασίας θα πέσει, αφού η κοινωνία αμοίβει καλύτερα τον ψηφοφόρο από τον παραγωγό…
Αυτή η νοοτροπία έχει καλλιεργηθεί τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας. Τα καλύτερα μυαλά του τόπου δεν επιθυμούν να παράγουν, να δημιουργήσουν, επιθυμούν να χωθούν στο Δημόσιο, αφού θα αμοίβονται καλύτερα και δε θα χρειάζεται να δουλεύουν ιδιαίτερα σκληρά. Αυτό σημαίνει πως αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό αφαιρείται από την αγορά εργασίας του ιδιωτικού τομέα, με συνέπεια να γίνεται λιγότερο παραγωγικός.
Αν αυτό το συνδέσουμε και με το γεγονός πως ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να φορολογείται όλο και περισσότερο για να στηρίξει ένα τεράστιο και σπάταλο δημόσιο τομέα, με συνέπεια οι επιχειρήσεις που παράγουν πλούτο να μην είναι πλέον ανταγωνιστικές και ή να φεύγουν για άλλες χώρες ή να κλείνουν, τότε αναγκαστικά το κράτος ή θα πρέπει να σοβαρευτεί ή να δανεισθεί. Οι φωστήρες που σε ένα τεράστιο βαθμό στηρίζονται από τους δημόσιους υπάλληλους επέλεξαν το δεύτερο. Δάνεια που δεν έγιναν για να βελτιωθεί η παραγωγικότητα, αλλά για να πληρωθούν καλύτερα οι υπάλληλοι και να καλυφθούν οι τρύπες της σπατάλης. Δάνεια όμως που δεν πληρώνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά οι ιδιωτικοί, αφού αυτοί θα κληθούν μέσω της παραγωγής και των φόρων τους να πληρώσουν τις δόσεις…
Ακόμα και μετά τα τόσα αναγκαστικά μέτρα που πήραν οι πολιτικοί, χωρίς να το θέλουν αφού έτσι χαλούν τη κομματική πελατεία τους, και πάλι οι δημόσιοι υπάλληλοι διατηρούνται σε καλύτερο επίπεδο από τους ιδιωτικούς. Κάθε φορά που ρίχνουν τους μισθούς και τα επιδόματα των δημοσίων, ρίχνουν και των ιδιωτικών χωρίς κανένα λόγο, μόνο και μόνο για να μείνει το βιοτικό επίπεδο των δημοσίων ανώτερο από των ιδιωτικών υπαλλήλων, και να συνεχίσει να είναι ελκυστικό το δημόσιο και άρα πηγή ψήφων…
Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και δε μας δανείζουν πλέον, άρχισαν οι θεωρίες συνομωσίας και οι εκκλήσεις για πατριωτισμό από τους δημόσιους υπαλλήλους. Επειδή γνωρίζουν πως αν και πολλοί δεν αποτελούν τη πλειοψηφία της κοινωνίας, η οποία αν συσπειρωθεί εναντίων τους θα χάσουν τα προνόμοιά τους.
Άρχισαν οι δημόσιοι υπάλληλοι να λένε πως “τους στοχοποιούν” για να διχάσουν την κοινωνία, όταν αυτοί οι ίδιοι είναι που έχουν διχάσει την κοινωνία. Αυτοί οι ίδιοι είναι που έκαναν εμπόρευμα τη ψήφο τους και την έδιναν σε όποιον τους έταζε τα περισσότερα. Αυτοί χρεώνουν τη χώρα και καλούν τους υπόλοιπους να τα πληρώσουν. Αυτοί απεργούν και απειλούν με διάλυση το κράτος κάθε φορά που θέλει να εξισσοροπήσει τη κατάσταση. Αυτοί είναι που εκμεταλλεύονται τη πρόσβασή τους στη κρατική περιουσία για να εκβιάζουν αμοιβές (πχ ΔΕΗ). Αυτοί αποτελούν μια δική τους τάξη, ανώτερη από την εργατική τάξη, με εντελώς αντισυνταγματικό τρόπο.
Λένε πως οι αμοιβές τους δεν είναι υψηλές. Αυτά όμως να τα πούνε σε εκείνους που δουλεύουν όλη μέρα στα χωράφια και στα εργοστάσια, στα σούπερ μάρκετ, στα ορυχεία, στην οικοδομή, στα εστιατόρια, στα καράβια… Σε αυτούς που πραγματικά κάτι δημιουργούν με την εργασία τους και αμοίβονται λιγότερο από αυτούς που δε δημιουργούν τίποτα… Αφού λοιπόν το κράτος δε τους πληρώνει καλά, γιατί μένουν και δε πάνε στον ιδιωτικό τομέα να πάρουν περισσότερα;
Λένε πως οι πολιτικοί τα φάγανε, όταν τόσα χρόνια το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των εξόδων του κράτους είναι μισθοί και συντάξεις του Δημοσίου, και όχι πληρωμές δόσεων ή προμήθειες…
Λένε πως το γεγονός πως αμοίβονται καλά ρίχνει χρήμα στην αγορά. Ας παραβλέψουμε το γεγονός πως το χρήμα που “ρίχνουν στην αγορά” το έχουν αφαιρέσει προηγουμένως μέσω των φόρων από την αγορά… Το γεγονός πως αμοίβονται καλά επηρρεάζει το βιοτικό επίπεδο των ιδιωτικών υπαλλήλων. Γιατί όταν υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που αμοίβεται με μισθό σημαντικά ανώτερο του φυσιολογικού, τότε οι έμποροι θα μπορούν να τσιμπήσουν τις τιμές των προϊόντων τους αφού θα βρίσκουν αγοραστές. Αγοραστές οι οποίοι δε γνωρίζουν καν την αξία του χρήματος αφού δεν έχουν εργαστεί στην παραγωγή. Έτσι τα προϊόντα γίνονται απλησίαστα για αυτούς που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα. Ενώ αν οι μισθοί ήταν ισοδύναμοι, οι τιμές θα έπεφταν λόγο του νόμου προσφοράς και ζήτησης…
Λένε πως όσοι αντιδρούν “ζηλεύουν” και είναι αυτοί που “έχουν αποτύχει” να μπουν στο Δημόσιο. Για το δικό τους το προβληματικό μυαλό όποιος διαμαρτύρεται γιατί δε θέλει να πληρώνει κηφήνες το κάνει γιατί δε μπόρεσε και ο ίδιος να γίνει κηφήνας. Δε θέλουν αυτοί που πληρώνουν ποικιλοτρόπως τη ζωάρα τους να έχουν απαιτήσεις. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι μόνο για να δουλεύουν και να πληρώνουν φόρους έτσι ώστε οι δημόσιοι υπάλληλοι να πίνουν καφέ στο γραφείο και να κάνουν και καμιά απεργία για το σοσιαλησμό ρε γαμώτο…
Σήμερα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, πάλι αυτοί που διαμαρτύρονται περισσότερο είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Όχι για τη σωτηρία της χώρας, αλλά γιατί σταμάτησε η μάσα. Απεργίες επί απεργιών, πορείες, καταλήψεις… Αρνούνται να καταλάβουν πως η αγελάδα ψόφισε, δε δίνει πλέον γάλα. Η παραγωγή σε αυτό το τόπο δεν υπάρχει πλέον, οι τιμές έχουν γίνει τόσο ακριβές που ούτε ο τουρισμός δεν αποδίδει… Δε μπορούμε πλέον να ζήσουμε τους κηφήνες. Μας ήπιαν το αίμα με το καλαμάκι, στερέψαμε πλέον πάει. Τι περιμένουν δηλαδή; Δεν έχει άλλα λεφτά για αυτούς.
Τόσες δεκατίες ούτε δημοκρατία υπάρχει στη χώρα, ούτε δικαιοσύνη, ούτε σοβαρή ηγεσία. Κανείς ποτέ δε διαμαρτυρήθηκε ιδιαίτερα. Ο δικομματισμός ήταν στα ύψη. Γιατί ψήφιζαν κυρίως είτε οι δημόσιοι υπάλληλοι είτε αυτοί που ήθελαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι… Μόνο όταν η ηγεσία αναγκάστηκε με τα χίλια ζόρια να τους κόψει τη μάσα, γιατί δε μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά, έπεσαν τα ποσοστά του δικομματισμού… Αυτό λέει πολλά πραγματα από μόνο του… Και ύστερα όταν ο Πάγκαλος σας λέει πως μαζί τα φάγατε, διαμαρτύρεστε…
