Το ’96 στα Ιμια υπήρχαν δυο επιλογές: Η μια να υπερασπιστούμε τη σημαία. Η άλλη, να την αφήσουμε να πέσει κάποια στιγμή από τον αέρα… Δεν ξέρω εάν έπεσε και πότε, αυτό που ξέρω είναι πως κάποιοι εκεί κάτω έχασαν τις ζωές τους, κάποιοι άλλοι έκλαψαν σαν μωρά παιδιά. Η επιλογή ήταν πολιτική. Ενόψει την ένταξης στη ζώνη του ευρώ η χώρα δεν άντεχε –είπαν- μια ολιγοήμερη αναμέτρηση.
Το να πηγαίνει έκτοτε το λιμενικό προκειμένου να καταγράψει τις τουρκικές βόλτες και όχι να υπερασπιστεί τα ελληνικά εδάφη, ήταν επίσης επιλογή. Αποτέλεσμά της; Η περιοχή να συνιστά έκτοτε «γκρίζα», αμφισβητούμενης κυριαρχίας ζώνη… Ανάλογη επιλογή ήταν και όταν οι Παπανδρέου και Σημίτης κλήθηκαν από τον αείμνηστο Τάσο Παπαδόπουλο, να προχωρήσουν σε αμοιβαία οριοθέτηση της Αποκλειστικής Ζώνης Οικονομικής Εκμετάλλευσης στο Αιγαίο. Πολιτική επιλογή ήταν η Αθήνα να μην το κάνει, αποτέλεσμά της ότι σήμερα κάποιο γεωτρύπανο δεν αναζητεί τους θησαυρούς μας στο Αιγαίο, ενώ το κάνει στην Κύπρο. Η Αθήνα αναλωνόταν τότε στο πως θα στηθεί ο μεγάλος συμβιβασμός στο κατάλευκο και παγωμένο θέρετρο της Ελβετίας, ενώ ο Κύπριος Πρόεδρος απαξιώνοντάς τους διασφάλιζε το μέλλον του νησιού του για τις επόμενες πολλές δεκαετίες…
Πολιτική επιλογή συνιστά επίσης αυτό που αποφασίζεται… Αυτό που, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις «αποφασίζουν» για ν’ ακριβολογούμε.
Η μια επιλογή, κατά την επιχειρηματολογία των υπέρμαχων της υπερψήφισης του 2ου Μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων, ότι η καταψήφισή του θα σύρει τη χώρα στην πτώχευση, στην απόλυτη και μη ελεγχόμενη χρεοκοπία. Οι επικριτές τους, πως ούτως ή άλλως η χώρα βρίσκεται εδώ και δυο χρόνια σε χρεοκοπία, τις συνέπειες της οποίας δεν πληρώνουν οι Τράπεζες και οι υπαίτιοι, αλλά ο πτωχευμένος ελληνικός λαός. Εκείνος που θα κληθεί να πληρώσει κάτι δις παραπάνω σε τοκοχρεολύσια το ψαλίδισμα (PSI+) των χρεών που η χώρα αναγνώρισε πως έχει έναντι των δανειστών της, χωρίς ποτέ ν’ αποπειραθεί να το αποτιμήσει. Και ακριβώς επειδή αυτό συμβαίνει, ότι δηλαδή ο επιχειρούμενος αποπληθωρισμός δεν μπορεί να εξασφαλίσει αύξηση της ανταγωνιστικότητας και σταδιακή αποπληρωμή του δυσθεώρητου χρέους, μέσα σε λίγους μήνες η χώρα, οι πολίτες της και η ευτελισμένη υπεραξία τους, θα οδηγηθούν στον ίδιο ακριβώς παρανομαστή. Αντιμέτωποι με τα σημερινά διλήμματα… Με μια όμως διαφορά. Ειδοποιό διαφορά: Οτι πλέον αυτοί οι άνεργοι, υποαμειβόμενοι, πένητες κάτοικοι, θα έχουν καταγραφεί στις συνειδήσεις όλης της υφηλίου ως «τεμπέληδες», «διαπλεκόμενοι» και «τυχάρπαστοι». Ανίκανοι να υπερασπιστούν το βιοτικό τους επίπεδο, να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν και πόσο μάλλον, την εθνική τους κυριαρχία. Εν ολίγοις, την αξιοπρέπειά μας.
Το επικαιροποιημένο δίλημμα; 450 ευρώ ανά χείρας σε μηνιαία βάση ή αξιοπρέπεια… Η αξιοπρέπεια δεν τρώγεται, τα 450 όμως… Ναι, μα με 450 ευρώ πόσες πιθανότητες έχεις να ζήσεις; Να επιβιώσεις; Οχι με αξιοπρέπεια, δεν την θέλει και δεν την επιδίωξε κανείς από τους υπέρμαχους, άλλωστε αυτοί είναι που την υποτίμησαν… Απόδειξη ότι δεν μπήκαν καν στον κόπο να εξετάσουν το πώς θα μπορούσαν να διαχειρισθούν πιθανή καταψήφιση του 2ου Μνημονίου. Να αναζητήσουν εναλλακτικά σενάρια, ώστε να διασφαλίσουν έστω τα στοιχειώδη, γι’ αυτό που η πλειοψηφία των πολιτών αξιώνει.
Δεν θέλησαν ή δεν μπορούν να το κάνουν, προσωπικά –αφού «τυχάρπαστος», αλλά με ένσημα πολλά- δεν θα πω… Αυτό που όμως θα πω είναι πως δεν τους εμπιστεύομαι… Οχι για να διαχειριστούν την πιθανή ή βέβαιη κατ’ άλλους χρεοκοπία, αλλά ούτε για να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Ειλικρινά!
