Επιτηδευμένη αχλή στη ματιά, που 'ναι ικανή να χαρτογραφεί... να χορογραφεί... σκηνές που εκτυλίσσονται, μέσα... έξω... και γύρω... απ’ αυτό, το δήθεν υπαρξιακό δράμα, με κοινωνικό βάθος κι ανθρωποκεντρικό όραμα(!)...
Τι κι αν περιστασιακά, καταφέρνει να σε μαγέψει... να σε συναρπάσει... να σε σφίξει... να σ' εγκλωβίσει... μέσα σε μια πλασματική αγκαλιά... τι κι αν διαθέτει μια φαρέτρα ολόκληρη... με τρόπους και πρακτικές... που την μεταμορφώνει απ' αδυσώπητο αντίπαλο, σ' ανακουφιστικό κουκούλι... κι έπειτα σε θελκτική ερωμένη... και ξανά απ' την αρχή...
Σκηνές απείρου κάλους, άλλοτε οπτικού κι άλλοτε δραματικού, ουσιαστικού, μαγνητισμού... ηλεκτρικά φορτία, από χειραγωγήσιμες οντότητες σε διαρκή κίνηση... προβλέψιμες συμπεριφορές ανίκανων π(αι)διων... θέλγητρα στόχοι που κι αν ακόμα πραγματοποιούνται, δεν πρόκειται όπως περίτρανα αποδεικνύεται, να ικανοποιούν και μακροπρόθεσμα...
Άλλωστε όσο πιο βαθιά τα νερά... τόσο πιο ήρεμα είναι... δε σε ακούει κανείς... δε σε βλέπει κανείς... δε χρειάζεται να μιλήσεις... δε χρειάζεται καν ν' απολογηθείς...
Μονάχα που... στην άκρατη επιθυμία του, να στήσει εν' ακόμα στιβαρό δράμα, ξεχνά... ξεχνά πως κι η τραγωδία ακόμα, χρειάζεται τις ανάσες της... ξεχνά πως η πρόκληση, δεν είναι η συντέλεια... αλλά η μετουσίωση... η μετουσίωση του κόσμου, του δικού του κόσμου... της δικής του, κόλασης!
Αλήθεια, τι σχήμα έχει τ' οξύμωρο; Ήρθε η ώρα. Η ώρα γι ανάδυση...
