προβλέψιμοι οι όροι της ανασύνθεσής του. Ακόμη χειρότερα, η απειλή μιας πλήρους χρεοκοπίας το βρίσκει αδύναμο να επεξεργαστεί αξιόπιστα σχέδια διαχείρισης, πολύ περισσότερο σχέδια εναλλακτικά σε όσα επιβάλλουν οι δανειστές. Έτσι γίνεται ακόμη πιο ευάλωτο έναντι των εξωχώριων εκβιασμών.
Ήδη το σημερινό σχήμα εξουσίας, όπως εκφράζεται με την κυβέρνηση Παπαδήμου, παρότι δημιουργήθηκε με πολλά «ταρατατζούμ» από τα δύο ισχυρότερα κόμματα, τους δύο πυλώνες του πάλαι ποτέ δικομματισμού, με τη μικρή σε αριθμό βουλευτών αλλά πολιτικά ουσιαστική «τσόντα» του ΛΑΟΣ, βλέπει το πολιτικό έδαφος, στο οποίο θεμελιωνόταν, να αποσαθρώνεται.
Την περασμένη Κυριακή, η ψηφοφορία για τη νέα δανειακή και το «μνημόνιό» της ανέδειξε σοβαρότατα ρήγματα στη συνοχή των δύο κομμάτων εξουσίας, με αποτέλεσμα 43 διαγραμμένους βουλευτές, ενώ το κόμμα του Καρατζαφέρη βρίσκεται εκτός κυβέρνησης και απειλούμενο από διάσπαση και συρρίκνωση.
Τα... κακά νέα, με βάση τα ρεπορτάζ των προηγούμενων ημερών, έχουν προκαλέσει προβληματισμό στην ευρωζώνη και στη γερμανική καγκελαρία για το ενδεχόμενο πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα. Ίσως ο «προβληματισμός» αυτός να αποτελεί απλώς στοιχείο προς αξιοποίηση στο πλαίσιο της «πρεμούρας» της Γερμανίας και του ΔΝΤ να ναρκοθετήσουν ακόμη και αυτή την αμφισβητούμενη εν εξελίξει απόπειρα μιας νέας προσωρινής «στήριξης» της Ελλάδας.
Ωστόσο είναι πράγματι σοβαρό το ερώτημα αν σε λίγο θα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις ικανές να στηρίξουν ένα πολυετές πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο προδιαγράφει ανθρωπιστική καταστροφή.
Το «κόμμα του ευρώ»
Στο πλαίσιο αυτού του «προβληματισμού» βλέπουμε πολιτικούς, όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, πότε να εισηγούνται παράταση στη θητεία της κυβέρνησης Παπαδήμου, πότε να ζητούν κυβέρνηση «αρίστων», πότε να κινδυνολογούν ασυστόλως ότι οι εκλογές οδηγούν σε... χρεοκοπία!
Ίσως τέτοιες παρόλες να εξυπηρετούν π.χ. τη διάσωση της συγκεκριμένης υπουργού και άλλων συναδέλφων της από έναν εκλογικό καταποντισμό, όμως το πρόβλημα τίθεται καθημερινά από τους κατ’ εξοχήν εκφραστές του «μνημονιακού» στρατοπέδου, οι οποίοι μιλούν ανοιχτά για το «κόμμα του ευρώ» τσουβαλιάζοντας αδιακρίτως στο αυθαιρέτως περιγραφόμενο ως «κόμμα της δραχμής» κάθε αντιρρησία, ανεξαρτήτως άποψης για το... ευρώ!
Ο θρασύτατος Σόιμπλε
Στην πραγματικότητα το ζήτημα για τους Ευρωπαίους είναι αν η Ελλάδα πρόκειται να χρεοκοπήσει. Άπαντες πλέον αποτιμούν τον «συστημικό κίνδυνο» μιας χρεοκοπίας, η οποία αποτελεί πραγματικό σενάριο εξ αιτίας της ανεξέλεγκτης πορείας της ελληνικής οικονομίας – και όχι, φυσικά, εξ αιτίας της πλημμελούς εφαρμογής του «μνημονίου», όπως πρόχειρα, βλακωδώς και εκβιαστικά αναφέρουν πολλοί στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό όλες οι κινήσεις, εντός και εκτός Ελλάδας, δείχνουν πως το κύριο μέλημα δανειστών και τρόικας είναι ο έλεγχος του πολιτικού συστήματος, αφού, ακόμη και ύστερα από μια συντεταγμένη ελληνική χρεοκοπία, η πρώτη προτεραιότητα θα είναι η πιστή τήρηση των υπογεγραμμένων από την Ελλάδα υποχρεώσεων έναντι της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Ανεξαρτήτως του χρόνου των εκλογών, τα ζητούμενα είναι η σταθερότητα της νυν κυβέρνησης και ο έλεγχος της επόμενης. Ήδη, στο πλαίσιο αυτό, χθες έγινε γνωστό από διεθνή πρακτορεία, χωρίς να διαψευστεί από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, ότι οι ΥΠΟΙΚ της ευρωζώνης εξετάζουν τρόπους είτε για την τμηματική είτε για την ολική καθυστέρηση της δεύτερης δανειακής σύμβασης, χωρίς να οδηγηθεί η Ελλάδα σε χρεοκοπία. Το ζητούμενο είναι «να υπάρξει απτή δέσμευση από την Ελλάδα, η οποία μπορεί να έρθει και μετά τις εκλογές».
Παράλληλα ο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε μια θρασύτατη παρέμβασή του, αφού «τα έψαλε» στον Σαμαρά, ζήτησε να σχηματιστεί προσωρινά μια κυβέρνηση τεχνοκρατών «τύπου Μόντι». Απαξίωσε δε πλήρως την Ελληνική Δημοκρατία με μια απίστευτη αναφορά: «Στη συνέχεια θα μπορούσε να λειτουργήσει και πάλι η κανονική δημοκρατική διαδικασία, με τις επιπτώσεις που έχουμε δει στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες»!
Το πρωτοφανές αυτό θράσος πυροδοτούν ο πανικός για την οιονεί πολιτική αστάθεια και οι ομιχλώδεις προβλέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα, ενώ είναι έντονος ο προβληματισμός για το αν πράγματι θα γίνουν εκλογές τον Απρίλιο. Η προσπάθεια κυρίως της Γερμανίας, από την οποία εκπορεύονται όλα τα δυσμενή σενάρια για τη χώρα μας, αφορά τη διαμόρφωση ενός μπλοκ εξουσίας πιστού στις επιλογές του Βερολίνου.
-Η Ν.Δ. πιέζεται ασφυκτικά σε καθημερινή βάση, καθώς διεθνή δημοσιεύματα διατυπώνουν αμφιβολίες για τη διάθεση του Σαμαρά να τηρήσει τις μέχρι σήμερα δεσμεύσεις αν γίνει πρωθυπουργός.
-Το ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια απειλούμενο με πρωτοφανή εκλογική συντριβή ανεξαρτήτως ηγεσίας.
Έτσι τίθεται πολύ σοβαρά το ερώτημα όχι μόνο αν θα υπάρχει ισχυρό κυβερνητικό στρατόπεδο «προθύμων», αλλά και ποιες και πόσο ισχυρές δυνάμεις θα αποτελούν το «αντίπαλον δέος». Τα δεδομένα έχουν ως εξής:
-Ο ΛΑΟΣ με την έξοδό του από την κυβέρνηση Παπαδήμου και την όψιμη «αντιμνημονιακή» ρητορική του αποτελεί ερώτημα.
-Η Αριστερά (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορεί να προσμετρηθεί σε κανένα «μνημονιακό» σενάριο.
-Η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη είναι μεν πρόθυμη, αλλά ίσως αποδειχθεί εκλογικά ασθενής μένοντας εκτός Βουλής.
Το αίνιγμα της ΔΗΜ.ΑΡ.
Έτσι μένει η Δημοκρατική Αριστερά υπό τον Φώτη Κουβέλη, η οποία, με τα πανύψηλα δημοσκοπικά ποσοστά της, αποτελεί το μεγάλο ερώτημα και τον αστάθμητο παράγοντα του μετεκλογικού σκηνικού. Καθώς δείχνει να υποδέχεται μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, αποτελεί το μήλον της έριδος μεταξύ των δύο εσωτερικών στρατοπέδων.
-Μέχρι πριν από λίγο καιρό πολλοί αναρωτιούνταν για την ικανότητα της ΔΗΜ.ΑΡ. να σταθεί, με δεδομένες τις εσωτερικές διαφωνίες της επί του «μνημονίου».
-Σήμερα αυτό το ερώτημα δεν διατυπώνεται καν, ενώ η διεύρυνση προς τον χώρο του ΠΑΣΟΚ δημιουργεί νέα δεδομένα. Ήδη θεωρείται βέβαιη η προσχώρηση αξιοσημείωτων δυνάμεων που πρόσκεινται στο παλαιό «σημιτικό - εκσυγχρονιστικό» μπλοκ.
Επιπλέον συζητείται σοβαρά, μεταξύ διαγραμμένων βουλευτών που πρόσκεινται στο παπανδρεϊκό στρατόπεδο, το ενδεχόμενο προσχώρησης στη ΔΗΜ.ΑΡ. Αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να «μεταμορφώσει» το κόμμα του Φ. Κουβέλη στον παράγοντα ανασύνθεσης του κεντροαριστερού χώρου, ενδεχόμενο που στη ΔΗΜ.ΑΡ. σκορπίζει αισιοδοξία.
Ωστόσο υπάρχει το ενδεχόμενο οι «επήλυδες» να επιδράσουν καθοριστικά, με το πολιτικό και ιστορικό βάρος τους, όχι μόνο στη δημόσια εικόνα, αλλά και στην πολιτική ταυτότητα και, συνεπώς, στις στρατηγικές επιλογές του κόμματος.
Στην περίπτωση αυτή αποτελεί ερώτημα αν οι «πασοκογενείς», των οποίων η παραδοσιακή προσήλωση και στήριξη στο ισχύον καθεστώς δεν αμφισβητείται σοβαρά, θα καταφέρουν να... «αλώσουν» το κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς ρυμουλκώντας την οριστικά στο «μνημονιακό» στρατόπεδο.
Τα «μαγειρεία» της τροϊκανής εξουσίας δουλεύουν... υπερωρίες, με πανίσχυρο όπλο τον μιντιακό τους βραχίονα. Τα «στοιχήματα» που θα παιχτούν το επόμενο διάστημα είναι πολλά και κρίσιμα, αλλά ο στόχος ένας και διαυγής: ο πάση θυσία έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η διαμόρφωση ενός πιστού στο Βερολίνο κυβερνητικού σχήματος. Τόσο σήμερα όσο και, κυρίως, μετά τις εκλογές...
