Προσπαθώ να καταλάβω το ρόλο τους και δεν μπορώ να φανταστώ παρά μόνο τις παρακάτω κατηγορίες:
1. Ο ξενοδόχος είναι μέλος του κόμματος
2. Ο ξενοδόχος είναι συγγενής του ΓΑΠ
3. Ο ξενοδόχος απειλείται με όπλα πίσω από την κάμερα για να φαίνεται το σόι του χαρούμενο
4. Ο ξενοδόχος ουδεμία επαφή έχει με την πραγματικότητα
5. Η φωτογραφία είναι μοντάζ
6. Ο ξενοδόχος είναι γλύφτης
Ε, καλά, μην προσπαθήσετε να με πείσετε για τα πέντε πρώτα. Τα σύνδρομα που μας κατατρέχουν από την τουρκοκρατία έχουν γραφτεί για τα καλά στο DNA μας. Για πολύ καιρό ακόμα θα γλύφουμε το χέρι του αφέντη.
Δεν φταίει η εθνική περηφάνια. Την έχουμε. Είμαστε Έλληνες, έχουμε ιστορία, έχουμε ένα σωρό. Και μάλιστα ξαναποκτάμε και συλλογική συνείδηση, ξαναδουλεύουμε σε ομάδες. Από προσωπική περηφάνια είναι αυτό που πάσχουμε. Γιατί κάποιος που τον καταστρέφουν δεν τρέχει να φωτογραφηθεί με αυτούς που τον καταστρέψαν. Κάποιος που τον καταστρέφουν και έχει προσωπική περηφάνια, το ελάχιστο που μπορεί να κάνει είναι να μην έχει δουλική συμπεριφορά απέναντι σε αυτόν που τον κατάστρεψε.
Ας πει κάποιος στο σόι της φωτογραφίας πως τα ξενοδοχεία τους θα είναι άδεια γιατί εμείς οι πελάτες τους ‘επτωχεύσαμεν’, και θα αργήσουμε χρόνια πολλά να τους ξαναδώσουμε τον οβολό μας. Δεν υπάρχει σάλιο, φίλοι ξενοδόχοι, και δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί πολιτικοί για να σας επισκεφτούν και να στηρίξουν τα ξενοδοχεία σας. Θα πεινάσετε και εσείς. Και για αυτήν την κατάσταση ευθύνονται αυτοί που τώρα τρέχετε να βγάλετε φωτογραφία μαζί τους.
Αλλά δεν είστε μόνο εσείς. Είναι γενικότερο φαινόμενο το συγκεκριμένο σύνδρομο στην Ελλάδα και ευρέως γνωστό. Ας γλύψουμε σε προσωπικό επίπεδο μπας και την γλυτώσουμε. Αν ήμασταν περήφανος λαός (με προσωπική περηφάνια εννοώ, εντάξει;) τα ξενοδοχεία μας θα ήταν κλειστά για όλους αυτούς τους πολιτικάντες, οι φούρνοι μας δεν θα τους έδιναν ψωμί, οι αγρότες μας δεν θα είχαν ούτε πατάτα να τους δώσουν. Καμία εξυπηρέτηση. Από κανέναν. Όλοι αυτοί που μας ξεπουλάνε δεν θα έπρεπε να βρίσκουν ούτε περίπτερο να αγοράσουν τσιγάρα.
Αλλά η προσωπική μας αλλαγή αργεί. Και η μέρα που οι πολιτικάντες θα κυκλοφορούν σαν φαντάσματα στον τόπο τους αργεί εξίσου. Μέχρι να ξαναγίνουμε πράγματι ο λαός που κάποτε ήμασταν -μιλάμε για εκατονταετίες πίσω-, θα πρέπει να τους ανεχτούμε. Και όλους αυτούς τους λουδοβίκους που συνεχίζουν να κυκλοφορούν ανενόχλητοι και να αγοράζουν τα προϊόντα μας, μα και όλους αυτούς τους σπογγοκωλάριους. Υπομονή και κουράγιο.
